Μέσα στη γενικότερη καταχνιά και τη διάχυτη απογοήτευση που οφείλεται στην παράδοση της χώρας μας στους δανειστές και στην...
αδυναμία, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, να υπάρξει πειστική και ισχυρή εναλλακτική πρόταση, μία αχτίδα φωτός ξεπροβάλλει, βγαλμένη μέσα από τις πιο λαμπρές παραδόσεις του λαού μας: το αίτημα για Δικαιοσύνη κι Αποζημίωση, Δικαιοσύνη κι Επανόρθωση. Ένα αίτημα καθολικό, στέρεα θεμελιωμένο στην ιστορική αλήθεια και το διεθνές δίκαιο. Ένα αίτημα, που τέθηκε από την πρώτη στιγμή της απελευθέρωσης με το πανώ «ΕΑΜ Θυμάτων Κατοχής» να δεσπόζει στις παλλαϊκές διαδηλώσεις τον Οκτώβριο του 1944. Στη συνέχεια η Πανελλήνια Ένωση Θυμάτων Γερμανικής Κατοχής «Ο Φοίνιξ» και άλλες οργανώσεις θυμάτων, μαζί με τις Αντιστασιακές Οργανώσεις, έδωσαν άνισο αγώνα, αναμετρώμενες όχι μόνο με την αδιαλλαξία της Γερμανίας αλλά και την υποτελή συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων και τις θλιβερές και διχαστικές πρακτικές του μετεμφυλιακού κράτους.
Ο λαός μας πρωταγωνίστησε στην Αντίσταση κατά του Άξονα συμβάλλοντας τα μέγιστα στην μεγάλη αντιφασιστική νίκη αλλά δεν γεύθηκε τους καρπούς της ανάπτυξης και της ευημερίας, όπως είχε κάθε δικαίωμα. Τα στυγερά μαζικά εγκλήματα του Γ’ Ράιχ, η απομύζηση του συνόλου των οικονομικών πόρων και η ολοσχερής καταστροφή των υποδομών μετέτρεψε την Ελλάδα σε κρανίου τόπο κι υπονόμευσε πλήρως την προοπτική της χώρας μέχρι και σήμερα, γεγονός που πολλοί έχουν αναγνωρίσει με πιο πρόσφατο παράδειγμα του Μαρκ Μαζάουερ[1]. Καταπατώντας την ηθική και το διεθνές δίκαιο, η Γερμανία αρνείται, επί δεκαετίες, να αναλάβει εμπράκτως κι ειλικρινώς την ιστορική της ευθύνη για τα φοβερά ναζιστικά εγκλήματα και προκλητικά, με έωλα επιχειρήματα, δεν αποδίδει στη χώρα μας τις επιβεβλημένες επανορθώσεις.
Κι αν ακόμη δεχθούμε ότι η Συνθήκη του Λονδίνου του 1953 διευκόλυνε τη Γερμανία να μεταθέσει για το μέλλον τη ρύθμιση του ζητήματος, είναι, ωστόσο, γεγονός ότι μετά την επανένωσή της το 1990 υποχρεούται ρητώς, από την ίδια Συνθήκη, να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις για την επίλυση του ζητήματος. Επί 26 συναπτά έτη παραβιάζει όχι μόνο το διεθνές δίκαιο αλλά και το κοινό περί δικαίου αίσθημα και τους στοιχειώδεις κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας. Με αυτή τη «λογική» δεν έχει συνάψει Συνθήκη Ειρήνης με την Ελλάδα έως σήμερα. Όμως ο τερματισμός της εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, σύμφωνα με το νόμο 2023/1952 τέθηκε υπό την αίρεση της «δια της συναφθησομένης συνθήκης ειρήνης, ρυθμίσεως των εκ του πολέμου προκυψάντων ζητημάτων και υφιστάμενων διαφορών», πράγμα που δεν έγινε μέχρι σήμερα. Συνεπώς, η σύναψη συνθήκης ειρήνης έχει χαρακτήρα επιτακτικό κι επείγοντα και για τις δύο κυβερνήσεις.
Στα πέτρινα χρόνια της κάλπικης ευημερίας και των επίγειων παραδείσων, που μας έταζαν οι σταθερά συνεργαζόμενες με τον ξένο παράγοντα οικονομικές και πολιτικές ελίτ, η φλόγα για Δικαιοσύνη παρέμεινε ζωντανή χάρη στις προσπάθειες των βετεράνων της Εθνικής Αντίστασης, των οικογενειών των θυμάτων και όλων των ενεργών πολιτών. Με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζο συγκρότησαν το 1996 το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και άντεξαν τα πάντα: την αδιαφορία, τη χλεύη έως και την ανοιχτή υπονόμευση του αγώνα για Δικαιοσύνη. Μιας υπόθεσης, που ιδίως στην περίπτωση της υπόθεσης του Διστόμου, απέκτησε εμβληματικό χαρακτήρα χάρη στον πρωτοπόρο της δικαστικής διεκδίκησης αείμνηστο Γιάννη Σταμούλη. Ουσιαστική κίνηση διεκδίκησης ήταν επίσης η επίδοση ρηματικής διακοίνωσης στη γερμανική κυβέρνηση, κατ’ εντολήν του Ανδρέα Παπανδρέου στις 14.11.1995, χωρίς συνέχεια όμως, αφού πέντε μέρες μετά ο τότε πρωθυπουργός εισάγεται στο Ωνάσειο και τον διαδέχεται ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος, όπως ομολογεί χωρίς αιδώ στο νεοεκδοθέν βιβλίο του, δεν πίστεψε ποτέ σ’ αυτόν τον αγώνα... Σε πείσμα όμως των δήθεν «ρεαλιστών», που σπεύδουν να προσδεθούν στο γερμανικό άρμα, και των αναθεωρητών της Ιστορίας ο αγώνας για τη διεκδίκηση πήρε ξανά φωτιά τα τελευταία χρόνια και σήμερα λαμβάνει τον χαρακτήρα λαϊκού κινήματος Αντίστασης και ελπίδας για την χειμαζόμενη κοινωνία μας αλλά και γέφυρας ειλικρινούς φιλίας, αλληλεγγύης και κοινής πάλης, αντιφασιστικής, αντιϊμπεριαλιστικής, δημοκρατικής, με τον γερμανικό λαό.
Σ’ αυτή τη συγκυρία, το 10ο Συνέδριο του Εθνικού Συμβουλίου καλείται να δώσει ένα ενωτικό, ισχυρό και αποφασιστικό μήνυμα διεκδίκησης των γερμανικών επανορθώσεων. Ένα μήνυμα αταλάντευτης πάλης κι ανυποχώρητου αγώνα για την απόδοση δικαιοσύνης στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και τον ελληνικό λαό στο σύνολο του, που αντιστάθηκε στον φασισμό και μάτωσε όσο λίγοι λαοί. Υπερβαίνοντας τις αδυναμίες μας, οφείλουμε να ενώσουμε τον ελληνικό λαό σε έναν αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη, δικαιοσύνης και δημοκρατίας, αντάξιο της ιστορίας μας. Και ένα σίγουρο: όταν ο λαός πάρει την υπόθεση στα χέρια του η δικαίωση δεν θ’ αργήσει...
[1] Σύμφωνα με την ανασκόπηση της έκδοσης στα γερμανικά του βιβλίου του «Στην Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της Κατοχής» από τον Knud von Harbou με τίτλο “Zweiter Weltkrieg und seine Folgen Griechenlands Misere - Deutschlands Schuld“...
Αριστομένης Ι. Συγγελάκης (efsyn)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου