Η επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι νέα. Κατά καιρούς εμφανίζονταν στο προσκήνιο μαζί με άλλες ιδέες όπως...
πολιτική επανάσταση, ανασυγκρότηση, ανανέωση, εκσυγχρονισμός κ.λπ.
Πάντα και κατά κανόνα πλέον, η διάρκεια προβληματισμού πάνω σε όλες αυτές τις προτάσεις ποτέ δεν ξεπερνούσε το χρονικό διάστημα της μιας ώρας, όσο δηλαδή διαρκούσε η ομιλία του εκάστοτε που κόμιζε τις όποιες οραματικές ιδέες του.
Αυτή την φορά όμως έχουμε, κατά την κυρία Γεννηματά (ως άλλη Πηνελόπη) και κατά άλλους μνηστήρες για τη θέση του αρχηγού, την ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς.
Την «αναγέννηση» όπως λέγεται, του πολιτικού όρου που εκφράζει ένα μεγάλο κοινωνικό προοδευτικό χώρο, ένα σύνολο πολιτών που μπορούν να συστοιχιστούν στη σοσιαλιστική προοπτική.
Ετσι και τώρα, όπως και πριν, τα νεφελώδη συνθήματα και οι κορόνες περισσεύουν. Η ομοιότητα, θες σύμπτωση, είναι ότι αυτή την αναγέννηση την πραγματεύονται και εμπορεύονται τα ίδια πρόσωπα.
Με την ποιοτική διαφορά όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πλέον αποκομμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι, από τον δημιουργικό λαό, κλεισμένοι στις μικροεπιδιώξεις και τις εξασφαλίσεις τους, παγιδευμένοι στη σιγουριά του παλιού, του ξεπερασμένου, του καταδικασμένου πολλάκις πλέον από τον ελληνικό λαό.
Ποιος όμως μπορεί να εννοήσει, ή να τολμήσει να σκεφτεί έστω, ότι η Φώφη Γεννηματά ή οι άλλοι συνυποψήφιοι έχουν το πολιτικό ανάστημα ηγετών όπως ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ενας διορατικός και οραματιστής πολιτικός, περιστοιχισμένος όμως από ένα συνονθύλευμα συνεργατών, σαλτιμπάγκων, κλακαδόρων και κονομισάριων, που αναζητούσαν τη μέθη της εξουσίας και ολίγη από τη χρυσόσκονη του αρχηγού.
Ποιος υγιής νους δεν μπορεί να μην αποδοκιμάσει τη δήλωση της κ. Γεννηματά, σχετικά με το άρθρο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου, λέγοντας ότι η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να εμφανιστεί ως ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι απλά αλαζονική και κωμική, είναι Υβρις.
Οταν μάλιστα κωμικό και Υβρις είναι το γεγονός ότι σήμερα, στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου, ηγείται στο ΠΑΣΟΚ η κ. Γεννηματά, μια πολιτικός με μηδενικό πολιτικό ανάστημα.
Οταν κωμικό και Υβρις είναι το γεγονός ότι γίνεται συζήτηση και διεργασίες για την υποτιθέμενη αναγέννηση της Κεντροαριστεράς με υποψήφιους κάτω του μετρίου πολιτικού εκτοπίσματος.
Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι κάθε μέρα προστίθενται και δυο-τρεις νέες υποψηφιότητες λόγω της έλλειψης ενός πεφωτισμένου ηγέτη.
Πράγματι ο Ανδρέας έφερε την εθνική συμφιλίωση και έκανε το αίτημα της Αλλαγής πράξη, τουλάχιστον την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης. Ποτέ όμως δεν κατάφερε να διακρίνει τους πραγματικούς «λαθρέμπορους» της εξουσίας που συνωστίζονταν έξω από το γραφείο του.
Είναι αυτοί που έβγαιναν στην κοινωνία κρατώντας στο χέρι το αριστερό μανιφέστο της 3ης του Σεπτέμβρη και έταζαν τακτοποιήσεις και δουλίτσες.
Είναι όλοι αυτοί που σήμερα μιλάνε για την αναγέννηση της Κεντροαριστεράς. Μια ταλαιπωρημένη έννοια, ένας κακομεταχειρισμένος πολιτικός όρος, στο όνομα της οποίας, όλοι αυτοί οδήγησαν σε εξαπάτηση και σε πλάνη την κοινωνία, αδυνατώντας η ίδια να διακρίνει την έλευση από την πίσω πόρτα -και με τον μανδύα του εκσυγχρονισμού και της προοδευτικής υποτίθεται νέας τάξης πραγμάτων- του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Σήμερα λοιπόν, μπορούμε με ασφάλεια να μιλήσουμε για την ανασύνταξη όχι της Κεντροαριστεράς αλλά της Κεντροδεξιάς. Του εγχειρήματος που φιλοδοξεί μελλοντικά και αλαμπρατσέτα με τη Νέα Δημοκρατία, να «καταλάβει» την εξουσία για να εφαρμόσει την πιο ακραία και νεοφιλελεύθερη πολιτική που γνώρισε η κοινωνία.
Να θυμίσω όμως το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου που ήταν το «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», την επάρατη Δεξιά την οποία πολέμησε σε όλη του την ζωή και που δυστυχώς στο ΠΑΣΟΚ το έχουν ξεχάσει προ πολλού.
Είναι σημαντικό λοιπόν να θυμηθούμε τον θεμελιωτή του διαλεκτικού υλισμού, ο οποίος διευκρίνιζε: «Στόχος μας δεν είναι απλώς να εξηγήσουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε. Το πώς θα τον αλλάξουμε μάς χωρίζει σε στρατόπεδα».
Και επειδή το στρατόπεδο της Κεντροδεξιάς και του εκσυγχρονισμού οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία και καταλήστεψε τον ελληνικό λαό μεταφέροντας τα λάφυρα σε ολίγους, το δίλημμα για τον Ελληνα πολίτη που συντάσσεται στον μεγάλο προοδευτικό χώρο της Κεντροαριστεράς παύει να υφίσταται.
ΥΓ. Για τους καλοθελητές και προτρέχοντες να πω ότι 21 χρόνια παρέμεινα στο ΠΑΣΟΚ για τον Ανδρέα Παπανδρέου και μόνο και όχι για τους γραμματείς και φαρισαίους της εποχής που τον περιτριγύριζαν.
Γιώργος Πάντζας (βουλευτής Αττικής ΣΥΡΙΖΑ)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου