Δεν θυμάμαι πότε πρωτοάρχισαν οι δημοσιογράφοι στις ραδιοφωνικές εκπομπές τους να απαγγέλλουν και διαφημιστικά σποτάκια. Σίγουρα όχι πολύ παλιά. Και σίγουρα στην..
αρχή, κάθε που ήταν να το κάνουν, μας εξηγούσαν ότι τώρα «μπαίνουμε σε διαφημιστικό περιβάλλον» ή κάτι παρόμοιο. Τώρα δεν λένε καν αυτό, περνώντας καρφί από τον πολιτικό σχολιασμό στη διαφήμιση, από το πολιτικό προϊόν στο εμπορικό. Εκείνο που βασικά αναρωτιέμαι όμως, δεν αφορά τους δημοσιογράφους, αλλά τις εταιρίες που διαφημίζονται, οι οποίες είναι σχεδόν πάντα πολυεθνικές και όχι τίποτα λιμά. Η απορία μου λοιπόν είναι η εξής: δεν αντιλαμβάνονται ότι μισθώνοντας για λογαριασμό τους τον δημοσιογράφο, δεν μισθώνουν ένα δημόσιο πρόσωπο που εκπέμπει εγκυρότητα και σεβασμό, αλλά ένα δημόσιο πρόσωπο που εκπέμπει εμπάθεια και χολή;
Υπάρχει ενδεχομένως ένα τυφλό σημείο εδώ: όταν έγινε εφικτό να αγοραστεί η αναγνωρισιμότητα των δημοσιογράφων, όταν έγινε εφικτό το διαφημιστικό μήνυμα να το λένε οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, όταν οι αντιστάσεις σταθμών και δημοσιογράφων για τον χαρακτήρα των εκπομπών τους έπεσαν, ήταν ήδη αργά, το κύρος -αληθινό ή ψευδεπίγραφο, δεν μας αφορά εν προκειμένω- είχε φύγει ταξίδι για δουλειές.
Δεν βρισκόμαστε ούτε στη δεκαετία του ενενήντα ούτε στη δεκαετία του δύο χιλιάδες, δεν βρισκόμαστε στην εποχή που ο Νίκος Χατζηνικολάου, ή ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ή ακόμη – ακόμη κι αυτός ο Παύλος Τσίμας μας ενημέρωναν «έγκαιρα και έγκυρα». Δεν βρισκόμαστε σε μια εποχή «ελεύθερης» τηλεόρασης, «ελεύθερης» ραδιοφωνίας, σε μια εποχή εντός ή εκτός εισαγωγικών δημοσιογραφικής αμεροληψίας, δεν βρισκόμαστε σε έναν χώρο όπου ο δημοσιογράφος είναι ο επαγγελματίας που στέκεται ως ακριβοδίκαιος δικαστής κρίνοντας τα εκάστοτε επίδικα πολιτική διαμάχη. Βρισκόμαστε στο τέλος της δεκαετίας του δέκα, βρισκόμαστε στο τέλος της δεκαετίας της κρίσης και της ακραίας πόλωσης, βρισκόμαστε στην εποχή που η πόλωση που γιγαντώθηκε με διακύβευμα το μνημόνιο μεταλλάχθηκε σε μαδομούνικη πόλωση μεταξύ των δυνάμεων που εφάρμοσαν το μνημόνιο, βρισκόμαστε στην εποχή που ο δημοσιογράφος έχει πάψει προ πολλού να παριστάνει έστω εκείνον τον τύπο ο οποίος προσπαθεί να διατηρήσει μια αντικειμενικότητα, εκείνον τον τύπο που μπορεί να έχει την υποκειμενική ματιά του και την ιδεολογική του θέση, αλλά πάντως δεν χρησιμοποιεί το τηλεοπτικό ή το ραδιοφωνικό μικρόφωνο για να κάνει προπαγάνδα.
Μην παρεξηγηθώ, η προπαγάνδα μπορεί να γίνεται μια χαρά και με το πρόσχημα της αμεροληψίας. Αλλά βρισκόμαστε ακριβώς στην χρονική εκείνη στιγμή, όπου κάθε πρόσχημα έχει πεταχτεί σαν παλιά, άχρηστη, ξεπερασμένη ενοχή. Όπως εννιάμιση στους δέκα αθλητικογράφους που ψωμίζονται στα ραδιόφωνα και στα σάιτ έχουν πετάξει οποιοδήποτε πρόσχημα και μιλούν και γράφουν αποενοχοποιημένα ως αρρωστάκια οπαδοί, έτσι και οι δημοσιογράφοι του πολιτικού χώρου μιλούν και γράφουν αποενοχποιημένα ως αρρωστάκια οπαδοί του Αλέξη ή του Κυριάκου, ή έστω ως αντιδεξιά ή ως αντισύριζα αρρωστάκια.
Έτσι ο εκφωνητής που πουλάει το προϊόν σου στο ραδιόφωνο διατηρεί πια ένα πάρα, μα πάρα, πολύ συγκεκριμένο προφίλ δημοσιολογούντος: όχι μόνο έχει επιλέξει πολιτική πλευρά (την πλευρά της ιδιοκτησίας του ΜΜΕ στο οποίο εργάζεται), αλλά λυσσάει νυχθημερόν εναντίον της απέναντι πολιτικής πλευράς, η αποστολή του μπροστά στα μικρόφωνα είναι αποκλειστικά και μόνο αυτή.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του "Old boy" ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου