Αραγε, πόσοι χωρούν σ’ ένα τρίκυκλο, αναρωτιόμουν σαν σήμερα πριν από ακριβώς πέντε χρόνια! Δεν τους...είχα μετρήσει και λίγους.
Υπενθυμίζω: Ενας ο οδηγός. Σπύρος Γκοτζαμάνης, γνωστός και μη εξαιρετέος παρακρατικός της Σαλονίκης. Δεύτερος, ο επιβαίνων στην καρότσα. Μούτρο. Μανώλης Εμμανουηλίδης. Αποβράσματα αμφότεροι.
Τρίτος, το παλικάρι που σαλτάρει ξαφνικά κι αρπάζεται στα χέρια με τον επιβάτη. Μανώλης Χατζηαποστόλου. Ο επονομαζόμενος Τίγρης. Κατηφορίζει το όχημα απ’ την Ερμού στη Βενιζέλου και στρίβει αριστερά στην Τσιμισκή· διπλής κατεύθυνσης τότε. Η πάλη στο αμάξωμα διαρκεί. Ο χαφιές των μυστικών υπηρεσιών και άλλοτε καταδικασμένος για παιδεραστία Εμμανουηλίδης, κρατά στο δεξί τον λοστό με τον οποίο λίγα λεπτά προηγουμένως είχε καταφέρει θανάσιμο τραύμα στην κεφαλή του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Με γυμνές παλάμες ο Χατζηαποστόλου, δεν το βάζει κάτω. Φορά ολοκαίνουργια πράσινα παπούτσια κι όπως είναι πεσμένος χτυπάει τον Εμμανουηλίδη με τις σόλες για να μη λερωθούν. Στην Αγίας Σοφίας περίπου τους σταματάει ο ανυποψίαστος τροχονόμος Χαράλαμπος Ασπιώτης. Τέσσερις. «Αυτοί βαρέσανε τον βουλευτή» φωνάζει αργότερα ο Τίγρης στο τμήμα. Ιδιαζόντως ειδεχθής ο ρόλος της αστυνομικής διεύθυνσης Θεσσαλονίκης, η οποία επί χρόνια εκτρέφει τις παρακρατικές ομάδες. Εν προκειμένω τις οπλίζει, τους δίνει την εντολή να δολοφονήσουν και τους εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο. Ολοι αυτοί είναι οιονεί συνεπιβάτες στη μοτοσικλέτα και δέχονται συλλήβδην ηχηρά ραπίσματα από τον απρόσκλητο Χατζηαποστόλου.
Η κυοφορούμενη χούντα των συνταγματαρχών κινεί τα νήματα κρυμμένη στο παρασκήνιο. Αθυρμα του βαθέος κράτους, η κυβέρνηση Καραμανλή παραπαίει. Η επίσημη εκδοχή μιλά για τροχαίο ατύχημα. Ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης, που στριμώχνεται εκών άκων στην πολυκοσμία της μοιραίας καρότσας αποδεικνύεται σκληρό καρύδι. Τον συντρέχει η τριανδρία της δημοσιογραφίας. Ο Γιώργος Ρωμαίος του «Βήματος», ο Γιάννης Βούλτεψης της «Αυγής» και ο Γιώργος Μπέρτσος της «Ελευθερίας» σκαλίζουν την υπόθεση. Υπό την ασφυκτική πίεση αντιπολίτευσης και κοινής γνώμης οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Πενήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει από τη σημαδιακή 22η Μαΐου 1963 που στιγμάτισε ανεξίτηλα τον δημόσιο βίο μας.
Νοσηλεύεται στο ΑΧΕΠΑ ο παλιός βαλκανιονίκης στο μήκος, υφηγητής Γυναικολογίας και βουλευτής της ΕΔΑ και, μολονότι δέχεται φροντίδες από Ρώσο, Ούγγρο και Βρετανό νευροχειρουργούς, υποκύπτει στις 27 του μήνα. Σ’ εκείνο το τρίκυκλο είχε, λες, ραντεβού ολόκληρη η τρικλίζουσα, καθημαγμένη, μετεμφυλιακή Ελλάδα. Τα τρίτροχα φορτοταξί παραχώρησαν τη θέση τους εδώ και δεκαετίες σε κομψά φορτηγά που εκτελούν πλέον μεταφορές και μετακομίσεις.
Παρ’ όλα αυτά, το «γκοτζαμάνικο» στοιχειώνει ακόμα τη χώρα. Μόλις προχθές γίναμε μάρτυρες ασύλληπτης αγριότητας επίθεσης στον Γιάννη Μπουτάρη από τάχατες «αγανακτισμένους πολίτες». Λίγα μόλις μέτρα απ’ το πεζοδρόμιο στο οποίο εκτυλίχθηκε η δολοφονία του Λαμπράκη. Αμποτε να μη χρειαστεί να αναφερθούμε στο μέλλον ξανά σε φονικά τρίκυκλα, έστω κι αν οι επιβάτες τους κινούνται πεζή. Αμήν.
Δημήτρης Νανούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου