Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Να ξέρετε ότι κάθε μέρα θα ακούτε λιγότερα για την κοινωνική ένταση στις ΗΠΑ· εννοώ από τα media.
Θα περάσουν στο...
επόμενο θέμα, όπως κάνουν πάντα.
Ή στο προηγούμενο, αφού δεν έχουν εξαντλήσει ακόμα τον κορονοϊό· άσε που δεν έχουν κάτι άλλο να μας φοβερίζουν.
Πάντως -δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναπεί- είναι λιγάκι ανούσιο να περιμένεις ανταπόκριση από τον κόσμο στο θέμα της πανδημίας, όταν στην πόλη που ξεπέρασε τη Wuhan (τη Νέα Υόρκη) οι κάτοικοι κατεβαίνουν κατά χιλιάδες, μέρα-νύχτα.
Και ο κόσμος στους δρόμους συνεχίζει ν’ αυξάνεται από μέρα σε μέρα, σε δεκάδες άλλες πόλεις, αυτό τουλάχιστον συμβαίνει μέχρι αυτή τη στιγμή.
Και δεν ξέρω αν μπορούμε από τώρα να το πούμε κίνημα, αλλά προς τα εκεί οδεύει.
Νομίζω στο διάλογό σας με τον Ηλία, τα είπατε όλα όσα ήθελα να πω, αλλά δεν πειράζει, ο καθένας με τα λόγια του.
Όσο παλαβό και αν ακούγεται, χιλιάδες πολίτες καταλαβαίνουμε αυτές τις μέρες ότι ουσιαστικά μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Στην τελική, δυο είναι οι ανθρώπινες γλώσσες, η γλώσσα του συστήματος και η “άλλη” γλώσσα.
Τώρα, αν κάποιοι άνθρωποι θέλουν να έχουν την έπαρση ότι οι ανάγκες τους ταυτίζονται με της ελίτ και να μιλάνε μια ζωή μπουκωμένοι, δεν έχω κανένα σκοπό να φάω τη μια ζωή που έχω να ασχολούμαι με την πάρτη τους, στην τελική δεν καθορίζουν αυτοί τις εξελίξεις.
Απλά, αναθέτουν. Οπότε, αν έχω κάτι να πω, προτιμώ να το πω απευθείας στα αφεντικά τους.
Και ξέρουμε τα αφεντικά, μην μας έχετε για χαζούς.
Στις ΗΠΑ πάντα υπήρχε το μίσος από μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού για τους πλούσιους ή τη Wall Street, κάτι που δεν το έβρισκα εύκολα -μην πω σχεδόν καθόλου- στην Ελλάδα.
Υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές πλουσίων που έχουν εφαρμόσει τη δικιά τους ερμηνεία του …social distancing αυτές τις μέρες, αν και δεν άλλαξαν και πολύ τα μέτρα τους από την εποχή π.κ. (προ κορονοϊού).
Ειλικρινά, όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο και οτιδήποτε μπορεί να πάει σε οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Τα πάντα ρει.
Αν δεν ήταν έτσι, τώρα θα κοιτούσαμε τα τοιχώματα στις στατικές σπηλιές μας.
Προς το παρόν, στην Washington δείχνουν να θέλουν να αποφύγουν νέο κύκλο αίματος, παρ’ ότι προχθές όλα υποδείκνυαν το αντίθετο, προσπαθώντας να “εκτονώσουν” την κατάσταση, εφόσον βέβαια σταματήσουν οι φθορές σε εμπορικά καταστήματα -χέστηκαν για όλα τα υπόλοιπα.
Τώρα, πώς μπορείς να εκτονώσεις την κατάσταση με την Εθνοφυλακή στους δρόμους, ειλικρινά το αφήνω στους λάτρεις του σπορ.
Εδώ είναι και η ουσία.
Βγάζουν τις δυνάμεις ασφαλείας να ανοίξουν κεφάλια, επειδή δεν έχουν κάποια άλλη τακτική.
Το σύστημα μια γλώσσα έχει -τη βία- και αυτό σίγουρα το έχω ξαναγράψει: γιατί κανείς δεν πλουτίζει σε περιβάλλον κοινωνικού διαλόγου.
Η βία είναι ο μόνος τρόπος να μας κρατάνε απασχολημένους, ώστε να μην συνειδητοποιήσουμε το ένα και μοναδικό πράγμα που τους τρομάζει: ότι δεν τους χρειαζόμαστε. Δεν τους χρειαζόμασταν και ποτέ.
Αυτοί χρειάζονται εμάς. Για να δουλεύουμε, χέστηκαν για όλα τα υπόλοιπα.
Και βία δεν είναι μόνο η καταστολή. Βία είναι να έχεις να αποφασίσεις ανάμεσα στο φαγητό σου και στο ενοίκιο. Βία είναι να ικετεύεις για μια ανάσα. Βία είναι να φοβάσαι κάθε μέρα μην πεθάνεις.
Ένα ολόκληρο σύστημα βασισμένο στη βία.
Γιατί χωρίς βία, δεν μπορείς να υποσχεθείς προστασία.
Και όταν βγαίνει ο εκάστοτε πρόεδρος και λέει ότι θα προστατεύσει τη χώρα, το λέει για να μας πείσει ότι είναι ο μόνος που μπορεί να το κάνει.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι αστυνομικές δυνάμεις ορμάνε σε συνελεύσεις, αυτόνομα στέκια και οτιδήποτε ψελλίζει ότι μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς την ελίτ.
Είναι πολύ επικίνδυνο να θες να ζήσεις χωρίς αφεντικά και αφέντες.
Γιατί είναι επικίνδυνο για την ελίτ. Όπως έλεγε το πλακάτ ενός συμπαθέστατου κυρίου στις ελληνικές πλατείες: «Αυτοί χωρίς εμάς είναι ένα τίποτα. Εμείς χωρίς αυτούς είμαστε τα πάντα».
Η ελίτ για την ακρίβεια έχει λεφτά και όπλα και χρειάζεται όλα τ’ άλλα.
Εμείς έχουμε όλα τ’ άλλα και ζητάμε …λεφτά και όπλα; WTF? Μήπως είμαστε οι ηλίθιοι της υπόθεσης;
Στην τελική, τι έκανε η ελίτ για μας όλα αυτά τα χρόνια;
Ναι, ωραία όλα αυτά, αλλά ποιος θα μας δώσει δουλειά; Πώς θα ζήσουμε;
Οπότε να τι έκανε η ελίτ, μας έδωσε δουλειές, σωστά;
Για άλλη μια φορά, τα ακυρώνουμε όλα στο δευτερόλεπτο.
Είπαμε, οι άνθρωποι συνεχίζουμε να πιστεύουμε -και να ψηφίζουμε πολλές φορές- τους ίδιους πλούσιους καριόληδες που δεν θα δώσουν ποτέ δεκάρα για εμάς.
Όλα εδώ είναι μπροστά στα μάτια μας.
Η απάντηση του συστήματος στα προβλήματα μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα η ίδια: Don’t care. Get to work.
Συμφωνώ, οι πορείες και οι διαδηλώσεις δεν αρκούν να ρίξουμε το σύστημα.
Είναι, απλά, ένας εξαίρετος τρόπος για να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, να δούμε πόσο και που ταυτιζόμαστε και το κυριότερο να αρχίσουμε να παρακάμπτουμε την …γραφειοκρατία στα προβλήματά μας.
Είναι απλά η αρχή. Υπενθυμίζω ότι, όταν οι Έλληνες συνειδητοποίησαν μετά τις διαδηλώσεις ποιο είναι το αναγκαίο βήμα, αποφάσισαν αυτό που αποφάσισαν. Δεν ξέρω γιατί συμπεραίνουμε ότι όλοι οι λαοί θα διαλέγουν εσαεί την γκιλοτίνα. Είπαμε η κατάσταση του κόσμου είναι για τα μπάζα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα κρατήσει για πάντα. Στο χειρότερο σενάριο, θα τελειώσει όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος του ανθρώπου.
Γι’ αυτό, μέσα σ’ όλο αυτό, εμείς προσπαθούμε να φτιάξουμε μια ευρύτερη community, δηλαδή κοινότητα, που ενώνει τις υπάρχουσες. Δεν μ’ αρέσει να μιλάω τόσο γι’ αυτό, επειδή δίνει λάθος εντυπώσεις, αλλά μην συγκρίνουμε· οι συγκρίσεις έχουν ιστορικά την τάση να αδικούν. Και να προεξοφλούν.
Αβέβαιο πάντα το μέλλον. Και αυτή είναι η μαγεία του.
Και ποιος ξέρει, μπορεί αργότερα να ανέβουμε κλίμακα.
Οπότε, όταν ολοκληρωθεί όλο αυτό, θα γράψω κείμενο με τίτλο «οι 10 μέρες που ταρακούνησαν τον κόσμο». Αστειεύομαι. Είκοσι θα ‘ναι.
Ή ο επίλογος θα είναι πάλι ο ίδιος: Θα ηττηθούμε. Άδοξα και ασήμαντα.
Αν και ήδη «νικήσαμε».
Ε, μην τα περιμένετε και όλα από εμάς.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Βγήκε Ιρανός υπουργός και ζήτησε από τις ΗΠΑ να σεβαστούν τα δικαιώματα των πολιτών τους. Φαντάζομαι το έκανε ή θα το κάνει και η Βενεζουέλα. Ξέρετε, πολλοί Αμερικανοί βλέπουν αυτές τις μέρες κοινά με τους πολίτες των χωρών, των οποίων τις κυβερνήσεις αποκαλούσαμε αυταρχικές. Δεν το λες λίγο αυτό.
Υ.Γ.2 Το διάβασα και σε άλλα κείμενα από Ελλάδα, οπότε μια επισήμανση. Ο Rodney King δεν σκοτώθηκε. Ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από αστυνομικούς το 1991, θυμίζοντας άλλες δεκαετίες ή το Apartheid σε εκατομμύρια μαύρους. Και οι κατηγορούμενοι αστυνομικοί αθωώθηκαν σε ένορκη δίκη-παρωδία την επόμενη χρονιά, μια απόφαση που οδήγησε σε ταραχές -κυρίως στο Los Angeles.
Υ.Γ.3. Και κάτι ακόμα. Ξέρουμε. Όλοι μας. Από την Ανατολή ως τη Δύση. Από τις ΗΠΑ ως την Κίνα. Ξέρουμε πού μας οδηγεί το σημερινό σύστημα. Απλά, δεν θέλουμε. Άλλο δεν ξέρω και άλλο δεν θέλω.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, υπάρχει τρόπος να ακυρώσει το κατεστημένο των ΗΠΑ τους διαδηλωτές και να περάσει στην επόμενη είδηση: ο πόλεμος. Οι ΗΠΑ στήνουν μια πολεμική κρίση στο πιτς φιτίλι. Έχεις δίκιο για τον Ρόντνεϊ Κινγκ. Μεγαλώνω και ξεχνάω. Πάντως, δεν ξεχνάω πόσο ωραία περνούσα στην Αθήνα εκείνες τις μέρες του ’92 που καιγόταν το Los Angeles. Αυτά τα θυμάμαι όλα. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου