Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Μέρες που ζούμε, μια ιδιότυπη σχέση δημιουργείται ανάμεσα στο νεανικό κοινό και τα ΜΜΕ. Στον αντίποδα του κλισέ «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», οι νέοι άνθρωποι ζητούν όλο και... συχνότερα βήμα στα έντυπα και στον ηλεκτρονικό Τύπο. Οι κλασικές εφημερίδες τούς το ανταποδίδουν κορφολογώντας συχνά τις απόψεις τους με τη φωτογραφία και την υπογραφή τους και τα τηλεοπτικά πάνελ «ψοφάνε» για νεανικά προσωπάκια που τα λένε έξω από τα δόντια. Θυμηθείτε την περίπτωση του μικρού Αλέξανδρου, του περιστασιακού αρθρογράφου της «Ελευθεροτυπίας» και τη δημόσια ταραχή που προκάλεσε στον καιρό της.
Στις χαραμάδες αυτού του παράξενου μορατόριουμ έπεσε τις προάλλες το κείμενο του Παναγιώτη Αγγελόπουλου, πρωτότοκου γιου του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου με τίτλο «Η εποχή των τεράτων», όπου ο 21 ετών φοιτητής του Χάρβαρντ περιγράφει την εμπειρία του από το κίνημα των «Αγανακτισμένων» με αναφορές του τύπου «η γενικευμένη οργή για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους προνοίας αποκρυσταλλώθηκε στο σύνθημα δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε».
Ο πάταγος ήταν δυσανάλογος του περιεχομένου, ενώ οι αντιδράσεις και τα σχόλια που πλαισίωσαν την πιο πολυδιαβασμένη ανάρτηση του free press «Athens Voice», το οποίο φιλοξένησε το άρθρο, ήταν κάτι παραπάνω από αποκαλυπτικές του δημόσιου ψυχοδράματός μας. Προχείρως σταχυολογώ: «Καπιταλιστές όλου του κόσμου ενωθείτε», «Αυτός και η οικογένειά του είναι από τους λίγους που τα φάγανε», «Ενα διαμάντι μες στον βόθρο», «Ασε ρε τερατοκράτη που ήξερες τότε πού έπεφτε το Σύνταγμα», «Σωστά τα λες, αλλά να μιλάς και εσύ δε λέει...», «Κάτσε εκεί, καλά είσαι», «Μπράβο εξαιρετικό», «Ενα άρθρο προπομπός για τη δημιουργία κόμματος τεχνοκρατών», «Ο υιός Αγγελόπουλος θυμηθείτε πως θα παίξει μακροπρόθεσμα ρόλο», ενώ κάποιος πιο ενημερωμένος συμπεραίνει ότι «όταν ο πρόγονός σου ήταν υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης του Βουνού ΠΕΕΑ το '44 όλο και κάτι θα μείνει», ανακαλώντας προφανώς τον αδελφό του παππού του Αγγελο Αγγελόπουλο, ο οποίος διετέλεσε γραμματέας επί των οικονομικών στην Κυβέρνηση του Βουνού και υφυπουργός Οικονομικών του Γεωργίου Παπανδρέου το 1944 .
Πόσα εισαγωγικά να βάλει κανείς για να προστατεύσει τους μεν από τους δε και τον εαυτό του από όλους; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο συγγραφέας του άρθρου, ο οποίος περιγράφεται από τους συμμαθητές του στο Κολλέγιο Αθηνών ως ένας «χαμηλού προφίλ καλός μαθητής με αριστερές απόψεις» δεν είχε την παραμικρή έγνοια να αυτοπροστατευτεί κι ας δημιουργήθηκε αρχικά ένα μικρό σούσουρο σχετικά με το γνήσιο της υπογραφής του. Το ονοματεπώνυμό του μπορεί να είναι κοινόχρηστο και να δημιουργεί συγχύσεις, κάτι δηλαδή σα να λέμε «Γιάννης Παπαδόπουλος», η διασημότητα όμως βοά και σε πείθει άμα τη εμφανίσει. Και αφού περάσαμε τη φάση της ταυτοποίησης άρχισε η δίκη προθέσεων, η φιλολογική, η πολιτική και η ψυχολογική ανάλυση ενός ειλικρινούς πρωτολείου, εντελώς συμβατού με την ηλικία, τις ανησυχίες και την εμπειρία του γράφοντος. Μυριάδες τέτοια αναρτώνται καθημερινά στο Διαδίκτυο, αλλά κανένα δεν αξιώθηκε τέτοια αναγνωσιμότητα και δεν πέρασε του λιναριού τα βάσανα όπως αυτό. Ούτε ο Δίσκος της Φαιστού δεν παίδεψε τόσο τους ερευνητές του. Κι όμως, στις έλικες και στα σύμβολα της «Εποχής των τεράτων» δεν ανιχνεύεται τίποτα το δυσανάγνωστο. Πέρα από τα πολιτικά συμπεράσματα που αν και ειλικρινή δεν διεκδικούν πρωτοτυπία ούτε προσωπικό στυλ, το κείμενο σε πρώτη ανάγνωση δείχνει έναν άνθρωπο στα τελειώματα της εφηβείας που γυρεύει τη δική του ταυτότητα παίρνοντας αποστάσεις από τον κόσμο των γονιών του, τελεία, παράγραφος. Τι διαφορετικό από τα δικά σας, τα δικά μου παιδιά που αν και δεν έπαιξε στα γενέθλια τους ο ντιτζέι Τιέστο, τηρουμένων των αναλογιών, έχουν τόσες κονσόλες βιντεογκέιμ όσες και η Λάρα Κροφτ;
τα προηγούμενα. Ενα άλλο στοιχείο που ακυρώνει την ψυχολογίζουσα προσέγγιση είναι ότι πουθενά στις γραμμές του κειμένου δεν υπάρχει προτροπή σε βία και λατρεία της καταστροφής, οι οποίες παρατηρούνται συχνά σε ανυπόγραφα μανιφέστα συγγενικών πολιτικών απόψεων.
Είναι εντελώς φυσικό η μυρωδιά του χρήματος να δρα σαν παραισθησιογόνο και να μας οδηγεί σε περίπλοκες αναγνώσεις ενός τόσο προβλέψιμου άρθρου. Στα ήξεις αφήξεις αυτής της ιστορίας έχω να προσθέσω και τους πάμπολλους γόνους επιχειρηματιών και βιομηχάνων που κατά τη ζωηρή δεκαετία του 1970 φύτευαν βόμβες στο κατεστημένο και να επιστρέψω στην μπανάλ πλην αλάνθαστη προφητεία την οποία συμμερίζονται και οι ειδικοί της Εξελικτικής Ψυχολογίας ότι ο άνθρωπος ισορροπεί και «δείχνει τα χαρτιά του» μετά τα τριάντα πέντε του. Μέχρι τότε θα τυραννιέται από φυγόκεντρους θυμούς και κεντρομόλες εξιδανικεύσεις. Καλή συνέχεια.
TANEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου