Νέα διάσταση ...

Toυ Γιώργου Λακόπουλου

Η πιο συνοπτική περιγραφή του Μνηµονίου: µια προσπάθεια να κλείσει το άνοιγµα ανάµεσα στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων και το παραγωγικό επίπεδο της Ελλάδας. Εδώ που τα λέµε παραείχε µεγαλώσει. Αλλά το ζητούµενο είναι µε ποια µέθοδο θα κλείσει.

Η πιο καλή θα ήταν να... ανεβάσει στροφές η παραγωγική µηχανή της χώρας και να πλησιάσει τα στάνταρτ επιβίωσης του πληθυσµού.

Αυτό µάλλον το ξεχνάµε – δεν υπάρχει πια παραγωγική µηχανή.

Η πιο αποδοτική θα ήταν να ανεβεί η παραγωγικότητα και ταυτόχρονα να αυτοπεριοριστεί το επίπεδο ζωής. Καλό, αλλά το άλλο µε τον Τοτό είναι καλύτερο.

Μένει η χειρότερη επιλογή: πετσοκόβουµε την κατανάλωση και έρχεται στα ίσα του το πράγµα.

Στατιστικά βγαίνει, και σ’αυτό ακριβώς είχε ποντάρει το Μνηµόνιο. Αλλά έπεσε έξω γιατί αυτοί που το έγραψαν ήταν τεχνοκράτες. Πήγαν να λύσουν το πρόβληµα των αριθµών µε αριθµούς,προτού λύσουν το πρόβληµα των ανθρώπων µε ανθρώπους.

∆εν θα µπορούσαν, άλλωστε, γιατί αυτό το πρόβληµα µπορούν να το λύσουν µόνο οι πολιτικοί. Αν οι συγκεκριµένοι πολιτικοί τα καταφέρνουν ή όχι, είναι άλλης τάξεως θέµα. Αλλά ο θεµελιακός κανόνας παραµένει: τα προβλήµατα της οικονοµίας είναι πρωτίστως πολιτικά. Και όπως σηµείωνε πρόσφατα η Αννα ∆ιαµαντόπουλου, είναι υπόθεση της πολιτικής να τα αντιµετωπίσει.

Από αυτή την άποψη, η τοποθέτηση ενός «απόλυτου» πολιτικού στο κοκ-πιτ της κρίσης είναι µια οφειλόµενη κίνηση που καθυστέρησε. Φυσικά, ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν έχει περιθώρια να µεταβάλει τις βασικές παραµέτρους της ασκούµενης πολιτικής. ∆εν µπορεί καν να την ψιµυθιώσει. Μπορεί όµως να της προσθέσει τη διάσταση που της λείπει: τον χρόνο.

Να βάλει, δηλαδή, το σύνολο των µέτρων της µνηµονιακής πολιτικής σε ένα ευδιάκριτο χρονοδιάγραµµα. Και µάλλον δείχνει έτοιµος να το κάνει αν κρίνει κανείς από τη δήλωσή του ότι το νέο Μνηµόνιο πρέπει να έχει αρχή, µέση και τέλος.

Αν καταφέρει να το εγγράψει στη συλλογική συνείδησηκαι ταυτοχρόνως να εξηγεί κάθε φορά σε ποιο στάδιο βρισκόµαστε, θα αλλάξει η ψυχολογία. Και θα αποδειχθεί ότι στη διεύθυνση της οικονοµικής πολιτικής ισχύει αυτό που είχε πει κάποτε ο καθηγητής Αδαµάντιος Πεπελάσης. «Το θέµα είναι να είσαι καλόςοικονοµολόγος – αν ξέρεις και λίγα οικονοµικά δεν πειράζει».
TANEA