Ελλάς 2010, Γαλλία 2025...

  Θυμάστε εκείνο το παλιό σύνθημα «Ελλάς - Γαλλία συμμαχία»; Τα χρόνια της μεταπολίτευσης το υπηρέτησαν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής - Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν και οι Ανδρέας Παπανδρέου - Φρανσουά Μιτεράν. Επανήλθε στο προσκήνιο με...

την αγορά γαλλικών αεροπλάνων και φρεγατών από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όμως σήμερα είναι ξανά εδώ για πολύ διαφορετικούς λόγους. Η Γαλλία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αναλυτών και των αγορών, κινδυνεύει να γίνει Ελλάδα του 2010 και να υποχρεωθεί να ζητήσει τη βοήθεια (ωχ!) του ΔΝΤ προκειμένου να αντιμετωπίσει τα πολλά και σοβαρά προβλήματα που έχει η οικονομία της. Αύξηση του κόστους δανεισμού, μεγάλα ελλείμματα και θηριώδες δημόσιο χρέος. Σαν να ζούμε τη γαλλική εκδοχή της ελληνικής τραγωδίας.

Βεβαίως η Γαλλία του 2025 δεν είναι η Ελλάδα του 2010. Εχει αρκετά πλεονεκτήματα. Είναι μεγάλη χώρα, πυρηνική δύναμη, ισχυρή στρατιωτικά, με παρουσία στις εστίες έντασης που υπάρχουν στον κόσμο, πρωταγωνιστεί στο διπλωματικό επίπεδο, η οικονομία της έχει μπόλικες δυσκολίες, αλλά δεν έχει καταρρεύσει, η Γερμανία που ήταν για την Ελλάδα το 2010 ο «κακός μπάτσος» σήμερα δεν είναι στα καλύτερά της, δεν είναι σε θέση να επιβάλει σε όλη την Ευρώπη τις απόψεις της στο οικονομικό πεδίο και, φυσικά, δεν υπάρχει ο θεωρητικός της ασφυκτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας Σόιμπλε, ο οποίος –για να μην ξεχνιόμαστε– ήθελε την προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και ζητούσε τότε από τη Γαλλία να εφαρμόσει κι αυτή μνημόνιο λόγω των ελλειμμάτων της. Οι καταστροφικές πολιτικές του ΔΝΤ και του Βερολίνου στην Ελλάδα οδήγησαν σε μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, εκτόξευσαν την ανεργία στο 29% και κατακρεούργησαν τα εισοδήματα των υποτελών τάξεων. Ανάλογου περιεχομένου επιλογές στη Γαλλία θα συναντήσουν τη σφοδρή αντίδραση των συνδικάτων (διασπασμένο το κίνημα αλλά υπολογίσιμο) και των κομμάτων της Αριστεράς, κυρίως του κόμματος του Μελανσόν που απειλεί με οδοφράγματα.

Ο προσωρινός πρωθυπουργός της Γαλλίας Μπαϊρού προειδοποιεί ότι αν δεν ληφθούν μέτρα (διάβαζε σκληρή λιτότητα) θα έχουμε την τύχη της Ελλάδας (δηλαδή μνημόνια). Και ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης. Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί στις 8 Σεπτεμβρίου, δύο μέρες πριν από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων πολλών κλάδων, στις οποίες ορισμένα συνδικάτα και η «Ανυπότακτη Γαλλία» έχουν δώσει χαρακτηριστικά γενικής πολιτικής απεργίας με στόχο όχι μόνο την πτώση της κυβέρνησης Μπαϊρού, αλλά και την παραίτηση Μακρόν ώστε να γίνουν προεδρικές εκλογές. Τι περιθώρια έχει ο αιρετός μονάρχης Μακρόν;

● Κινδυνολογώντας ασυστόλως, τρομοκρατώντας τούς έτσι κι αλλιώς φοβισμένους μικροαστούς και βάζοντας τους εργοδότες να σιγοντάρουν ζητώντας να πρυτανεύσει η λογική για να μην μπει η Γαλλία σε περιπέτειες (αχ αυτή η λέξη «περιπέτειες», σαν να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη) να επιχειρήσει να αποτρέψει την καταψήφιση της κυβέρνησης Μπαϊρού παρασύροντας κόμματα που στην παρούσα φάση είναι έστω και διστακτικά απέναντί του. Για παράδειγμα, τους Σοσιαλιστές, που έχουν πλούσια παράδοση στον οπορτουνισμό.

● Να δώσει ξανά την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης στον Μπαϊρού. Δεν θα αλλάξει κάτι.

● Να διορίσει άλλον πρωθυπουργό. Με την ίδια πολιτική; Θα έχει την ίδια τύχη.

● Να προκηρύξει εκλογές. Οι συσχετισμοί, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι αρνητικοί για το κόμμα των μακρονιστών. Η Ακρα Δεξιά της Λεπέν είναι πρώτο κόμμα και καραδοκεί. Θα διορίσει πρωθυπουργό κάποιον από το συγκεκριμένο κόμμα; Αυτός λέει ότι έχει μέτωπο κατά της Ακρας Δεξιάς, αλλά φοβάται περισσότερο την Αριστερά που στην περίπτωση αυτή δεν αποκλείεται να προσπαθήσει να στήσει ξανά στα πόδια του το Λαϊκό Μέτωπο, αν φυσικά ξεπεράσει τις έριδες που την ταλαιπωρούν.

● Υπάρχει και η λύση της παραίτησής του και των προεδρικών εκλογών. Το προτείνουν κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά αυτός που δεν μπορεί να είναι ξανά υποψήφιος δεν δείχνει πρόθυμος να υπογράψει πρόωρα τη ληξιαρχική πράξη του πολιτικού θανάτου του.

Τάσος Παππάς

efsyn.gr