Δύο κόσμοι συνθέτουν την τρέχουσα [ή μήπως επαναλαμβανόμενη;] δομή της χώρας: της πολιτικής [χυδαίας], του πολιτισμού [ποιου;], της κοινωνικής δικαιοσύνης [ανύπαρκτης], της οικονομίας [διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, ανισοκατανομή του πλούτου]... Πρώτος κόσμος η απελπισία και η ανέχεια των αγροτών, αυτών, που, για όσους δεν κατανοούν, γεωργώνουν τη γη και οπωσδήποτε τη σκέψη εκείνων που ζουν από τα προϊόντα αυτών των γεωργών.
Δεύτερος κόσμος η αναισχυντία, ο σαρκασμός και ο κυνισμός, ο τυχοδιωκτισμός και ραγιαδισμός ταυτόχρονα των κολλητών της Νέας Δημοκρατίας, ανάγλυφα όλα τούτα στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής. Οι δύο αυτοί κόσμοι φαίνεται αδύνατο να συναντηθούν, είναι μάλλον αφύσικη μια ώσμωση, μια δειλή επικοινωνία έστω, ακριβώς διότι πρόκειται για την αντιπαλότητα κοινωνίας και εξουσίας. Επικρατεί πάντοτε η εξουσία βεβαίως αλλά να, ο ξεσηκωμός των αγροτών -τι άλλο να κάνουν οι άνθρωποι;- δείχνει ότι μπορούν να φτάσουν στην ανατροπή της εξουσίας, αρκεί να το πιστέψουν οι εξεγερθέντες [και όλοι οι εξεγερμένοι, αν υπάρχουν, τούτης της χώρας]. Ο πρώτος κόσμος παλεύει για την αξιοπρέπειά του, για την επιβίωσή του, προσπαθεί να διασώσει την έννοια άνθρωπος ενώ ο δεύτερος έχει απολέσει κάθε αξιοπρέπεια, κάθε ηθικό ενδοιασμό, κάθε τι που θυμίζει την έννοια άνθρωπος· πατάει επί πτωμάτων, ανελέητα, φριχτά - κόσμος απόκοσμος [υπόκοσμος, άκοσμος και λοιπά].
Είναι σίγουρο ότι τα βλέπουμε όλα αυτά, χρόνια τώρα, αλλά να, όλα παραμένουν τα ίδια· σκέτη θλίψη, σκέτη απογοήτευση· ναι, αλλά, λένε οι αισιόδοξοι, ο αγώνας δεν παύει, συνεχίζεται ο [μάταιος;] αυτός αγώνας. Να ’χουμε να λέμε, να δικαιολογούμε κάπως την απραξία μας, τη βολική αδράνεια των πολλών [μας]. Ας μην πέφτουμε λοιπόν από τα σύννεφα όταν ολοκληρωτικές ιδέες παρεισφρέουν στην πολιτική ζωή και κατακυριαρχούν, συντρίβοντας κάθε δημοκρατική ιδεολογία και κάθε θεσμό αφού όλοι σχεδόν οι θεσμοί καταπατώνται και εξευτελίζονται από την κυβέρνηση και τους αδρά αμειβόμενους υποτακτικούς τους. Χάλια αδιόρθωτα δεν είναι μια λαοφιλής έκφραση; Εχουν γραφεί πολλά για την ψυχολογία των μαζών, για το πώς αυτές οι μάζες παραδίδονται στον φανατισμό και αδιαφορούν για τη δημοκρατία· αυτή η δημοκρατία τούς οδήγησε στην εξαθλίωση επειδή οι κυνερνώντες πράττουν για τα αποκλειστικά δικά τους συμφέροντα αλλά και για τα συμφέροντα των παρατεχάμενων, δουλικών και υποταγμένων, για μια Φεράρι ή έστω για μεγαλειώδεις γεύσεις ψιχίων. Αλλά τι να κάνεις.
Χαλεπόν το γενέσθαι εσθλόν έλεγε ο Σιμωνίδης ο Κείος, δηλαδή δύσκολο είναι να γενεί άνθρωπος αγαθός. Οση αλήθεια κι αν έχει η φράση δεν είναι εντούτοις αξίωμα, αφού ο αγώνας αυτός είναι: η προσπάθεια να αποκτηθεί το αγαθό, η συνύπαρξη με ίσους όρους και όχι με την εύνοια των εξουσιών. Οι Χασάπηδες και οι Φραπέδες και όλος αυτός ο συρφετός δεν έχουν ασφαλώς τέτοιους προβληματισμούς, δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να ικανοποιήσουν την απληστία τους και την έλλειψη αρετής που τους διακρίνει.
ΥΓ.: Κοινωνικός ρατσισμός τα μουστάκια του Φραπέ και σεξισμός το καλσόν της Συρεγγέλα; Αλλά αυτοί είμαστε, σύμφωνα με τη ρήση Κουτσούμπα.
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου