Σιωπηλά έρχονται και σιωπηλά φεύγουν. Από νωρίς το πρωί φαίνονται και μέσα στο σκοτάδι της νύχτας αποχωρούν. Η...
διακριτική παρουσία τους ακουμπά ήσυχα στα περιστύλια. Προσκυνούν πρώτα με το μέτωπό τους, έπειτα κλείνουν τα βλέφαρα και τελικά ακουμπούν τα χείλη τους.
Το Λαβωμένο Σώμα δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια ιστορία πόνου και τα πάθη της κοινωνίας, αλλά και το δικό τους σώμα. Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ μεγαλύτερο σύμβολο συμπόνιας. Τυλιγμένοι στο ίδιο άσπρο σεντόνι αυτής της μέρας, οι άνθρωποι που υποφέρουν, από ένα σώμα που αρρώστησε, βρίσκουν παρηγοριά κοντά στους ναούς.
Από τα τόσα λαβωμένα σώματα που πέρασαν από τα μάτια μας, στην άδικη και απάνθρωπη εικόνα τρομοκρατικών επιθέσεων και πολέμων, φτάσαμε μερικές φορές να πιστεύουμε ότι η θλίψη δεν θα αφήσει ποτέ την καρδιά μας. Αποσβολωμένοι κοιτάμε τις πληγωμένες πόλεις. Θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να ξεχάσουμε μια τέτοια εκμηδένιση της ανθρώπινης ύπαρξης;
Πάντα κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τους θρησκευτικούς όρκους για να καλύψουν τις τρομερές τους πράξεις. Κυρίως όταν αντιλήφθηκαν ότι τα σκαλιά που οδηγούν στην εξουσία είναι φτιαγμένα από την ευπιστία του λαού.
Οι αρχικές διδαχές μεταποιήθηκαν ανάλογα με τα συμφέροντα και η εκδικητικότητα ανάμεσα στις θρησκείες έφερε τεράστια καταστροφή. Αλλά και η εικόνα των ιερέων με τα στολισμένα από πολύτιμα πετράδια διαδήματα, στους καιρούς της μεγάλης φτώχειας, απομακρύνει πολλούς από τους πιστούς.
Ανεβαίνουμε συχνά και με μεγάλη προσπάθεια τα τελευταία χρόνια ένα βουνό δυσκολιών, προσπαθώντας να ατενίσουμε από λίγο ψηλότερα την κατάσταση. Δρασκελίζοντας χαράδρες προβλημάτων προχωράμε παρακάτω, αλλά δεν νιώθουμε καθόλου γίγαντες. Μόνο μπερδεμένοι. Προσπαθούμε να αξιολογήσουμε τι είναι σημαντικό και τι όχι. «Υγεία!», λέμε τελικά.
Υγεία πάνω απ’ όλα. Με τη σκέψη μας στα λαβωμένα σώματα. Στο δυνατό φως της αγάπης που διώχνει τα σκοτάδια της ψυχής εναποθέτουμε όλοι τις ελπίδες μας
Από το μισάνοιχτο παράθυρο τρυπώνει μυρωδιά ζύμης που ψήνεται. Ενα άρωμα, ένας ήχος, ένα χρώμα, αυτές τις μέρες μάς προκαλεί έντονα μια ανάμνηση. Αναπάντεχα οδηγούμαστε σε μια ξεκάθαρη παιδική μνήμη. Στη δική μου περίπτωση, στην εικόνα ζύμης που φουσκώνει στη λεκάνη, τυλιγμένη με ζεστά σκεπάσματα. Και ύστερα, η ανυπέρβλητη γεύση μαστιχωτών τσουρεκιών.
Η ακατανίκητη δύναμη της μνήμης επιβάλλει να ακούσουμε αυτό που η ψυχή μας θέλει. Σε μερικές περιπτώσεις ίσως είναι η ιερή σιωπή σε κάποιο στασίδι του ναού τη Μεγάλη Παρασκευή...
Κυριακή Μπεϊόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου