Η ελληνική πολιτική έχει βρει το επίσημο βήμα να υποσχεθεί τα πάντα δίχως αιδώ και να εξαπατήσει εν συνεχεία τους πολίτες...
Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτελεί την ευκαιρία να δεθούν οι πολίτες χειροπόδαρα από τα ψεύδη πιστεύοντας τις απροσμέτρητες ανοησίες ότι θα συντελεστεί η Magna Instauratio (Μεγάλη Ανακαίνιση) της χώρας. Ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον πρωθυπουργό του παρελθόντος θα πρέπει να υποσχεθεί τα πάντα. Και αυτό γιατί η χώρα με την κυβέρνηση της ΝΔ έχει μπει στη σφαίρα της πιο ολισθηρής πορείας της, σε όλους τους τομείς. Εξάλλου φαίνεται να είναι η τελευταία φορά που ως πρωθυπουργός θα κάνει εξαγγελίες.
Οι πολιτικές υποσχέσεις στην κυριολεξία αποτελούν κούφια λόγια οι οποίες όμως έχουν τη δύναμη να γεμίζουν ψευδαισθησιακά τη ψυχολογία των πολιτών με ξερή παροχολογία προνομιακού χαρακτήρα. Στις εξαγγελίες των πολιτικών υποσχέσεων θριαμβεύουν τα στερεότυπα της εξαγοράς συνειδήσεων των πολιτών τα οποία τους κρατούν δεμένους σ’ ένα δημαγωγικό συναίσθημα δημιουργώντας παράλληλα γέφυρες εμπιστοσύνης με τον οραματισμό ενός μέλλοντος που θα ανατείλει καλύτερες συνθήκες. Η υπόσχεση βέβαια είναι κάτι περισσότερα από λόγια. Γιατί η υπόσχεση αποτελεί μια δήλωση πρόθεσης, ένα κοινωνικό σύμφωνο μια τροποποιημένη σχέση. Σύμφωνα με μελέτες πολιτικών ψυχολόγων, οι υποσχέσεις είναι απαραίτητες για την κοινωνική συνοχή. Λειτουργούν ως δεσμεύσεις συνεργασίας για τη διατήρηση σταθερών δεσμών. Σε κάθε περίπτωση η υπόσχεση επιδιώκει ένα αίσθημα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και κοινών στόχων, ενώ ενισχύει τις κοινότητες ώστε εκείνες να φτιάχνουν ένα περίγραμμα σταθερότητας.
Μάλιστα θα λέγαμε ότι οι πολιτικές υποσχέσεις έχουν μια ισχυρή κινητήρια επίδραση που υπερβαίνει την ικανοποίηση. Και αυτό γιατί η δέσμευση αποτελεί μια μελλοντική δράση αυξάνοντας την αίσθηση του ρεαλισμού πυροδοτώντας μια σειρά από θετικές σκέψεις για τη δημιουργία μιας νέα πραγματικότητα. Ενθαρρύνεται δηλαδή η συνεργασία και μαζί η συμφωνία ότι θα δοθεί κάτι ως αντάλλαγμα. Εξάλλου η πολιτική υπόσχεση έχει την ικανότητα να αλλάζει την ισορροπία δυνάμεων και να δημιουργεί ένα αίσθημα κερδοφορίας.
Η μαρξιστική ιδεολογία θεωρούσε ότι η πολιτική ατζέντα παροχολογίας ελέγχεται από μια κυρίαρχη ελίτ που εργάζεται για λογαριασμό των καπιταλιστικών συμφερόντων. Επιπλέον οι πολιτικές υποσχέσεις χρησιμοποιούνται για να εκτονωθεί η πιθανή λαϊκή εξέγερση ενάντια στην επιλεγμένη πολιτική κατεύθυνση του καπιταλιστικού κράτους και να μη διαταραχθούν οι κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας.
Για να διαβασετε ολόκληρο το κείμενο του Απόστολου Αποστόλου, πατηστε ΕΔΩ...
πηγη documentonews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου