Η κατάθεση πρότασης μομφής κατά του Σταϊκούρα σηματοδοτεί την αλλαγή της αντιπολιτευτικής τακτικής από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να...
ξεκολλήσει το κόμμα του από τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά και να αποκτήσει πάλι επαφή με την κοινωνία - Το μήνυμα στο εσωτερικό του κόμματος για υψηλούς τόνους απέναντι στην κυβέρνηση με αιχμή τα θέματα της οικονομίας και της καθημερινότητας.
Το ύφος με το οποίο ασκούσαν κριτική στον Πτωχευτικό Κώδικα και τον Χρήστο Σταϊκούρα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η Εφη Αχτσιόγλου ήταν στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής ευπρέπειας. Μέχρι που πήρε την υπόθεση στα χέρια του ο Τσίπρας και σήκωσε ψηλά το λάβαρο της ρήξης με την κυβέρνηση. Μέχρι τότε σε κανέναν βουλευτή -ούτε της συμπολίτευσης ούτε της αντιπολίτευσης- δεν είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι μπορεί τα πράγματα να οδηγηθούν σε πρόταση μομφής κατά του υπουργού Οικονομικών. Ολα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εξέφραζαν την αντίθεση -έως και τη δυσφορία τους- στη νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης, αλλά μέχρις εκεί. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε η κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εγγραφεί στη συνείδηση των πολιτών μέσω της σχέσης του Ρίτσαρντ Γκιρ με την Τζούλια Ρόμπερτς στο «Pretty Woman»!
«Καπέλωμα»
Αν ο τέως πρωθυπουργός δεν πήγαινε το απόγευμα της Πέμπτης στη Βουλή να καταγγείλει την προωθούμενη νομοθετική ρύθμιση, το πιθανότερο είναι ότι ο Πτωχευτικός Κώδικας θα είχε ήδη ψηφιστεί χωρίς οι πολίτες να πληροφορηθούν το ακριβές περιεχόμενό του, το οποίο, είναι η αλήθεια, αφορά χιλιάδες φυσικά πρόσωπα - και κυρίως μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Τσακαλώτος και Αχτσιόγλου μπορεί να μην αισθάνονται ιδιαίτερα άνετα με το «καπέλο» του αρχηγού τους ως προς το πώς πρέπει να κάνουν επιθετική αντιπολίτευση, όμως από την άλλη έχουν δίκιο και όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και στελέχη της ηγεσίας του, υποστηρίζουν ότι «με αστεία και αισθηματικές κομεντί δεν ασκείται αντιπολίτευση».
Το καρφί είναι για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που αρέσκεται στα λογοπαίγνια και στις αναφορές (πρωτίστως) σε γυναίκες ηθοποιούς και ενίοτε λογοτέχνες. Μάλιστα, κάποιος μεγαλοπαράγοντας της Κουμουνδούρου, ο οποίος γνωρίζει καλύτερα τα του κινηματογράφου από τον Ευκλείδη, έλεγε -με μπόλικη δόση ειρωνείας είναι η αλήθεια- σε πολιτικοδημοσιογραφική παρέα στο περιστύλιο της Βουλής: «Αν ο σύντροφος Ευκλείδης μετά τη Σκάρλετ Γιόχανσον ήθελε να μας πει πόσο συμπαθεί την Τζούλια Ρόμπερτς, ας διάλεγε τη “Συμμορία των έντεκα” ή των “Δώδεκα”, που και οι δύο περιγράφουν ληστεία, αυτό δηλαδή που κάνει σε βάρος των πολιτών ο Σταϊκούρας. Αν πάλι δεν του αρέσουν επειδή πρωταγωνιστεί ο Τζορτζ Κλούνεϊ, κι αυτός, όντας παλιομοδίτης, προτιμά τον Ρίτσαρντ Γκιρ, τότε ας έφερνε ως παράδειγμα το “Arbitrage”, όπου ένας επιχειρηματίας είναι έτοιμος να πουλήσει την εταιρεία του σε υπερβολικά καλή τιμή σε έναν τραπεζικό κολοσσό, αν και η πραγματική οικονομική της κατάσταση είναι τελείως διαφορετική απ’ ό,τι φαίνεται. Η υπόθεση βρίσκεται πιο κοντά σε αυτά που καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Η τελευταία μάλιστα έχει κι άλλο ένα πλεονέκτημα, θα προσθέταμε εμείς. Στο «Arbitrage» εκτός από τη Σούζαν Σάραντον παίζει και η Μπριτ Μάρλινγκ. Ενδεχομένως ο Ευκλείδης να μην την ξέρει, αν και θα έπρεπε, αφού εκτός από όμορφη γυναίκα και καλή ηθοποιός είναι και ακτιβίστρια. «Πού βρίσκεται σήμερα ο ακτιβισμός και η αφοσίωση που κάποτε νιώθαμε τόσο έντονα γύρω μας; Υπάρχει σήμερα στ’ αλήθεια ακτιβισμός ή μήπως οι συνθήκες πολύ απλά δεν τον επιτρέπουν; Στις μέρες μας τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα σε σχέση με περασμένες εποχές, όπως η δεκαετία του 1970. Σήμερα δεν είσαι βέβαιος σε τι ακριβώς πρέπει να εναντιωθείς. Στα 70s οι “κακοί” ήταν πιο ευανάγνωστοι». Αυτή και μόνο η δήλωσή της, που έγινε με αφορμή τη συμμετοχή της στην ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ «Ο κανόνας της σιωπής», έπρεπε να κινήσει το ενδιαφέρον του συμπαθούς Γιουκλίντις και να την προτιμήσει. Ασε που στο «Arbitrage» εκτός από τη Μάρλινγκ συμμετέχει και η Λετίσια Κάστα, ένας ακόμη λόγος για να προτιμήσει την ταινία του Νίκολας Τζαρέκι από τη γλυκανάλατη του Γκάρι Μάρσαλ. Ενδεχομένως ούτε ο Τσίπρας ξέρει τη Μάρλινγκ και πιθανότατα δεν έχει δει το «Arbitrage», όμως είναι σίγουρο ότι έχει δει (και μάλιστα του άρεσε πολύ) «Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα». Οχι την ταινία του 1957 με τον Γκλεν Φορντ και τον Βαν Χέφλιν, αλλά το ριμέικ, 50 χρόνια μετά, με τον Κρίστιαν Μπέιλ και τον Ράσελ Κρόου...
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Νίκος Φελέκης
protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου