Έχω αρχίσει τις τελευταίες μέρες να χάνω την ψυχραιμία μου. Όλα τα υπόλοιπα (μαλλιά, λεφτά, εμπιστοσύνη, υπομονή, «φίλους» στο fb,
εθνική κυριαρχία) τα είχα ήδη χάσει, οπότε τι άλλο μου έμενε; Η παροιμιώδης ψυχραιμία μου. Πάει όμως κι αυτή περίπατο, να ’ταν κι άλλη, να ζω να την θυμάμαι… Αυτό όμως δεν...
έγινε έτσι απλά.
Δεν ξύπνησα ένα πρωί στραβά και της έδειξα την… έξοδο. Όχι, το ορκίζομαι πως δεν έγινε «αβασάνιστα»!
Και σίγουρα δεν έφταιξε μόνο η πρόσφατη δήλωση ικανοποίησης για την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, από τον «αντιαισθητικό» απ’ όλες τις απόψεις Τεό. Είναι τόσο θλιβερή η περίπτωσή του, που μου προκαλεί πια μόνο οίκτο.
Μόνο αυτός θεωρεί πως αρθρώνει πολιτικό λόγο. Δεν είναι τυχαίο που λέει τις μαλακίες του, κυρίως στα ξένα δίκτυα. Σου λέει «εδώ ολοκλήρωσα ως εθνικός γελωτοποιός, ας πάω και για διεθνή καριέρα». Δεν χρεώνω λοιπόν τον Τεό. Απλά, ήταν απανωτά τα χτυπήματα της μοίρας, τις τελευταίες ημέρες. Έχουμε και λέμε. Ένας «έκπτωτος»
εκδότης, ένας αρχηγός κόμματος κι ένας τραγουδιστής σε ερμηνευτική «εμμηνόπαυση». Και λέω ν’ αρχίσω ανάποδα, γιατί και οι έσχατοι έσονται πρώτοι… (αρνητικά ενίοτε)!
Γιώργος το μικρό του όνομα. Και Γιώργος δεν είναι μόνο ο Τζέφρι. Δίνω μικρή βοήθεια για να το βρείτε. Είναι παντρεμένος με μια Άννα (όχι με τη Βίσση ένα φλερτ είχαν μόνο, συγκεντρωθείτε) που βρέθηκε στη Βουλή, στην πράσινη «κερκίδα» και που κάθε φορά που την καλούν να στηρίξει όλο και πιο σκληρά μέτρα, όλο και πιο αδίστακτα μνημόνια,
απειλεί πως θα τα καταψηφίσει (να έχει και μια αφορμή να την βγάλει ο Καμπουράκης) και στο τέλος πάντα κάνει πέτρα την καρδιά της και τα ψηφίζει γιατί την πείθει ο Βενιζέλος (με υπνωτισμό άραγε;) πως είναι για το καλό της χώρας. Το βρήκατε, μπράβο το ήξερα πως έχω έξυπνους αναγνώστες. Ο δικός της Γιώργος λοιπόν, όταν δεν κάνει συναυλίες (εννοείται αφιλοκερδώς) στην Κύπρο, κάνει ή φιλικές συμμετοχές, ή βαρυσήμαντες δηλώσεις. Και με τις… συμμετοχές εντάξει το έχουμε πάρει απόφαση.
Θέλει και μπορεί (σύμφωνα πάντα με τον ίδιο) να τα τραγουδήσει όλα. Τις δηλώσεις όμως, τι τις θέλει; Αφού τον «χαλάνε». Κι αν όχι αυτόν, σίγουρα εμάς. Είχα καμιά όρεξη ν’ ανεβαίνω στα πατάρια, να ξεθάβω τα 33άρια βινύλια και να τα αφήνω δίπλα απ’τα σκουπίδια; Να τα κάνει τί ο πεινασμένος της διπλανής πόρτας; Να τα πάρει σπίτι του και να «φτιάχνεται» με τα… Latin (σε διπλό δίσκο); Ή να κάνει κέφι με το «Με δυο παπούτσια πάνινα», όταν βλέπει τα δικά του να έχουν εδώ και καιρό τρυπήσει; Διακρίνω κάποια βλέμματα απορίας, οπότε δίνω κι άλλα στοιχεία.
Τον ρώτησε η Τσαπανίδου, αν συμφωνεί με το μνημόνιο και με την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, όπως ο Πάγκαλος. Κι αυτός (τσίμπησε) και απάντησε. «Συμφωνώ, αλλά δεν υπερβάλλω. Χωρίς αυτά τα μνημόνια τα οποία είναι κατακριτέα… πρέπει να δούμε γιατί φτάσαμε στα μνημόνια, ποιοι φταίνε από τους κυβερνήτες μας, ποια κόμματα… Δεν συμφωνώ με τα μνημόνια, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Είναι ή μνημόνιο, ή καταστροφή».
Δηλαδή σε ελεύθερη απόδοση, «δεν θέλω να κακοκαρδίσω τους κατακτητές μας, ας πάρουν ό,τι θέλουν, αλλά τουλάχιστον να μείνει το Μέγαρο Μουσικής και το Ηρώδειο σε ελληνικά χέρια, να έχω κι εγώ κάπου να εμφανίζομαι (αφιλοκερδώς πάντα) τώρα που βγήκα στη σύνταξη». Αν σου υπενθύμιζα Γιώργο μου πως ανάμεσα στον πολυμελή θίασο του ΠΑΣΟΚ (που μας οδήγησε στα μνημόνια) ενεργό ρόλο είχε και το στεφάνι σου, θα πέσει… παντόφλα στο σπίτι; Σου επιτρέπω όμως, να με πεις απλά κακεντρεχή και τσιράκι του Τζίμη Πανούση και να το κλείσουμε εδώ, για το καλό όλων μας!
Ποιος έχει σειρά; Ο Αντώνης, ο βαρκάρης ο σερέτης (που εσχάτως) έπαψε να ζει ρεμπέτης και που (εντελώς συμπτωματικά) είχε κι αυτός ένα φλερτ με την Άννα. Όχι την Νταλάρα, τη Βίσση. Το καμάρι της Συγγρού, ο επαναστάτης και αρνητής (έστω, στην πρώτη εκδοχή) του μνημονίου. Πόσο πια ν’ αρνείται; Θα έρχεται προς ψήφιση κάθε
τρίμηνο κι εκείνος θα μένει απ’ έξω; Και τι θα κάνει στη Βουλή; Θα πηγαινοέρχεται άνευ αντικειμένου με τα μούτρα στο πάτωμα και θα μουλαρώνει σε ό,τι καλό για τη χώρα προτείνει η τρόικα;
Στο τρελοκομείο δηλαδή να καταλήξει ο τραπεζίτης που βρέθηκε πρωθυπουργός και με τη δική του σύμφωνη γνώμη; Γιατί να μην δείξει πως έχει καλές προθέσεις; Γιατί να μην θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας; Να έχει τίποτα εκπλήξεις στην ψηφοφορία; Για τέτοια
είμαστε; Τι έπρεπε δηλαδή, να ρισκάρει να διαγράψει όλους τους βουλευτές του και να βλέπει την Ντόρα στα πίσω έδρανα, ν’ ανοίγει σαμπάνιες; Θα έβρισκε άλλους πρόθυμους να τον πλαισιώσουν όπως ο (ροπαλοφόρος) Βορίδης και ο (μπουμπούκος) Άδωνις; Γιατί δεν είναι σοβαρός ένας αρχηγός που είναι έτοιμος να ανοίξει ξανά τις… αγκάλες του (και τα ψηφοδέλτιά του) για όλους τους διαγραφέντες, αν φυσικά αναθεωρήσουν και ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς νόμους; Πιστεύετε πως δεν θα έχει αποτέλεσμα ο εκβιασμός; Γιατί; Δεν υπάρχουν κι άνθρωποι με χαμηλές… ηθικές αντιστάσεις; Για βουλευτές δεν μιλάμε; Τι ακούω; Τι ήχος είναι αυτός; Μήπως (λέω μήπως) τρίζουν τα κόκαλα της Πηνελόπης Δέλτα (προγιαγιά του Αντωνάκη) που το 1941 την ημέρα που κατέλαβαν την Αθήνα τα γερμανικά στρατεύματα ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ; Υπάρχει κάποιος σοβαρός γενετιστής να μας ξεκαθαρίσει επιτέλους αν στο DNA περνάνε όλα τα γονίδια των προγόνων μας, εκτός από εκείνα του πατριωτισμού; (πολλές ερωτήσεις κάνω)…
Πάμε για φινάλε με τον Πέτρο, χωρίς όμως το… λύκο του! Έγραψε μια επιστολή, κατακεραυνώνοντας όλους όσοι χάρηκαν με την πρόσφατη αποκαθήλωσή του, από το θρόνο του απόλυτου γκουρού του life style. Δεν χρειάζεται να πω πολλά. Τον συγκεκριμένο δεν θα τον κρίνει ούτε καν η ιστορία, γιατί σίγουρα θα έχει να ασχοληθεί και με πιο σοβαρά πρόσωπα. Κύριε Κωστόπουλε, μην τα λες όπως σε συμφέρουν τα πράγματα. Κανείς δεν σε χτυπάει τώρα που είσαι «κάτω». Σταμάτα τις επικλήσεις στο συναίσθημα, δεν μασάμε (για να μιλήσω και στο ύφος σου)… Κανείς δεν χάρηκε με την κατάρρευση της IMAKO. Κι όχι για σένα, αλλά για τους ανθρώπους που βρέθηκαν άνεργοι. Που τους εμφανίζεις μάλιστα στην επιστολή σου, σχεδόν ως υπαίτιους για την οικονομική καταστροφή της εταιρίας σου. Δηλαδή για πόσους μήνες έπρεπε να μείνουν απλήρωτοι για να παραμείνεις εσύ κραταιός;
Θυμάσαι στις τελευταίες συνελεύσεις τι τους έλεγες για να τους δώσεις κουράγιο; «Μην ντρέπεστε, μη λυπάστε». Δεν είδα επίσης πουθενά να γράφεις στο μανιφέστο σου, για το περιστατικό με τις δύο εργαζόμενές σου, πριν από κάτι μήνες. Έλα, βάλε λίγο το μυαλό σου να σκεφτεί.
Αυτές, που κάλεσες τους αστυνομικούς και τις έβγαλαν σηκωτές; Και που κανένας από τους συναδέλφους τους, δεν είχε το θάρρος να τις υπερασπιστεί; Θυμήθηκες κάτι; Ο λόγος που σε οδήγησε στην «έξοδο», ήταν μόνο η απύθμενη μεγαλομανία σου. Το αποδεικνύεις με την υπόσχεση σου (σχεδόν απειλή) «i ’ll be back»! Φυσικά και μπορείς
να επιστρέψεις.
Ο δολοφόνος άλλωστε, πάντα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Το θέμα είναι όμως, πως δεν θα βρεις κανένα να σε περιμένει. Ήσουν κι εσύ μια απ’ τις μόδες που λάνσαρες μέσα από τα περιοδικά, τα ραδιόφωνα και τις ιστοσελίδες σου. Μια καρικατούρα της πραγματικής ζωής. Κι αν για κάτι πρέπει να ευγνωμονούμε την… κρίση, είναι πως σίγουρα τους περισσότερους θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Χωρίς προβολείς και μακιγιαρισμένα είδωλα. Εμείς δεν τα χρειαζόμαστε. Στα χαρίζουμε, γιατί από τα υστερόγραφα της επιστολής σου, φαίνεται πως τα έχεις μεγάλη ανάγκη.
Κι αυτή, θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη ήττα σου. Για να μη σου θυμίσω και την άλλη. Πως εσύ, δεν τα είχες ποτέ με τη Βίσση.
Διονύσης Τσιλιμιδός
mediasoup.gr
