Ολα στο μηδέν, λένε στο Documento οι πλημμυροπαθείς: ούτε αποζημιώσεις ούτε αποκατάσταση ούτε καν υπόσχεση ότι δεν θα πλημμυρίσει πάλι ο Κάμπος…
Οικογενειάρχες που έγιναν πρόσφυγες μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους παραμένουν πρόσφυγες. Παιδιά αναγκάζονται να διανύουν τεράστιες αποστάσεις για να πάνε στο σχολείο. Γκρέμια ρημάζουν παρατημένα, σκουπίδια στοιβάζονται έξω από τα χωριά εντείνοντας τις άθλιες υγειονομικές συνθήκες που επικρατούν.
Για όλα αυτά τα ώτα των κυβερνητικών παραμένουν επιλεκτικά κλειστά, παρά τις συνεχείς οχλήσεις των κατοίκων. «Οχτώ μήνες μετά όλα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο», «δεν υπάρχει μέριμνα ούτε δέσμευση πως θα φτιαχτούν όσα μας έχουν υποσχεθεί», «μόνο ο χρόνος άλλαξε για μας, τίποτε άλλο» εξομολογούνται οι πλημμυροπαθείς.
«Καμία εγγύηση ότι δεν θα πλημμυρίσουμε ξανά»
Ο Βαγγέλης Κοταρέλας είναι πρόεδρος της κοινότητας Φαρκαδόνας, ενός από τα χωριά που επλήγησαν ανεπανόρθωτα, καθώς λόγω της κλίσης του εδάφους στην περιοχή συγκεντρώθηκαν τόνοι νερού, προκαλώντας τεράστια προβλήματα στους κατοίκους.
«Δεν έχω ακούσει από κανέναν να μας πει τι θα γίνει. Δεν υπάρχει ούτε μέριμνα ούτε δέσμευση πως θα φτιαχτούν όσα μας έχουν υποσχεθεί, δεν υπάρχει απολύτως τίποτε» είναι τα πρώτα λόγια του Βαγγ. Κοταρέλα, ο οποίος συνεχίζει εκθέτοντας τα προβλήματα της περιοχής: «Θεωρώ πως ένα χωριό χωρίς σχολεία είναι νεκρό. Δεν έχει γίνει καμία μελέτη για τον παιδικό δημοτικό σταθμό ή για τις ζημιές στα σχολεία, που πήραν έως και τρία μέτρα νερό. Είκοσι πέντε παιδιά φέτος δεν κατάφεραν να πάνε σχολείο, στερήθηκαν κοινωνικές δεξιότητες. Τα σχολεία θα μπορέσουν να λειτουργήσουν στις αρχές του 2025, αφού ακόμη και σήμερα δεν έχουν ξεκινήσει οι εργασίες».
Screenshot
Σχετικά με τα αναχώματα εξηγεί: «Δεν έχουν μεριμνήσει για να τα φτιάξουν και να μας διασφαλίσουν, δεν έχουν ολοκληρωθεί καν οι ζημιές που είχαν γίνει εν μέσω της πλημμύρας. Κανείς δεν διασφαλίζει πως με μια δυνατή βροχή δεν θα πλημμυρίσουν ξανά τα νεοσπαρμένα χωράφια, ενώ πολλοί από τους αγρότες ακόμη δεν έχουν πάρει τις αγροτικές αποζημιώσεις. Μάλιστα η αγροτική οδοποιία δεν έχει αποκατασταθεί σε πολλά σημεία και η πρόσβαση σε κάποια αγροτεμάχια δεν είναι εφικτή».
Ενα άλλο μεγάλο θέμα που τους απασχολεί είναι το κέντρο κοινότητας που έχει μεταστεγαστεί σε γειτονικό χωριό και παραμένει ημιτελές. Λόγω του γεγονότος ότι βρίσκεται 17 χλμ. μακριά δεν εξυπηρετεί τους κατοίκους της περιοχής, καθώς τοπική συγκοινωνία δεν υπάρχει, οπότε είναι κύριο αίτημά τους να επιστρέψει στη Φαρκαδόνα.
Από τα 650 σπίτια του χωριού τα 500 έχουν πληγεί. Οπως μας ενημερώνει ο Βαγγ. Κοταρέλας: «Χαρακτήρισαν σπίτια πράσινα παρότι είχαν έως και 3,5 μέτρα νερό, το οποίο και παρέμεινε μέσα για δέκα μέρες. Σ’ αυτά τα σπίτια δεν μπορεί να μείνει κάποιος. Κατεστραμμένα παράθυρα, πόρτες, σπασμένα τζάμια, στραβωμένα αλουμίνια, αυτό χαρακτηρίστηκε πράσινο σπίτι.
Δεκάδες πληγέντες δεν πήραν καν τις 6.600 ευρώ ως αποζημίωση για τις οικοσκευές. Πολλές αιτήσεις κολλάνε σε γραφειοκρατικά ζητήματα. Για παράδειγμα, σε ένα σπίτι που είχε την επικαρπία η γιαγιά η αίτηση απορρίφθηκε επειδή έκανε την αίτηση το παιδί της. Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχουν διάφορα συμβολαιογραφικά θέματα, τα οποία όμως εν συνόλω δεν μπορούν να λυθούν εφόσον το σύστημα δεν δέχεται άλλες αιτήσεις.
Εμείς ζητάμε να ανοίξει εκ νέου η πλατφόρμα ώστε να γίνουν διορθώσεις. Δεν είναι δυνατόν λόγω της έλλειψης ενός χαρτιού να πετάγεται απέξω και να μένει μια οικογένεια χωρίς αποζημίωση για κάτι που δεν φέρει ευθύνη η ίδια αλλά η πολιτεία».
«Δεν βλέπω ανταπόκριση, μας ξεχνάνε σιγά σιγά»
Για το κρατικό σχέδιο ο πρόεδρος της κοινότητας Φαρκαδόνας μάς πληροφορεί πως «προβλέπει συστέγαση των πλημμυροπαθών με σεισμόπληκτους. Αν και δόθηκαν εγκρίσεις, δεν έχει ξεκινήσει κανένα έργο για ηλεκτροδότηση, ύδρευση, αποχέτευση, με αποτέλεσμα η περιοχή Λάκκα να είναι γεμάτη με λύματα που προέρχονται από βόθρους.
Πολλοί μένουν ως φιλοξενούμενοι είτε σε γύρω χωριά είτε στη δομή του Κουτσόχερου. Εχει φύγει ο μισός πληθυσμός. Τα σπίτια είναι ακόμη εκεί και έτοιμα να πέσουν πάνω στον δρόμο. Από έγγραφα χορτάσαμε, δεν υπάρχει ολοκλήρωση. Το θέμα είναι να φύγουν τα γκρεμισμένα σπίτια. Κοντεύουμε τον χρόνο και ακόμη οι άνθρωποι είναι πεταμένοι. Τουλάχιστον να αποκατασταθεί η στέγαση».
Και καταλήγει ο Βαγγ. Κοταρέλας: «Τα καταστήματα υποφέρουν όλα. Πάθανε ζημιές, δεν πήρανε χρήματα και παραμένουν κλειστά. Πώς θα μπορέσει να επιζήσει ο κόσμος; Ολα αυτά που σας λέω τα έχω μεταφέρει στον δήμο, στην περιφέρεια, στο κράτος, όμως δεν βλέπω μεγάλη ανταπόκριση. Μας ξεχνάνε σιγά σιγά. Ηλπιζα πως μετά από τέτοια καταστροφή θα έπεφτε το βάρος στη Θεσσαλία, δεν πίστευα πως θα την αφήσουν να πεθάνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου