Και πες πως έχουμε συνηθίσει! Και τις φάτσες τους και την αίσθηση αδικίας και την κοινωνική ανισότητα και την διαπλοκή και την διαφθορά τους. Και πες πως συνηθίσαμε τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά σαν πολίτες, την...
παντοδυναμία της πλουτοκρατίας, τους Ρασπούτιν με τα κοσμήματα και τα χρυσοποίκιλτα ριχτά του ιερατείου μας. Τον φόβο πως τον συνηθίζουμε; Την κοινωνία μας στο σημείο 0; Πως τα παίρνουμε απόφαση; Πώς να ζήσεις με το αποτρόπαιο και το επικίνδυνο και απάνθρωπο; Και τι να ζητήσεις; Καλλιέργεια, μόρφωση, ενημέρωση ως ασπίδες προστασίας; Πώς να μάθεις στις παρεκκλίσεις πως ακόμη και αν δεν ξέρουν τον σεβασμό και την ανθρωπιά, πρέπει να φοβούνται την τιμωρία; Αφού όλοι ατιμώρητοι μένουν;
Απ’ τον πολιτικό που κατηγορείται για μαχαίρωμα αντιπάλου ιδεολογικά, τον πολιτικό που σκαμπίλισε στον τηλεοπτικό αέρα γυναίκα και πέταξε νερό σε μια άλλη, μέχρι τον πολικό που μετά τα μπουζούκια σκοτώνεται η κοπέλα της παρέας του και την εγκαταλείπει. Από τον γιο του βαθύπλουτου που σκοτώνει άνθρωπο με τον υπερπολυτελές αυτοκίνητο τους επειδή έτρεχε και γυρνάει για ύπνο στο σπίτι μέχρι τους κυρίους πλουσίους που πυροβολούν τις διπλανές τους στο κρεβάτι και τις φίλες τους, κατά λάθος!
Πως λοιπόν, ένας αχαλίνωτος, νοσηρός νεαρός στην επαρχία, με το «Μ αναβ(ει)ς και στην κρίση», με την ανάρτηση στο facebook «ποια θα γα@ησω σήμερα;», να φοβηθεί την όποια τιμωρία; Έχοντας χάσει την ικανότητα να ξεχωρίσει πως για την ικανοποίηση σου δεν βιάζεις, για την ευχαρίστηση σου δεν μαχαιρώνεις, για την κάλυψη σου δεν καις ζωντανό ένα πλάσμα;
Είναι σε άλλη κλίμακα η ίδια ατιμώρητη και σιγά σιγά κατεστημένη και συνηθισμένη ατιμωρησία για απληστία. Η ικανότητα να ξεχωρίσεις ότι για να ‘χεις σπίτια με πισίνα και ωραία σύζυγο και ακριβά αυτοκίνητα, δεν πρέπει να πεθάνουν τα παιδιά των άλλων, να πουλήσεις πρέζα, να σπάσεις εμπάργκο, να κάνεις δουλεμπορία η σωματεμπορία, να διαθέσεις νοθευμένα τρόφιμα η φάρμακα, να παραδώσεις γέφυρες που γκρεμίζονται, να χειραγωγήσεις με τα δικά σου ΜΜΕ την κοινή γνώμη, να μείνεις ατιμώρητος, να είσαι πάνω απ’ το νόμο, πάνω απ’ την ηθική, πάνω απ την δικαιοσύνη έθνους και ανθρώπων. Είναι σε άλλη κλίμακα η ατιμωρησία που ενώ χτυπάς γυναίκα ζωντανά στην τηλεόραση, είσαι έξω και κάποιοι σου λένε «καλά της έκανες, πήγαινε γυρεύοντας».
Μα πάντα οι γυναίκες δεν πάνε γυρεύοντας; Γιατί έχουν άποψη, γιατί είναι ωραίες, γιατί δε σου κάθονται, γιατί είναι ντυμένες με μίνι και τακούνια, γιατί είναι επιτυχημένες με τα δικά σου κριτήρια. Η κοπέλα, πριν χρόνια, μαχαιρώθηκε μέσα στις τουαλέτες του καφέ, από έναν φαντάρο γιατί δεν του έδωσε σημασία που της μίλαγε! Να μάθει! Μια 11χρονη έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού από τέσσερις φίλους του μεγαλύτερου της αδελφού. Έμεινε έγκυος. Έδειχνε φυσικά να τα ‘θελε γιατί έμοιαζε προκλητική. Το ίδιο συνέβηκε και στο νησί, με την αλλοδαπή 12χρονη που τη βίασαν ομαδικά οι συμμαθητές της ενώ την βιντεοσκοπούσαν κιόλας! Μόνο που δεν τους παρακαλούσε να το κάνουν, δεν ισχυρίστηκαν οι δικηγόροι των νεαρών Ελλήνων! Ήταν θύματα του 28 γυναίκες και αυτός ονομάστηκε ο βιαστής των ασανσέρ. Όποια έβλεπε με πιασμένα χέρια με τις σακούλες απ την λαϊκή αγορά, κυρίως, την χτυπούσε, την έκλεινε στο ασανσέρ, την βίαζε, την λήστευε και έφευγε! Όταν πιάστηκε προφασίστηκε ψυχολογικά προβλήματα και κακά παιδικά χρόνια!
Ο τελευταίος κατά συρροή δράκος, που αποφυλακίστηκε, μαχαίρωνε, ξεκοίλιαζε και έβγαζε μάτια γιατί πήγαιναν γυρεύοντας που άκουγε τα τακούνια τους να χτυπάνε καθώς περπατούσαν, τη νύχτα! Να παίζεται η ζωή σου η γυναικεία, κορώνα γράμματα, απ το αν φοράς μπαλαρίνα, παντοφλέ και αθλητικό ή γοβάκι…
Το διαδίκτυο, η τηλεόραση, η διαφήμιση βομβαρδίζει με την ίδια εικόνα. Το υποσυνείδητο είναι γεμάτο αίσθηση ατιμωρησίας και αλαζονείας πως «εγώ δεν πιάνομαι» για πολιτικούς, ιερείς, πλούσιους, δημοσιογράφους, ποινικούς δραπέτες. Έρχεται και η εικόνα της όλο διαθεσιμότητας γυναίκας, με την σεξουαλικότητα έρμαιο στην όρεξη κάθε αρσενικού, την «ευκολία», την τσοντίστικη άνεση στο σεξ με κάθε άγνωστο, την μεταμόρφωση της σε κούκλα πλαστική με ανοίγματα για την ικανοποίηση κάθε κακομοίρη.
Όσο πιο χαμηλή η αντίσταση της παιδείας, της καλλιέργειας, της μόρφωσης, της κοινωνικής, οικογενειακής, σχολικής τόσο και θα πληθαίνουν τα περιστατικά τα τερατώδη τύπου Πάρου η Ξάνθης. Και τελικά η Ινδία, με την όποια Ξάνθη ή Πάρο, (όχι τους συγκεκριμένους τόπους, φυσικά), μορφωτικά, πολιτικά, κοινωνικά, στα θέματα ισότητας φύλλων, στην εικόνα που έχουν για την γυναίκα, τους γκέι, το παιδί, το νέο σεξουαλικό αντικείμενο που δυστυχώς η χώρα μας και σ αυτό πρωτοστατεί με απεχθή και κτηνώδους σκληρότητας βίντεο, οργάνωση στο διαδίκτυο και περιστατικά βίας, δεν απέχουν πολύ.
Στην Ινδία, οι Ινδές και οι καλλιεργημένοι Ινδοί, βγήκαν στο δρόμο ζητώντας να αλλάξει η εικόνα για την γυναίκα και να προστατεύεται αυτή στη χωρά τους. Σ’ εμάς εδώ, η νομοθεσία αφορά μονό σε αριθμούς, ισολογισμούς, φορολογίες, προσθέσεις και αφαιρέσεις.
Που είναι οι νόμοι για την σεξουαλική ελευθερία, την παρενόχληση, την σεξουαλική αυτοδιάθεση, την αίσθηση απειλής, την κακοποίηση γυναικών και ανηλίκων; Που είναι οι ξενώνες, η αστυνομία με την επίβλεψη της, οι βαρύτατες ποινές; Που είναι οι κανόνες για την τηλεόραση όταν προβάλει τις νύχτες 090 γραμμές με γυναίκες «έτοιμες όλα», που «τα κάνουν όλα», που «σε περιμένουν», με λέδερ φετιχιστικά εσώρουχα που κατάπτυστα προτάσσονται έκλυτα δοτικές, να δηλώνουν «κάνε με ότι θες»; Στην Ινδία είναι πολύς πληθυσμός, περίεργη η κοινωνική οργάνωση και είναι «απολίτιστοι» για μας τους δυτικούς.
Εμείς οι Ευρωπαίοι λοιπόν, Έλληνες; Πόσες άλλες σαν την Μυρτώ, σαν την Ζωή, θα θυσιάσουμε κάνοντας πως δε φταίμε;
Η Μυρτώ, έρμαιο στα χέρια -μέρα μεσημέρι, δίπλα από πολυσύχναστη παραλία, απέναντι από μεγάλα ξενοδοχεία- ενός πλάσματος κάθε άλλο από ανθρωπινό, ενός μορφώματος ανθρωπόμορφου, που οι γυμνές γυναίκες στην παραλίες και οι εικόνες σεξ σε κάθε λογιών οθόνης, από κινητό μέχρι τσοντοσινεμά, καθώς και η ανωνυμία, μας έκοψε την ανάσα.
Η Ζωή, ανέμελη, νύχτα γιορτής, με τα κλειδιά στην κλειδωνιά του σπιτιού, ένα βήμα πριν την απόλυτη ασφάλεια, να μαχαιρώνεται στα γεννητικά όργανα, να βιάζεται, να χτυπιέται με δύναμη, να παίρνει φωτιά ζωντανή, να ουρλιάζει, -στο κέντρο μια πόλης- από έναν κτηνώδες υποκείμενο, μας δείχνει το οριστικό.
Η βία που ανεχτήκαμε, στο διπλανό σπίτι, η έλλειψη νόμων για αυτών, η δική μας ανοχή δεν είναι σύμπτωμα. Είναι πια πανδημία που αύριο αγγίζει εμάς, τις αδελφές, τα παιδιά μας. Ο ξυλοδαρμός, η ψυχολογική βία, το κάψιμο με οξύ, οι φόνοι «τιμής», οι κλειτοριδεκτομές, οι βιασμοί στις πολεμικές συγκρούσεις, ο εξαναγκαστικός υποσιτισμός, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση και την ιατρική περίθαλψη, ο εξαναγκασμός σε πορνεία, η καταναγκαστική εργασία, και στις μέρες μας, η βία της ανεργίας, με τη βία μέσα στην οικογένεια και την αποδοχή της, ζούσαν πάντα δίπλα μας. Τα ξέραμε. Και χρειάζονται και νόμοι και κάθε αυστηρότητα. Καμία ανοχή, κανένα άλλοθι διανουμενίστικο και κανένα σήκωμα ώμων πως αυτά συμβαίνουν. Να μη συμβαίνουν λοιπόν…
Το σεβασμό στον άλλο φύλλο τον μαθαίνεις από μικρός και την αναγνώριση της ελευθερία του να σε απορρίψουν η όχι, να μην συμφωνούν μαζί σου, να μην υπάρχουν για να σε χειροκροτούν ή να ικανοποιούν κάθε σου ανάγκη. Τον σεβασμό τον μαθαίνεις από σχολειά, οικογένεια, κοινωνία με το καλό. Με το στανιό, τον μαθαίνεις απ’ τον νόμο.
Υπάρχουν ψυχολόγοι, κοινωνικές υπηρεσίες, αστυνομία στις πόλεις την νύχτα και όχι μόνο για να φυλούν την Βουλή απ’ όλη την Ελλάδα όταν παίρνει αντιλαϊκά μέτρα για την οικονομία, θεσπίζοντας νόμους σαν του αρχαίου Δράκοντα.
Σε μια κοινωνία που ανθρωπιστικά ψυχορραγεί, ηθικά πυορροεί, κοινωνικά αυτοκτονεί, σας πάω στοίχημα πως τα σεξουαλικά εγκλήματα απέναντι σε γυναίκες και παιδιά θα πληθαίνουν με μαθηματική ακρίβεια. Όπως αυξάνονται οι χρήστες ναρκωτικών. Όπως είναι ανεξέλεγκτες οι κλοπές και οι ληστείες. Και η πολιτική θα ασχολείται με το πόσες ξαδέλφες και πόσες συμπεθέρες σβήστηκαν απ την κάθε λίστα, αν η μάνα ενός πρωθυπουργού έβγαλε πολλά εκατομμύρια εκτός, αν του αδελφού του οδηγεί Πόρσε η Φιλιππινέζα, αν ο πρώην παντοδύναμος υπουργός που έβριζε τους Έλληνες ως τεμπέληδες στο CNN, έχει πλούσια γυναίκα. Θα νομοθετεί κατά του λαού για να πληρωθούν οι Γερμανικές τράπεζες. Θα ασχολείται αυνανιστικά με το να επιβάλει το δίκιο της στα παράθυρα των καναλιών. Οι πλούσιοι θα βρίσκουν ευκαιρία να πίνουν κι άλλο το αίμα με το καλαμάκι από εργαζόμενους στερημένους από κάθε δικαίωμα. Οι συνδικαλιστές θα ξεπερνάνε τον Χόφα και το οργανωμένο έγκλημα στα ντιλ με αφεντικά και πολιτικούς. Οι ιερείς θα φορούν τα χρυσοποίκιλτα ριχτά και θα στολίζονται με κοσμήματα, σπιτώνοντας τεκνά στις ιδιοκτησίες της εκκλησιάς. Και ο λαός πολύ απλά θα τρέμει να περπατήσει, να κυκλοφορήσει, να ανασαίνει στο κέντρο της Αθήνας, στο λιμάνι της Πάτρας, στα σκοτάδια της Ξάνθης, στα στενά της Βέροιας, στις παραλίες της Πάρου.
Και αφού μάθαμε να ζούμε με τον φόβο, τώρα θα ανεχτούμε τον ίδιο τον θάνατο…
Βία κατά των γυναικών στην Ελλάδα – σοκαριστικά στοιχεία:
1 στις 4 γυναίκες στην Ελλάδα, έχει ήδη ή πρόκειται να υποστεί ενδοοικογενειακή βία κατά τη διάρκεια της ζωής της (Γενική Γραμματεία Ισότητας).
Η πλειοψηφία των κακοποιημένων γυναικών ανέφεραν ότι υφίστανται βία οποιασδήποτε μορφής επί δέκα έτη και άνω.
Το 28% των γυναικών που είχαν υποστεί βία σε παρελθοντικές σχέσεις, παραµένουν θύµατα βίας στην παρούσα σχέση τους. Η έρευνα έδειξε επίσης ότι, τα περιστατικά βίας δεν είναι συνέπεια χρήσης αλκοόλ ή άλλων τοξικών ουσιών, ότι τόσο οι δράστες όσο και τα θύματα προέρχονται από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και ότι το μορφωτικό επίπεδο ποικίλει. (Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας – Πρώτη Πανελλήνια Επιδημιολογική Έρευνα 2002-2003).
Στην Ελλάδα μία στις δύο γυναίκες που δολοφονούνται κάθε χρόνο είναι θύμα του τωρινού ή πρώην συντρόφου της, ενώ μία στις πέντε γυναίκες υπήρξε θύμα ξυλοδαρμού, τουλάχιστον μία φορά, από τον άντρα της (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας).
Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο Αγγελο Τσιγκρή, μέχρι πρόσφατα, διαπράττονταν ετησίως στην Ελλάδα 4.500 βιασμοί. Εξ αυτών, στην αστυνομία καταγγέλθηκαν μόνο 270 και έγιναν 183 συλλήψεις υπόπτων. Στα δικαστήρια έφτασαν μόνο 47 για να εκδικαστούν κατόπιν άσκησης ποινικής δίωξης.
Το 95,8% των βιαστών δρουν χωρίς συνεργό, προτιμούν το ύπαιθρο και τους δημόσιους κοινόχρηστους χώρους. Οι περισσότεροι βιασμοί σημειώνονται από τις 6 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα. Το 53,4% των βιαστών είναι άτομα νεαρής ηλικίας, ενώ το 32,8% είναι μεσήλικες. Το 46,5% των βιασμών γίνεται στην επαρχία. Το 50,9% των βιαστών προέρχεται από τη μεσαία κοινωνικο-οικονομική τάξη και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των θυμάτων τους, το 31% αυτών είναι αρκετά μορφωμένοι.
«Οι βιασμοί πρέπει να ιδωθούν σε συνάρτηση με την αύξηση της εγκληματικότητας, καθώς και με την εκμετάλλευση από τα διάφορα κυκλώματα των αλλοδαπών γυναικών που έχουν έρθει στη χώρα μας, οι οποίες με το φόβο της απέλασης δεν τολμούν να καταγγείλουν τα περιστατικά. Έτσι, υπολογίζεται ότι οι βιασμοί φτάνουν το μεγάλο αριθμό των 5.000 συμπτωμάτων το χρόνο και είναι πιθανόν το μέγεθος αυτό να το ξεπερνούν», ανέφερε μιλώντας σε αθηναϊκή εφημερίδα ο εγκληματολόγος κ. Τσιγκρής.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ
