μοιράζεσαι με άλλους ομοϊδεάτες.
Δεν προχωράμε σαν κοινωνία. Δεν προχωράμε καθόλου στις αντιλήψεις και στις σκέψεις μας.
Εκεί κολλημένοι στο παρελθόν σε ένα αθεράπευτο ρομαντισμό ότι όλα θα ξαναγινούν όπως ήταν και θα επιστρέψουμε στις παλιές καλές μέρες που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Ίσως να φταίει ότι μας πρόδωσαν, ίσως να φταίει ότι θέλαμε να προδοθούμε ίσως και τα δυο μαζί ή μπορεί και κάτι άλλο.
Πάντως, εμείς εκεί κολλημένοι να περιμένουμε την επιστροφή στις καλές μέρες.
Στις μέρες, όπου όλοι ήταν άνετοι και η μόνη έννοια ήταν Πάρος ή Μύκονος.
Καλά, δεν ήταν όλοι έτσι αλλά σίγουρα ήταν η κυρίαρχη τάση.
Δεν είναι τυχαίο πως δεν ακούς ακόμα και τώρα κανέναν να λέει πάω στη δουλειά αλλά να λέει πάω στο γραφείο.
Αυτό ήταν το μοντέλο ανάπτυξης στην Ελλάδα: παροχή υπηρεσιών του ενός προς τον άλλοn.
Αρκεί να ήσουν εσύ ο άλλος δηλαδή αυτός με τα φράγκα.
Κάποιοι λίγοι μπορούν ακόμα και απολαμβάνουν χωρίς άγχος και δεύτερες σκέψεις τη ζωή τους και μάλιστα ποστάρουν τις στιγμές τους συνέχεια.
Δεν μπορεί, σκέφτονται οι υπόλοιποι, θα φτιάξουν τα πράγματα για όλους, ο τάδε είναι διακοπές στην Κρήτη ο δείνα στη Ρόδο λίγο παρακάτω θα ΄ρθει και η σειρά μου, έτσι απλά νομοτελειακά.
Είμαστε κολλημένοι στο χθες αδυνατώντας να δούμε ότι ζούμε, τη μετάλλαξη του καπιταλισμού, μια νέα τάξη πραγμάτων.
Μια μετάλλαξη η οποία θέλει μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου και κατάργηση κι άλλων θέσεων εργασίας.
Το εξωφρενικό είναι ότι δεν το βλέπουμε κι ας είναι τόσο καθαρό γύρω μας.
Όχι πολύ παλιά, πριν 5-6 χρόνια, έμπαινες σε τράπεζα, σε Δ.Ο.Υ, σε κατάστημα απλό κ.α και έβλεπες γύρω σου παντού υπαλλήλους.
Πού πήγαν όλοι αυτοί; Βγήκαν σε σύνταξη;
Όχι, απλά δεν χρειάζονται και είναι σπίτια τους.
Οι μηχανές και ο Η/Υ έχει αντικαταστήσει τον άνθρωπο και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
Θα πει κάποιος -και πολύ σωστά- ότι αυτό δεν είναι κακό, το αντίθετο μάλιστα, είναι ευκταίο.
Έτσι είναι. Η γενιά μας, όμως, είναι η «τυχερή» που θα ζήσει τη μετάλλαξη και, αν τα καταφέρει, θα ασκήσει την απαιτούμενη πίεση για να καλυφθεί οικονομικά η αντικατάσταση του ανθρώπου από τη μηχανή.
Ζούμε ονείρωξη, πιστεύοντας ότι ρίχνοντας κι άλλο μισθούς και κόστος εργασίας ξαφνικά θα αρχίσουν να έρχονται επενδυτές από την άλλη άκρη της γης να επενδύσουν στην κατασκευή εργοστασίων και στη δημιουργία ανάπτυξης.
Όσοι έχουν τόσα φράγκα επενδύουν πλέον στις αγορές και στα χρηματιστήρια του κόσμου, έχοντας ένα μόνο γραφειάκι, φτάνει αυτό.
Το παραδοσιακό μοντέλο πέθανε.
Αλλά εμείς εδώ κολλημένοι πίσω στο ρομαντισμό.
Με 40% πραγματική ανεργία, περιμένουμε να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να γράφει 1995.
Δεν πρόκειται να δημιουργηθούν πότε ξανά αυτές οι θέσεις εργασίας, όσο κι αν δεν μας αρέσει.
Το αφήγημα ότι φταίει κυρίως ο Έλληνας νομίζω πώς έχει αφομοιωθεί πλήρως από την κοινωνία.
Νέοι άνθρωποι που θα έπρεπε να στείβουν την πέτρα νοιώθουν λίγοι και τρέχουν σ έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου για το ποιος θα μαζέψει περισσότερα πτυχία ή καλύτερα χαρτιά όπως πολύ εύστοχα λέει ο λαός μας.
Πληρώνουν αδρά για δύο ή τρία μεταπτυχιακά και πάλι ψάχνουν να κάνουν και τέταρτο μη μπορώντας να διακρίνουν πως δεν φταίνε αυτοί που δεν είναι επαρκώς καταρτισμένοι αλλά η νέα τάξη πραγμάτων.
Μια μερική λύση είναι να φύγει κανείς στο εξωτερικό αλλά κι εκεί είναι απλά καλύτερα και όχι καλά πλέον.
Μάλιστα, η φυγή μου μοιάζει αποτέλεσμα κυρίως της δυσωδίας που επικρατεί στην χώρα μας και όχι τόσο ότι το μέλλον έξω είναι καλύτερο.
Απ΄ ό,τι φαίνεται θα φάμε τουλάχιστον μια δεκαετία ακόμη, έτσι μουδιασμένοι κοιτώντας ο ένας τον άλλο και ψάχνοντας για τον επόμενο πατερ(κ)ούλη.
Θα δοκιμάσουμε όλες τις εύκολες λύσεις μέχρι να πειστούμε να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας.
Άλλωστε, διαχρονικά αυτό γίνεται.
Μέχρι τότε, υγεία και έρωτα που λένε και οι Ισπανοί.
Υγεία, έρωτα και χρήμα λένε βασικά αλλά το τελευταίο δεν το έχουμε και τόση ανάγκη μπορούμε και χωρίς…
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου