«Θα είναι μικρή προεκλογική περίοδος ρε, είκοσι μέρες όλες και όλες. Θα τη βγάλουμε και αυτή...» μου έλεγε νωρίς το πρωί φίλος που εργάζεται στην ενημερωτική τηλεόραση. Εννοείται ότι θα βγει και αυτή. Μαζί με την ψυχή μας. Υποτίθεται ότι...
όλα αυτά θρέφουν τον δημοσιογράφο. Δεν διαφωνώ. Όμως η καταραμένη ρουτίνα των ελληνικών εκλογών έρχεται και κάθεται σαν πεπόνι σε άδειο στομάχι.
Να, λοιπόν, τι βαριέμαι περισσότερο στην προεκλογική περίοδο.
Τα τηλεοπτικά πάνελ στα οποία δεν γίνεται συζήτηση ουσίας, απλώς ο ίδιος ρόλος δίδεται σε διαφορετικά πρόσωπα, ενώ υιοθετούνται ήθη νυχτερινού μαγαζιού. Στην αρχή εμφανίζονται οι νέοι, οι άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Στο τέλος βγαίνουν οι φίρμες. Είναι βλέπετε ο περιορισμός των εμφανίσεων...
Ο προεκλογικός πολιτικός λόγος μπορεί να σου δείξει ότι το ψέμα έχει πολλές πλευρές. Αυτό είναι ενδιαφέρον. Εκνευριστικό είναι ότι πρέπει όλοι εμείς να δείχνουμε σοβαροί όταν τον ακούμε.
Οι συγκεντρώσεις των αρχηγών που είναι όλες copy-paste και αλλάζεις μόνο την ονομασία της πόλης.
Αν είσαι δημοσιογράφος, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου την πέσουν φίλοι και γνωστοί που, αν δεν είναι υποψήφιοι, έχουν εκείνοι κάποιον άλλο φίλο και γνωστό που μπήκε σε ψηφοδέλτιο. Για λόγους που αδυνατώ να κατανοήσω, οι υποψήφιοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι θα τους ακούσουν στο ραδιόφωνο ή, ακόμα πιο φιλόδοξα, θα διαβάσουν το άρθρο τους. Λάθος. Σήμερα για να σε μάθει ο ψηφοφόρος πρέπει να βγεις στην τηλεόραση με φτερά στο κεφάλι.
Αρκετοί υποψήφιοι επιμένουν να τυπώνουν φυλλάδια, εντός των οποίων τοποθετούν τις πιο κιτς φωτογραφίες που διαθέτουν. Εσύ τα στέλνεις στην ανακύκλωση βρίζοντας. Έλα όμως που έρχεται η λαίλαπα των spam. Και αν είναι e-mail, πάει στο διάολο, το σβήνεις. Δεν μπορείς, όμως, να πετάξεις το τηλέφωνό σου. Τα τελευταία χρόνια κόμματα και υποψήφιοι παρανομούν κάνοντας χρήση προσωπικών δεδομένων για την αποστολή SMS. Δεν κινητοποιείται καμία ρυθμιστική αρχή.
Τα «ούζα», τα «ποτά» και οι «μαζώξεις» των υποψηφίων μπορούν να σε βλάψουν διατροφικά. «Μάζωξη» κάνουν συνήθως οι Αριστεροί. «Ούζα» και «ποτά» όλοι οι άλλοι. Τα «ποτά» είναι τα χειρότερα διότι ο υποψήφιος έχει έρθει σε συμφωνία με το μπαρ που σου σερβίρει ποτό αγνώστου προελεύσεως και αμφιβόλου ποιότητας.
Οι δημοσκοπήσεις που έρχονται σε κύματα, αλλά πάντα κάποιος σου λέει ότι υπάρχει και μία κρυφή. Ακόμα χειρότερο: όταν οι άλλοι είναι βέβαιοι ότι όχι μόνο υπάρχουν κρυφές δημοσκοπήσεις, αλλά και ότι εσύ γνωρίζεις και τι ακριβώς δείχνουν.
«Τι λες να γίνει; Ποιος θα βγει;». Το ακούς και λυγίζεις.
«Κάτσε τώρα να δούμε τι θα γίνει μετά τις εκλογές. Έχουν παγώσει όλα, μου είπε ένας δικός μου στο υπουργείο». Το ακούς και γνέφεις με κατανόηση.
Οι πρεσβείες που ξέρουν. Για έναν περίεργο λόγο, έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι οι ξένες πρεσβείες (έτσι αορίστως) γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα των εκλογών. Και γιατί δεν το παίζουν στο στοίχημα;
Την Κυριακή των εκλογών τα τηλεφωνήματα αρχίζουν από τις 12.00. Και όλοι κάτι ξέρουν, κάτι άκουσαν από exit poll «που δείχνουν μικρότερα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι νέοι ψηφοφόροι κοιμούνται ακόμα, το πρωί ψηφίζουν οι δεξιοί, μετά την εκκλησία». Φτάνει.
Τα πάνελ για τα αποτελέσματα. Είκοσι άνθρωποι που περιμένουν υπομονετικά για να μιλήσουν είκοσι δευτερόλεπτα και μετά να φύγουν για το άλλο στούντιο, με την ταχύτητα που εσύ κάνεις ζάπινγκ. Και το αμήχανο κομμάτι της πρώτης ώρας, όπου όλοι ξέρουν το exit poll, αλλά δεν επιτρέπεται να το σχολιάσουν.
Καλό κουράγιο.
Κώστας Γιαννακίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου