Η γνωριμία του μεγάλου κοινού με τον Σάββα τον Τσιμπόγλου έγινε πριν από ενάμιση μήνα, την Τρίτη, 27 Απριλίου. Ηταν μία μέρα μετά τον μεγάλο αποκλεισμό του Πειραιά από τους συνδικαλιστές ναυτεργάτες και τους πελταστές του ΠΑΜΕ, που για καμιά δωδεκαριά ώρες εμπόδιζαν τους επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου «Ζenith» να επιβιβαστούν στο πλοίο για να συνεχίσουν την κρουαζιέρα τους στις ελληνικές θάλασσες.Την ημέρα εκείνη, ο...
...«Ριζοσπάστης», η εφημερίδα του ΚΚΕ, δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ για τα γεγονότα στα οποία υποστηριζόταν ότι οι περί τους 970 τουρίστες του «Ζenith», Ισπανοί οι περισσότεροι, μπορεί να δεινοπάθησαν αλλά πείστηκαν ότι οι διαδηλωτές έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Σύμφωνα με την καλή εφημερίδα, τους έπεισε ο Σάββας Τσιμπόγλου με την ντουντούκα του. «Οταν οι επιβάτες», έγραφε, «άκουσαν από την ντουντούκα το Σάββα τον Τσιμπόγλου, πρόεδρο της ΠΕΜΕΝ, να εξηγεί τη σημασία αυτού του αγώνα και ότι “αφορά χιλιάδες θέσεις εργασίας”, έπνιξαν τα λόγια του στα χειροκροτήματα εκδηλώνοντας τη συμπαράστασή τους. Χαρακτηριστικά, ένας αμερικανός τουρίστας, εκπαιδευτικός, πήρε στα χέρια του και ύψωσε τη σημαία του ΠΑΜΕ μαζί με τους εργάτες».
Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη ντουντούκα δεν είναι σαν τις άλλες. Είναι μεγάλη και επιβλητική. Οσο σπουδαίο εργαλείο κι αν είναι, όμως, όσο βελούδινη φωνή κι αν έχει ο συνδικαλιστής, πάντα παραμένει το πρόβλημα της γλώσσας. Πώς κατανόησαν τα ελληνικά του; «Κάποιοι τα κατάλαβαν αμέσως, σε κάποιους άλλους τα είπαμε και τα ξανάπαμε», εξηγεί. Δεν απάντησε: σε ποια γλώσσα; «Στα ισπανικά. Οχι εγώ, αλλά ένας συνάδελφος που ξέρει ισπανικά. Είχαμε μαζί μας και μεταφραστές».
Η αλήθεια είναι ότι ο Σάββας ο Τσιμπόγλου χρειάζεται μεταφραστές ακόμα κι όταν μιλάει ελληνικά σε Ελληνες. Η ιδιόλεκτός του είναι, έτσι κι αλλιώς, ειδική. Είναι η κομματική σλανγκ, ο λόγος του αγώνα. Leitemotiv αυτού του λόγου είναι λέξεις όπως « κεφάλαιο», «ταξικός προσδιορισμός», «μαζικότητα» , αλλά και «προπαγάνδα» και «προβοκάτσια», όταν αναφέρεται στους ταξικούς αντιπάλους του. Σωστός πολεμιστής. Στη συνάντησή μας, στα γραφεία της Πανελλήνιας Ενωσης Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού, το απομεσήμερο της περασμένης Τετάρτης, την ώρα της ανάπαυσης του πολεμιστή, ζούσε ηδονικά τον θρίαμβο της φήμης του. Περιζήτητος στους δημοσιογράφους, αδημονούσε να τα «χώσει» σε έναν γερμανό δημοσιογράφο ενώ, στο μεταξύ, αστειευόταν με τους συναδέλφους του, έδινε κωδικές οδηγίες, χαμογελούσε καλοσυνάτα. Ετσι όπως πάει, σε λίγο θα είναι έτοιμος και για βουλευτής.
Απόλλων Αθηνών και Καββαδίας. Το γραφείο του είναι δροσερό, λουσμένο στο φως. Καπνίζει αρειμανίως. Εχει φωτεινό πρόσωπο, φοράει μπλουζάκι που δεν κρύβει την κοιλιά, δεν έχει επιτηδευμένο χτένισμα- σε αντίθεση με την κυριλέ εικόνα που μας έδωσε όταν του ζητήσαμε μια φωτογραφία, στην οποία αυτό που τραβάει τη ματιά είναι το μαλλί. Γκρίζες τρίχες έχει μόνο στους κροτάφους, γεγονός αξιοθαύμαστο για την ηλικία του: πάτησε κιόλας τα 55. Είναι στη δουλειά, λέει, από τα 12. Πρωτοδούλεψε σε αλυσιδάδικο κι ώς τα 19 που μπάρκαρε είχε δουλέψει σε σιδηρουργείο ( «σε γύφτικο στα Καμίνια» ), σε ελασματουργείο, σε μηχανουργεία... Παντρεύτηκε νέος, έχει δυο παιδιά. Εχει φάει, λέει, τον Ειρηνικό με το κουτάλι. Σαν τον Καββαδία; Γελάει. Τον έχει διαβάσει, μπορεί και να τον κρίνει. «Εχει την τέχνη, αλλά είναι περιγραφικός ενώ θα έπρεπε να εμβαθύνει» , αποφαίνεται. Πειραιώτης γέννημα θρέμμα, αλλά δεν είναι Ολυμπιακός, ούτε καν Εθνικός. Δεν έχει ομάδα; «Είμαι Απόλλων Αθηνών », εξομολογείται. Εργάτης τιμημένος- αλλά, βεβαίως, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια εργάζεται σε ένα γραφείο ως συνδικαλιστής. Εκπρόσωπος και ηγέτης.
Είναι έτοιμος να ακούσει κάθε είδους ερώτηση. Αλλά απαξιώνει αμέσως τους επαγγελματίες που υποδέχονταν τα κρουαζιερόπλοια με λουλούδια. Τους θεωρεί επιχειρηματίες, κεφάλαιο δηλαδή, ταξικούς εχθρούς. Οκέι, αλλά τι γίνεται με όσους εργάζονται σε αυτές τις επιχειρήσεις, που χάνουν εισοδήματα, ίσως και τη δουλειά τους; «Δεν έχουν προσληφθεί με τις συλλογικές συμβάσεις, είναι θύματα μαύρης εργασίας», απαντά. Πώς το ξέρει; Δεν είναι δικό του θέμα να αποδείξει όσα λέει, αυτός κάνει πολιτική. Ταξική πολιτική. Κατ΄ αυτόν, δηλαδή, το κεφάλαιο και οι εργάτες δεν είναι κοινωνικοί εταίροι, το «Ζenith» «έχει εργαζομένους από 27 εθνικότητες κι ούτε έναν Ελληνα», «η κρίση είναι παγκόσμια, οι ναυτεργάτες αγωνίζονται κατά της κρίσης». Θέλει συλλογικές συμβάσεις, πιστεύει ότι «οι ατομικές συμβάσεις είναι επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα». Οταν ερωτάται για τη σχέση με άλλα ναυτικά σωματεία (όπως η Ενωση Πλοιάρχων), που δεν τα ελέγχει το ΚΚΕ, έχει μια διπλωματική απάντηση: «Τα συνδικάτα τα ενώνουν τα φυσικά πρόσωπα» . Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι οι συνδικαλιστές έχουν τρόπους να τα βρίσκουν. Ή να προσπερνούν τα αναπάντητα ερωτήματα με λεκτικές πιρουέτες.
Με άλλα λόγια, ακόμα κι αν ο Σάββας ο Τσιμπόγλου είναι ένα θαύμα της διαλεκτικής, πιστεύει κι αυτός ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» κι σε όσους αρνούνται τη δυναμική του συνθήματος και του κινήματος τους αποδίδει προβοκατόρικη διάθεση. Υπόδειγμα τέτοιου πολιτικού αντιπάλου θεωρεί τον Θόδωρο Πάγκαλο: «Δεν υπάρχει κόμμα ή ομάδα που να μην έχει συκοφαντήσει, είναι αδίστακτος», δηλώνει.
Η βελούδινη φωνή έχει σκληρύνει. Δεν πρέπει. Πρέπει να παραμείνει βελούδινη διότι, την επόμενη Δευτέρα, το «Ζenith» θα ξανάρθει στον Πειραιά, η Πανελλήνια Ναυτεργατική Ομοσπονδία, η ΠΝΟ, έχει αναγγείλει την υποδοχή του και επικεφαλής των διαδηλωτών που θα εμποδίζουν τους τουρίστες να κατέβουν στο λιμάνι θα είναι ο Σάββας ο Τσιμπόγλου με την ντουντούκα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου