Με αφορμή τη σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, ένας δημοσιογράφος της LiFO θυμάται τη...δική του θητεία στα σύνορα και συνομιλεί με τον ιατροδικαστή που έχει αναλάβει το δύσκολο έργο της αναγνώρισης των πτωμάτων που ανακαλύπτονται στην περιοχή.
Mεσάνυχτα στον Σταθμό Λαρίσης. Η διαδρομή του τρένου, ύστερα από κάποιες ενδιάμεσες στάσεις και δύο μετεπιβιβάσεις σε Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη, είχε προορισμό το Τυχερό Έβρου.
Τα βαγόνια ήταν ασφυκτικά γεμάτα στρατιώτες, μετανάστες και πρόσφυγες κι εγώ ανυπομονούσα να αντικρίσω το βορειότερο σύνορο της Ελλάδας.
Όταν έφτασα στην Αλεξανδρούπολη, περίμενα ότι θα έβλεπα κάτι που θα με προϊδέαζε για το ότι έφτασα στις εσχατιές της χώρας.
Η ζωή και ο ρυθμός της πόλης, όμως, που αποτελείται κατά κατά κύριο λόγο, από φοιτητές, αξιωματικούς, στρατιώτες καθώς και Τούρκους τουρίστες από την Κωνσταντινούπολη, με διέψευσαν. Το Τυχερό είναι ένα μεγαλοχώρι με κατοίκους κυρίως περιφερόμενους στρατιωτικούς παρά ντόπιους. Ένας μέρος που θυμίζει περισσότερο με πόλη της αμερικανικής Άγριας Δύσης.
Την ημέρα που έφτασα στον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού, μαζί μου ήταν και δώδεκα νεοσύλλεκτοι φαντάροι.
Στα πρόσωπά τους ήταν ζωγραφισμένη η αγωνία. Περίμεναν υπομονετικά να τους παραλάβουν από τα γειτονικά στρατόπεδα, ενώ μάταια αναζητούσαν τη βοήθεια κάποιου περαστικού.
Ύστερα από λίγη ώρα και ενώ βρισκόμουν βυθισμένος στις σκέψεις μου, παρατήρησα ομάδες ανθρώπων να προσεγγίζουν δειλά - δειλά τον σταθμό. Μόλις πλησίαζαν σχετικά κοντά, αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για μετανάστες.
Ήταν φοβισμένοι, μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο και τυλιγμένοι με λεπτές κουβέρτες. Με τα ελάχιστα αγγλικά που γνώριζαν ρωτούσαν πώς μπορούσαν να πάνε στην Αθήνα. Πριν προλάβω να τους απαντήσω, έσπευσαν στο σημείο τρία-τέσσερα ταξί.
Από ενδιαφέρον, στάθηκα να ακούσω τι θα ειπωθεί. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, ταξιτζήδες και μετανάστες είχαν καταφέρει να συνεννοηθούν ώστε να μεταβούν σε μέρος απ' όπου θα μπορούσαν να φτάσουν στην Αθήνα.
Κάποιοι ταξιτζήδες, μάλιστα, μιλούσαν τουρκικά, ενώ ακόμη και η παρουσία μου εκεί έδειξε να τους ενοχλεί. Ένας από τους οδηγούς με πλησίασε και μου είπε με απειλητικό ύφος: «Φίλε, έφυγες και δεν είδες τίποτα».
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Πανταζόπουλου, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου