Είναι ακριβώς αυτή η υπερβολή που χρειαζόμαστε...

Οι μαύρες τρύπες δεν υπάρχουν μόνο στο Διάστημα. Υπάρχουν και στο μυαλό. Κι αυτές είναι πιο μαύρες, πιο αχανείς και πιο ανεξήγητες. Παλεύεις μαζί τους, αγκομαχάς και...
βασανίζεσαι κάθε λεπτό που είσαι ξύπνιος (και είσαι πολύ, γιατί δυσκολεύεσαι και να κοιμηθείς εξαιτίας τους).

Οταν περνάς κατάθλιψη, στην καλύτερη περίπτωση ζεις μονίμως θλιμμένος, ανήμπορος να γευτείς χαρά και ικανοποίηση από οποιαδήποτε κατάσταση. Στην καλύτερη περίπτωση, η ζωή σου χάνει το φως της και ζεις στο σκοτάδι της μαύρης τρύπας σου. Στην χειρότερη, παραδίδεσαι κι αφήνεις το είναι σου να πέσει σαν βαρίδι μέσα της, νεκρωμένο. Και δεν είναι μόνο το είναι σου που αφήνεις να πέσει. Μπορεί να πέσεις κι εσύ απ’ το μπαλκόνι...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο της Λίλας Σταμπούλογλου, πατήστε εδώ