Η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» έχει προκαλέσει και πάλι ποικίλες συζητήσεις για...
τα ζητήματα που θίγει. Έτσι, μου έδωσε το ερέθισμα να καταπιαστώ με μία κεντρική έννοια της ταινίας, η οποία είναι η ενοχή. Ο ταλαντούχος Έλληνας σκηνοθέτης μας δίνει τη δυνατότητα να θυμηθούμε και πάλι τις λειτουργίες της στον άνθρωπο και με ώθησε στο να μαζέψω τις σκέψεις μου γύρω από τη διάσταση αυτή.
Φρονώ ότι οι στιγμές της ταινίας αποτελούν μία ευκαιρία για να απομυθοποιήσουμε αυτήν την τόσο παρεξηγημένη κατάσταση, η οποία αποτελεί αναπόδραστο, συστατικό στοιχείο συγκρότησης της προσωπικότητας μας από την απαρχή του ερχομού μας στη ζωή. Αυτό επιτυγχάνεται επειδή η πλοκή του έργου ξεδιπλώνει τον ρόλο της ενοχής, αρχικά ως απαραίτητη διεργασία για την επίτευξη κοινωνικών δεσμών και στο τέλος ως διαβρωτικό στοιχείο παράλυσης κάθε δυνατότητας ανάληψης ευθύνης. Για να το κάνω αυτό, δανείζομαι ορισμένα βασικά ψυχαναλυτικά και εξελικτικά εργαλεία και επιχειρώ να απλοποιήσω όσο μπορώ τις σκέψεις μου...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Δημήτρη Σταράκη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου