Την ώρα που στη χώρα του ο Εμανουέλ Μακρόν καλείται να αντιμετωπίσει μια πολιτική και κοινωνική κρίση, με τη δημοτικότητά του να βρίσκεται στο ναδίρ, καθώς ετοιμάζει με τη νέα κυβέρνηση Λεκορνί τσουνάμι λιτότητας, η επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, συνοδεύτηκε από από μια... ηρωική υποδοχή, την οποία σπάνια -αν όχι ποτέ- απολαμβάνει στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια.
Και φάνηκε να απολαμβάνει το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της 30λεπτης ομιλίας του, κατά την οποία ανακοίνωσε την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, υπερασπιζόμενος το δίκαιο του παλαιστινιακού λαού.
Το Politico σε άρθρο του αποκωδικοποιεί την ομιλία Μακρόν, λέγοντας πως ήταν κάτι περισσότερο από ένα ευπρόσδεκτο διάλειμμα. Στο εσωτερικό έχει βρεθεί στη δίνη σφοδρής κριτικής, αλλά στη Νέα Υόρκη είχε την ευκαιρία του να ακολουθήσει τα βήματα γκωλιστών πολιτικών, που χρησιμοποίησαν τον ΟΗΕ με μεγάλη επιτυχία ως σκηνικό για τολμηρές δηλώσεις ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ.
Επίσης, το Politico θυμίζει την ομιλία του Ντομινίκ ντε Βιλπέν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2003, όταν ως υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας τότε επέκρινε την πορεία της Ουάσιγκτον στον πόλεμο στο Ιράκ, τονίζοντας ότι το Παρίσι δεν θα συμμετείχε σε αυτόν.
Κάποιοι είχαν δει τότε στον Ντε Βιλπέν το ανυπότακτο, μοναχικό πνεύμα του στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ που είχε και εκείνος τολμήσει να σταθεί απέναντι σε έναν πιο ισχυρό σύμμαχο.
Και αυτό φάνηκε πως αναμφίβολα ήταν στο μυαλό του Μακρόν και των συνεργατών του, καθώς οργάνωναν με λεπτομέρεια την εμφάνιση στη Γενική Συνέλευση, μία στιγμή που προετοιμαζόταν εδώ και πολλούς μήνες και περιλάμβανε δεκάδες διπλωματικές συναντήσεις σε διάφορες χώρες για τον συντονισμό της επίσημης αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους.
Η ομιλία του Ντε Βιλπέν δεν είχε πείσει την Ουάσιγκτον να επανεξετάσει τα σχέδιά της για εισβολή στο Ιράκ. Όπως και η τωρινή κοινή προσπάθεια για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους είναι απίθανο να αλλάξει τα δεδομένα επί του εδάφους στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη από τη μία στιγμή στην άλλη, σχολιάζει το Politico.
Το ζητούμενο για τη γαλλική διπλωματία ήταν να δείξει πως υπάρχει «αντίβαρο» στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος απορρίπτει τη λύση δύο κρατών, και στον σύμμαχό του, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Η επιλογή να μην αντιπαρατεθεί στις ΗΠΑ
Σε αντίθεση με τον Ντε Βιλπέν πριν από 22 χρόνια, όταν ο ΟΗΕ εξακολουθούσε ακόμη να θεωρείται πιο αποτελεσματικός, ο Μακρόν επέλεξε να μην αναφερθεί σε «σφαγές». Γενικά, απέφυγε σκληρούς και οξείς χαρακτηρισμούς.
Η ομιλία του, μέχρι την ολοκλήρωσή της, που κατέληξε στην αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους έβριθε φιλικών χαρακτηρισμών για το Ισραήλ. Επιπλέον, ο Μακρόν καταδίκασε «την τρομοκρατία της Χαμάς», ενώ σε κανένα σημείο δεν αναφέρθηκε στο βασικό: στον Τραμπ και στην υποστήριξή του προς τον μεγαλύτερο σύμμαχό του, Νετανιάχου.
Αυτό φυσικά δεν αρκεί για να κατευνάσει τον Τραμπ, του οποίου οι στενοί συνεργάτες δεν έχουν κρύψει τη δυσαρέσκειά τους για τον Μακρόν.
«Απερίσκεπτη» χαρακτήρισε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, την προσπάθεια να αποκτήσει η Παλαιστίνη κράτος. Άλλοι αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης κατήγγειλαν την κίνηση ως «χαζή» και άσκοπη. Ο Νετανιάχου ήταν πιο σκληρός. Κατηγόρησε τον Μακρόν, ισχυριζόμενος ότι επιβραβεύει την τρομοκρατία και απείλησε να κλείσει το προξενείο της Γαλλίας στην Ιερουσαλήμ σε αντίποινα.
Όσο μιλούσε ο Μακρόν χθες, Δευτέρα, η θέση του Ισραήλ παρέμεινε κενή στη Γενική Συνέλευση.
Η ανάγκη να ανεβάσει τη δημοτικότητά του
Για έναν πρόεδρο συνηθισμένο σε αρνητικούς δημοσιογραφικούς τίτλους, η ομιλία στη Νέα Υόρκη αποτέλεσε σπάνια ανάπαυλα.
Το γαλλικό ραδιόφωνο και η τηλεόραση κάλυψαν εκτενώς τη διάσκεψη του ΟΗΕ. Η εφημερίδα Le Monde, η οικονομική εφημερίδα Les Echos και η Libération χρησιμοποίησαν πομπώδεις τίτλους για να περιγράψουν την προσπάθεια του Γάλλου προέδρου να δώσει ώθηση στην ιδέα ενός παλαιστινιακού κράτους (η τελευταία εφημερίδα έκανε μάλιστα λόγο για «ιστορική ημέρα»).
Μόνο η δεξιά εφημερίδα Le Figaro, η δεύτερη σε κυκλοφορία στη Γαλλία που ανήκει στον όμιλο Dassault, αποδοκίμασε την προσπάθεια. Τοποθέτησε το άρθρο της για τον Μακρόν πιο χαμηλά από το αφιέρωμά της στον νικητή της φετινής Χρυσής Μπάλας στο ποδόσφαιρο, Ουσμάν Ντεμπελέ.
Δυστυχώς για τον Μακρόν, αυτό μπορεί να είναι το καλύτερο δυνατό έπειτα από τρία χρόνια δεύτερης θητείας στην προεδρία.
Οι Γάλλοι απολαμβάνουν μία «αναβίωση» του φαντάσματος του γκωλισμού. Ωστόσο, μία καλή μέρα είναι απίθανο να αναστήσει την προεδρία, η οποία έχει υποστεί ανεπανόρθωτη φθορά μετά την αλλαγή πέντε πρωθυπουργών σε 15 μήνες. Το ποσοστό δημοτικότητας του Μακρόν έχει πέσει στο θλιβερό 17%, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε το Σαββατοκύριακο.
Πριν ανακοινώσουν το όνομα του Σεμπαστιάν Λεκορνί ως τελευταίο επικεφαλής της κυβέρνησής του, οι συνεργάτες του Μακρόν αναγκάστηκαν να διαψεύσουν ότι σκεφτόταν να παραιτηθεί από την προεδρία στα μέσα της θητείας του.
Ο Ντε Βιλπέν δεν επαίνεσε τον Μακρόν για την απόδοσή του στη Νέα Υόρκη – ο πρώην υπουργός Εξωτερικών επέκρινε τον νυν πρόεδρο για την «αδράνειά» του σχετικά με τη Γάζα σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Αλλά έτσι είναι ο γκωλισμός, σημειώνει το Politico: δεν έχει να κάνει με τη νίκη ή ακόμα και με το να είναι κάποιος δημοφιλής.
Ο Ντε Βιλπέν δεν ανέκτησε ποτέ πλήρως τη λάμψη που είχε το 2003. Και ο ίδιος ο Ντε Γκωλ έφυγε από την εξουσία το 1968 αντιμέτωπος με τεράστιες φοιτητικές διαμαρτυρίες – κάτι που, όπως είχε πει τότε, ήταν το μόνο αξιοπρεπές πράγμα που μπορούσε να κάνει.
Το ίδιο ισχύει και για τον Μακρόν. Οι Γάλλοι δεν θα ερωτευτούν ξανά τον πρόεδρό τους μετά τη Νέα Υόρκη. Αλλά μπορεί να ανακτήσουν ένα μικρό μέρος από τον σεβασμό που έτρεφαν για αυτόν. Ή τουλάχιστον για τη «συγκεκριμένη ιδέα» του για τη Γαλλία –φράση του Ντε Γκωλ– που ο Μακρόν ενσάρκωσε για λίγο στη Νέα Υόρκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου