Γιατί τέτοια είμαι...

Καιρός να εξηγούμαστε μπας και δεν παρεξηγούμαστε. Που πιότερο παρεξηγιάρηδες από του λόγου μας να υπάρχουν, κομματάκι δύσκολο το βλέπω. Εδώ περνάει ο άλλος το ΣΤΟΠ στον δρόμο, μια κουβέντα του λες και... σε περνάει γενεές δεκατέσσερις -εσένα κι όλο το σόι σου μαζί. 

Μια φορά, τ’ ομολογώ, δεν άντεξα. Μηχανάκι ήταν και το ατύχημα στο τσακ το γλιτώσαμε. Κατεβάζω παράθυρο: «Ρε φίλε, γιατί δηλαδή;». Το τι άκουσα; Το τι άκουσα! Κατεβαίνω κάτω: «Καλησπέρα σας. Διεξάγω μία κοινωνιολογική έρευνα για την οδική συμπεριφορά των Ελλήνων. Γιατί ενώ κάνατε την παράβαση, βρίζετε κι από πάνω;». 

Το ’πιασα στην τρελή, μπας και βγάλω άκρη. Τότε κι αν άκουσα. Το καλύτερο: «Εγώ κυρά μου θα πληρώσω τα δικά σου νεύρα;». «Μα μέχρι να σε συναντήσω καλά ήμουν. Μετά τ’ απέκτησα» απαντώ. Η κουβέντα οδηγήθηκε στο γνωστά περί κουζίνας και πιάτων που πρέπει να πλένω και τίποτε, μα τίποτε άλλο να μην κάνω, που να πω την αλήθεια, κάπως το σκέφτηκα, γιατί άπλυτα τα ’χα αφημένα. Τα λερωμένα, τ’ άπλυτα, τα θαλασσοδαρμένα είναι ένα ακόμα ίδιον των καιρών, παντού, φυσικά και στη χώρα μας, που παρά τον ήλιο τον βιγλάτορα, μήτε να πλυθούν λένε, μήτε να στεγνώσουν. 

Κάπως μας έχει φάει η υγρασία, σε κάποιο σοκάκι της μνήμης ξεχάσαμε την παστρικοφροσύνη μας, τι να πω... Κάπου μεταξύ εξηγήσεων, παρεξηγήσεων, απλύτων και Καθαρών (της γνωστής «φυλής»), πιάστηκα και ’γω στο δάγκανο. Αυτή τη φορά, της Ιστορίας. Του οσίου Κουλουβάχατου του Αναθεωρητού έχει γίνει -αυτό έγινε. Τρομάξε το μάτι των κυβερνώντων! Τόσος λαός; Τέτοια κοσμοπλημμύρα; Σχεδόν αυθόρμητα; Πού να τους κάνεις ζάφτι; Και νεολαία, όχι αστεία. Οκτώ στους δέκα, νεολαίοι! Αυτά τα ινσταγκραμικά τυπάκια, πότε απέκτησαν σώμα και αίμα, πόσω μάλλον πολιτική υπόσταση και μου βγήκαν και στους δρόμους; Για πρώτη φορά μετά από χρόνια. 

Αυτό τους έλειπε στους Μητσοτάρχες, να ξεφυτρώσουν νέοι «Λαμπράκηδες» από το πουθενά! Ο ίδιος το ’χε πει, δεν ’το πε; Αχ, σα να το ’ξερε! «Τι τον νοιάζει το σημερινό 17άρη τι έγινε το ’60 με τον Λαμπράκη; Αφού δεν ζούσε καν τότε!». Μωρέ, σα να το ’ξερε. Και πράγματι, τη δολοφονία Λαμπράκη μπορεί να μην την ξέρει, αλλά «Λαμπράκης» πάει να γίνει. Εξ ου και αμόλησε ο Μωυσής τα «σκυλιά». Να ξεσκίσουν σάρκες. Να δακρύσουν μάτια. Να σπάσει και κανά παΐδι. Να μπουν και πάλι τα πράγματα σε μια «κανονικότητα» βρε αδερφέ. 

Ταυτόχρονα ξαμόλησε δικούς του μα και δικούς μας, να λένε πόσο φασίστες είν’ οι Αριστεροί! (Αμα σου λέω του Κουλουβάχατου...) Που ούτε Αριστερά δεν ξέρουν καλά καλά τι σημαίνει, αλλά στη δίκη, όλα εκεί ήταν τα παλιόπαιδα! Αφήσαν σχολεία, σχολές και πλατείες και μου πιάσαν στασίδι στους δρόμους. Τη μια τους φταίει η Χρυσή Αυγή, την άλλη η Καμερέως, την τρίτη οι φοινικιές στο Σύνταγμα και η καταστολή του Χρυσοχοΐδη, οι ανεμογεννήτριες τους φταίνε, κάτι βραβευμένες προσφυγικές δομές («καταλήψεις» κατά τους Μητσοτάρχες) υποστηρίζουν, κάτι άλλες καταλήψεις στηρίζουν, κάτι γι’ ανθρώπινα δικαιώματα σκούζουν, κάτι -άκου τώρα- για την ισότητα των φύλων φωνάζουν (μέχρι και γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας έκανε, πόσο άλλο πια!), σε λίγο να μου το θυμηθείς, θα πουν να κάνουν και οι τρανσέξουαλ μάθημα στα σχολεία. Τα ύστερα του κόσμου!

 Ε, για να μην έρθουν αυτά τα «ύστερα» κι ύστερα τρέχουν και δεν μας φτάνουν, ρίχνουν όσο περισσότερο ξύλο και χημικά μπορούν, μπας και... Μπας και στρωθούν να πλύνουν κανά πιάτο οι κυράδες, μπας και ποστάρουν καμιά φωτό οι πιτσιρικάδες, στο τσακίρ κέφι να δουν και κανά ριάλιτι και μόκο!

 Πολλά πολλά μη λένε, γιατί νέους «Λαμπράκηδες» το Μητσοτακέικο δεν θα ανεχτεί. Αυτά σκεφτόμουν, καθώς εξαιτίας του προηγούμενου χρονογραφήματος («Φακέλωμα κανονικό», 10/10/2020), μία αναγνώστρια με κεραυνοβόλησε: «Τι βλακείες είναι αυτές; Πρέπει να αναβιώνουμε συνέχεια τα παιδικά μας τραύματα, κατοχή, εμφύλιος και να υποθηκεύουμε το μέλλον των νεότερων; Γιατί βάζετε τους πολίτες σε αντιπαράθεση; Γιατί καλλιεργείτε τον διχασμό;»

 Γιατί τέτοια είμαι... 

 Νόρα Ράλλη 

 efsyn.gr