Δήμος Αθηναίων: Ένα βιαστικό αντίο στα καρτοτηλέφωνα...

Την περασμένη Δευτέρα (18/8) ανακοινώθηκε από τον Δήμο Αθηναίων η απομάκρυνση δεκάδων εγκαταλελειμμένων καρτοτηλεφώνων. Σε πανηγυρικό τόνο το κείμενο αναφέρει ότι η ενέργεια εντάσσεται στην προσπάθεια να μειωθεί... ο οπτικός θόρυβος και να βελτιωθεί η προσβασιμότητα στα πεζοδρόμια. Οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν έχουν σκοπό να υπογραμμίσουν την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα χαρακτηριστικά κίτρινα κουβούκλια, όλα βρόμικα και με γκράφιτι (ταγκιές), ώστε να παρέχουν αδιάσειστη νομιμοποίηση στην απόφαση να ξηλωθούν.

Η αλήθεια είναι ότι για μία πόλη με τόσο στριμωγμένες και άχαρα τοποθετημένες υποδομές η απομάκρυνση οποιασδήποτε βαριάς εγκατάστασης συνιστά μια κάποια ανακούφιση. Είναι όμως η κάθε κατασκευή που αφαιρείται κενή περιεχομένου; Είναι αυτονόητα αποδεκτό να προσπεραστεί με ελαφρότητα η μαζική εξάλειψη των τηλεφωνικών θαλάμων;

«Ό,τι έχω να θυμάμαι από τη μαμά μου είναι οι κλήσεις στον θάλαμο»

Από τη μία υπάρχει η νοσταλγική διάσταση. Η οποία φυσιολογικά εκδηλώνεται καθώς μνήμες από τη χρήση τους υπάρχουν ακόμη και στη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων. Για κάποιους σήμαιναν δε κάτι παραπάνω. Εκείνα τα τηλεφωνήματα που δεν ήταν εύκολο να γίνουν και τα οποία μπορεί να κράτησαν λίγα λεπτά είναι ό,τι έχει να θυμάται από τη μητέρα του ο Ηλίας Γ., 27 χρόνων.

«Η μητέρα μου πήγε πίσω στην Πολωνία όταν εγώ ήμουν περίπου 3 ετών. Εκείνη την εποχή ακόμα δεν είχαμε τα τσατ και τις βιντεοκλήσεις, και ήταν πανάκριβο να καλείς στο εξωτερικό και να μιλάς για ώρα. Οπότε παίρναμε κάρτες και πηγαίναμε στο καρτοτηλέφωνο. Και έτσι η όποια ανάμνηση έχω από τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου στην Πολωνία είναι αυτές οι κλήσεις στον θάλαμο! Δεν τις ξαναείδα ποτέ μέχρι σήμερα και χάθηκε η όποια επικοινωνία. Μια κάρτα την εβδομάδα την περίμενα μαζί με τις αδερφές μου πιο πολύ και από τα δώρα στις γιορτές!».

Το τηλεφώνημα από το καρτοτηλέφωνο ήταν για τη Ναταλία Δ. ο τρόπος να ευχαριστήσει τους ανθρώπους που της έσωσαν τη ζωή όταν είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει παίρνοντας χάπια και αλκοόλ. «Έστειλα ένα μήνυμα σε έναν φίλο μου λέγοντάς του να προσέχει τη γάτα και τον σκύλο μου και λιποθύμησα. Εκείνος τρόμαξε γιατί δεν του απαντούσα στα μηνύματα και κάλεσε την αστυνομία. Η αστυνομία ήρθε, μόνο που κατά λάθος τους είχε δώσει το νούμερο της διπλανής πολυκατοικίας και στα κουδούνια δεν υπήρχε καμιά “Ναταλία Δ.”. Ευτυχώς για μένα, σκέφτηκαν να κοιτάξουν και στη διπλανή πολυκατοικία και με έσωσαν».

Αφού νοσηλεύτηκε για κάποιες ημέρες στο νοσοκομείο, στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο ψυχιατρείο. Τα κινητά απαγορεύονταν και για τους ασθενείς υπήρχε μόνο ένα καρτοτηλέφωνο. «Οπότε μόλις ένιωσα λίγο καλύτερα, πήρα τηλέφωνο τους αστυνομικούς που με σώσανε για να τους ευχαριστήσω. Μου είπανε “χαιρόμαστε που είσαι καλά, τη δουλειά μας κάναμε”».

Οταν έπαιρναν τον παππού και τη γιαγιά από τις διακοπές

Για την Ανθή Π., 40 χρόνων, το καρτοτηλέφωνο θυμίζει το καλοκαίρι. «Όταν ήμουν μικρή, κάναμε ελεύθερο κάμπινγκ με τους γονείς και τον αδερφό μου για έναν μήνα». Κινητά δεν υπήρχαν. Και η πολυαγαπημένη της γιαγιά που την κρατούσε όλες τις μέρες γιατί οι γονείς της δούλευαν ήταν μακριά. «Η βόλτα στο καρτοτηλέφωνο του πλησιέστερου ξενοδοχείου με σκοπό να της μιλήσω ήταν για μένα από τις καλύτερες».

Η Ηλέκτρα Τ. περνούσε εκείνες τις ημέρες στη Γαύδο. «Δεκαετία ’90. Εγώ τότε με την αδερφή μου πέντε-έξι χρόνων. Πηγαίναμε με τους γονείς διακοπές για όλο τον Ιούλιο». Η εποχή εκείνη είχε άλλους ρυθμούς και σε σχέση με την ενημέρωση. «Έφερναν εφημερίδες στους μεγαλύτερους όσοι φίλοι ερχόντουσαν από απέναντι (Κρήτη) και κάποια νέα τ’ άκουγαν από το ραδιοφωνάκι». Τα παιδιά λίγο τα ένοιαζαν οι εξελίξεις ανά τον κόσμο. «Εμείς θέλαμε τη φωνή των γιαγιάδων και των παππούδων μας που ήταν ή στην Αθήνα ή στο χωριό. Το καρτοτηλέφωνο στο Σαρακήνικο ήταν ο μαγικός μας θάλαμος. Κάθε τρεις-τέσσερις μέρες, απόγευμα, τηλεκάρτα ανά χείρας, έπειτα στη σχισμή και στο τέλος οι φωνές ήταν πάντα εκεί. Με το σταγονόμετρο οι λέξεις γιατί ήταν και οι μονάδες στη μέση, αλλά και πάλι ήταν αρκετά. Το καρτοτηλέφωνο αυτό λείπει εδώ και χρόνια. Όπως και οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας».

Ο Αλέξανδρος Β., 36 χρόνων, θυμάται όταν πήγαινε καλοκαιρινή κατασκήνωση, να σχηματίζουν τα παιδιά ουρά μπροστά από τρία καρτοτηλέφωνα για να πάρουν για λίγα λεπτά τους γονείς τους. «Άλλα δυσαρεστημένα, άλλα ευχαριστημένα, άλλα από υποχρέωση επειδή τους είχαν ζητήσει να επικοινωνούν». Φυσικά, εκείνο για το οποίο πραγματικά ανυπομονούσαν ήταν να δουν τις διαφορετικές εικόνες που είχε πάνω η κάθε τηλεκάρτα και να τις ανταλλάξουν. Υπήρχε όμως και η διάσταση της μοιρασιάς. «Κάποιες φορές κάποια παιδιά την είχαν τελειώσει ή την είχανε χάσει, οπότε τους δανείζαμε».

Για τον Ηλία Γ. τα καρτοτηλέφωνα είναι μέρος της κουλτούρας μας και αισθάνεται παράξενα που οι επόμενες γενιές ίσως δουν τα καρτοτηλέφωνα μόνο σε μουσεία. Πιστεύει επίσης ότι έχουν ρόλο να επιτελέσουν και στο σήμερα. «Ενώ είμαστε σε μια εξελιγμένη και σύγχρονη κοινωνία, η πρόσβαση σε κινητό τηλέφωνο δεν είναι δυστυχώς αυτονόητη! Για παράδειγμα, ένας άστεγος ή ένας άνθρωπος που δεν έχει σταθερό στο σπίτι αλλά ούτε και κινητό θα μπορούσε να έχει έναν θάλαμο να μπορεί με μια κάρτα από το περίπτερο να πηγαίνει και να καλεί όποτε χρειάζεται».

Για να διαβασετε ολοκληρο το κειμενο, πατηστε ΕΔΩ...

Πηγη avgi.gr