Το βίντεο με τη μητέρα του Αμίρ να γελάει έχει πυροδοτήσει διάφορα σενάρια συνωμοσίας, όμως…
Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι στην ευχή συνέβη και πήραν τελικά τη...
σημαία απ’ τον Αμίρ, παρότι είχε κληρωθεί να την κρατήσει. Ο Διευθυντής του σχολείου και οι Γονείς και Κηδεμόνες που τον στηρίζουν δεν έχουν δώσει κάποια πειστική εξήγηση – παρά μόνο λένε πως υπήρχαν λόγοι που θα τους μάθουμε κάποτε.
Το υπουργείο Παιδείας το ψάχνει και απαιτούμε να βρει την άκρη, για ένα θέμα -με τις κληρώσεις- που το ίδιο αρχικά δημιούργησε. Αδιαφορώ αν πιστεύει κανείς ότι μόνο Έλληνες πρέπει να κρατούν την Ελληνική σημαία. Αυτά τα είχαμε λύσει ήδη απ’ τον Οδυσσέα Τσενάι, με τη μεγαλειώδη μάλιστα παρέμβαση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου.
Η επίθεση στο σπίτι του μικρού Αμίρ είναι αποτρόπαια και δεν μου προκάλεσε έκπληξη – είδαμε και τι έγινε στη Σαντορίνη με τους Χρυσαυγίτες, οι οποίοι έχουν ξεθαρρέψει επικίνδυνα τελευταία.
Τώρα. Υπάρχουν και αυτοί που δεν πιστεύουν ότι έγινε πραγματική επίθεση στο σπίτι του Αμίρ κι ότι είναι προβοκάτσια από αλληλέγγυους ή την κυβέρνηση για να προκαλέσουν τη συμπάθεια. Βασίστηκαν πολύ σε μια συνέντευξη της μητέρας του, μετά το συμβάν, στην οποία δεν καταλαβαίνω τι λέει. Παρότι πλέον το είδαν όλοι, δεν το βάζω εδώ.
Εννοείται πως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα, όμως δεν θεωρώ απόδειξη -πόσω μάλλον ακλόνητη- κανενός πράγματος το βίντεο.
Στα σχόλια έβγαλαν ήδη συμπεράσματα: «Γελάει γιατί νόμιζε ότι έκαναν άλλη μια πρόβα της ιστορίας που θα έλεγε, δεν ήξερε ότι αυτή τη φορά η κάμερα έγραφε κανονικά», διαβάζω κάπου. Και λίγο πιο κάτω: «Έχει ξεραθεί στα γέλια, ούτε η ίδια δεν πιστεύει αυτά που λέει. Τα θύματα ρατσιστικής βίας παίρνουν άδεια παραμονής, ορίστε ένα κίνητρο για προβοκάτσια. Στο τέλος της λένε να μη γελάει γιατί η συμπεριφορά της δεν κολλάει με την ιστορία που προσπαθούν να πουλήσουν.»
Εννοείται πως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα, όμως λυπάμαι, δεν θεωρώ απόδειξη -πόσω μάλλον ακλόνητη- κανενός πράγματος το βίντεο. Μιλώντας με το μεταφραστή (λογικά άνθρωπο της Ύπατης Αρμοστείας) πιθανόν να ένιωσε πιο χαλαρή μετά από πολλές πιεσμένες μέρες, και ένιωσε πως είναι ασφαλής και με ανθρώπους που τη νοιάζονται. Επιπλέον αν ήταν στημένο και έπαιζε ρόλο, μάλλον θα τη βλέπαμε να σφαδάζει όλη την ώρα σα χαροκαμένη χήρα. Τι να πω, δεν ξέρω.
Το Facebook φυσικά γέμισε με ανθρώπους απόλυτα σίγουρους πως η επίθεση είναι στημένη προβοκάτσια (θαυμάζω -και λυπάμαι ταυτόχρονα για- τη βεβαιότητά τους) και έφτιαξαν και τέτοια meme:
Αντιγράφω τη γνώμη του δημοσιογράφου -με μεγάλη εμπειρία στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις και τα ρεπορτάζ- Δημήτρη Αλικάκου σχετικά με το βίντεο που κυκλοφόρησε το Πρώτο Θέμα:
Αυτό που έκανε το «Πρώτο Θέμα» και έβγαλε αυτό το βίντεο με τη μάνα του Αμίρ να γελάει είναι μεγάλη αλητεία (εκτός κι αν είναι άσχετοι από ρεπορτάζ και τηλεόραση). Το έχουν πάρει όλοι οι φασίστες και το έχουν κάνει σημαία ειρωνευόμενοι την επίθεση στο σπίτι του μαθητή. (εδώ το βίντεο:
Δεν υπάρχει ρεπόρτερ (βεβαιωμένο) που να μην έχει δει ανάλογη αντίδραση αμηχανίας μπροστά στην κάμερα από κάποιο θύμα ή έστω από απλό μάρτυρα ενός γεγονότος. Θέλω να πω ότι δεν είναι σπάνιο να δεις κάποιον να τον πιάνει νευρικό γέλιο σε μια δραματική κατάσταση.
Ο καλός και υπεύθυνος δημοσιογράφος ΔΕΝ δημοσιοποιεί αυτό το υλικό. Όχι μόνο γιατί εκθέτει τον συνεντευξιαζόμενο (και εδώ μιλάμε για μια απλή γυναίκα), αλλά (κυρίως) γιατί ΔΕΝ αποτυπώνει την αλήθεια του γεγονότος. (Τις περισσότερες φορές το θύμα μιας επίθεσης, λίγο πριν ή λίγο μετά, δύναται να κλαίει. Ή έστω να είναι ήρεμο).
Η δημοσιοποίηση μιας αμήχανης στιγμής, και μάλιστα σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, παραποιεί -το ξαναλέω- την αλήθεια (του).
(Και βέβαια, την παίρνουν αυτοί που επιλέγουν την «αλήθεια» που θέλουν να δουν, και την κάνουν σημαία. Δηλαδή βγάζουμε μόνοι τα μάτια μας)
Άρης Δημοκίδης
mikropragmata.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου