Η δημοκρατία χρωστάει θερμές ευχαριστίες σε δύο πρόσωπα.
Το ένα είναι η εισαγγελέας Οικονόμου γιατί μας θύμισε τις διαχρονικές ευθύνες τμήματος της ελληνικής δικαιοσύνης για την ατιμωρησία και το ακαταδιωκτο του ελληνικού νεοφασισμού. Δεν έτυχε, πέτυχε. Μέχρι την... τελευταία στιγμή. Μέχρι τα κελιά. Τμήμα της δικαιοσύνης είναι εκεί δίπλα, τούς χτυπάει στην πλάτη με συμπάθεια. Δεν ήταν μια αστοχία υλικού, ήταν το μικρό ορατό ίχνος από ένα πυκνό ίζημα διαρκούς ευμένειας και προστασίας, από έναν θολό βυθό συνεννοήσεων και αλληλοκατανόησης.
Το δεύτερο πρόσωπο είναι ο Χρήστος Παππάς. Ο φυγόποινος ναζιστής φέρνει στον αφρό το προαναφερθέν (παρά)δικαστικό ίζημα που ως χτες μάς μιλούσε για μη υπόπτους φυγοδικίας. Για ακίνδυνους. Ο ηδονιστής του ναζισμού με το φέσι και τη σβάστικα ξεγυμνώνει και την ελληνική αστυνομία. Τμήμα της δύσκολα κρύβει τις εκλεκτικές της συγκαλυπτικές συγγένειες με το φαιό άκρο αλλά γίνεται Κάλαχαν και Πουαρό μαζί όταν πρόκειται για 14χρονους μαθητές. Ξυγυμνώνει βέβαια και τον αρμόδιο υπουργό δημοσιας τάξης που λέει αδιανόητες σαχλαμάρες για να μην πράξει το αυτονόητο σε τέτοιες περιπτώσεις, το μόνο που θα τον προφύλασσε από την αυτογελοιοποίηση.
Τέλος, γκρεμίζει από τώρα τους ισχυρισμούς των εγκλείστων όταν θα ζητάνε πρόωρες απολύσεις από τις φυλακές ως μη ύποπτοι φυγής.
Τζακ ποτ.
Κυρία Οικονόμου, κύριε Παππά, η δημοκρατία ευγνωμονούσα.
"Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου" (FB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου