Τρεις θεωρίες επιστρατεύει το καθεστώς Μητσοτάκη όταν πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη είτε κορυφαία στελέχη του είτε πρωτοκλασάτοι παράγοντες του πελατειακού συστήματος με γαλάζιες ταυτότητες και συγγενικούς δεσμούς με μέλη του επιτελικού κράτους... Η μία λέει ότι δεν υπάρχει κάτι επιλήψιμο σε όλα όσα καταγγέλλονται από μέσα ενημέρωσης και κόμματα της αντιπολίτευσης. Πρόκειται για υπερβολές του… κιτρίνου Τύπου ή για κατασκευές των πολιτικών αντιπάλων που κυρίως ασχολούνται με το να οργανώνουν σκευωρίες για να πλήξουν τον λαοπρόβλητο ηγέτη, το πιο φιλελεύθερο και δημοκρατικό κόμμα που υπάρχει στην Ελλάδα και για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα που είναι το χτυπητό παράδειγμα σοβαρότητας για όλη την Ευρώπη.
Η δεύτερη θεωρία, όταν τα γεγονότα είναι βαριά και δεν σηκώνουν διαψεύσεις και γλυκερές εξιδανικεύσεις, λέει ότι η ενάρετη παράταξη (ναι, για τη Δεξιά μιλάμε) κληρονόμησε μια κατάσταση για την οποία δεν ευθύνεται η ίδια ή ευθύνεται σε μικρό βαθμό και προσπαθεί να εξουδετερώσει τις κακοδαιμονίες που ταλαιπωρούν το πολιτικό σύστημα, αλλά επειδή τα αποστήματα είναι πολλά, χρειάζεται χρόνος για να ξεριζωθούν και πρέπει οι πολίτες να δείξουν υπομονή και να μην είναι πολύ αυστηροί με τους σημερινούς άρχοντες που κάνουν ό,τι μπορούν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δεν δικαιούνται λοιπόν οι προηγούμενοι και οι προπροηγούμενοι να το παίζουν τιμητές γιατί κι αυτοί έχουν βάλει τις χερούκλες τους μέχρι τους αγκώνες στο μέλι.
Η τρίτη και πιο γελοία θεωρία λέει ότι όντως υπάρχουν προβλήματα, όντως υπάρχουν σκάνδαλα, όντως η διαφθορά φουντώνει, αλλά ούτε ο πρωθυπουργός ούτε οι υπουργοί του γνώριζαν κάτι και φυσικά λόγω προτέρου σύννομου βίου (έχουν το θράσος να το υποστηρίζουν) δεν έχουν καμία εμπλοκή σε βρόμικες ιστορίες. Ολα έχουν γίνει ερήμην τους, δεν έχουν διαπράξει παρανομίες, αιφνιδιάστηκαν (δεν είναι θεοί, απλώς ημίθεοι) και υπόσχονται ότι θα πέσει άπλετο φως (πολύ πρωτότυπο) και το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο (κι άλλη πρωτοτυπία). Και πετάνε το μπαλάκι στην ανεξάρτητη δικαστική εξουσία, την ηγεσία της οποίας αυτοί έχουν διορίσει, ρωτώντας τους επικριτές τους: «Δεν έχετε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;». Κι αν τολμήσει κάποιος να πει ότι έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη, λόγω πολλών περίεργων αποφάσεών της, χαλάνε τον κόσμο.
Αυτή τη θεωρία επικαλέστηκαν στο σκάνδαλο των υποκλοπών (στο αρχείο αναπαύεται) όπου ήταν μπλεγμένοι άνθρωποι του πρωθυπουργού, αλλά αυτός δεν ήξερε τίποτα κι αν ήξερε δεν θα επέτρεπε να συμβούν οι παρανομίες και οι παρατυπίες. Το ίδιο είπαν και για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ κι ας προκύπτει από τη δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας ότι και υπουργοί και στελέχη του κόμματος γνώριζαν και την έκταση και το βάθος της συγκεκριμένης δυσώδους υπόθεσης. Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, ό,τι παράνομο έχει γίνει αφορά τους από κάτω, τους πολύ από κάτω, και οι από πάνω την ίδια στιγμή ήταν αλλού. Δηλαδή με άλλα λόγια και ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί απλώς παρίσταντο και χαιρέτιζαν, καμία ευθύνη δεν είχαν για ό,τι στραβό συνέβαινε στους χώρους που διοικούσαν και δικαιούνται να δηλώνουν άγνοια. Στο ερώτημα λοιπόν που αυτονοήτως προκύπτει «βλάκες ή συνένοχοι;», αυτοί απαντούν «ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και αθώοι και πανέξυπνοι». Γίνεται; Δεν γίνεται. Δεν έχει όμως καμία σημασία. Είναι πλειοψηφία, λένε και κάνουν ό,τι γουστάρουν και δεν δίνουν λογαριασμό πουθενά. Οι φανατικοί της παράταξης τους πιστεύουν (οι τάξεις τους πάντως αραιώνουν), οι ευνοημένοι τους στηρίζουν, οι περισσότεροι πολίτες σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις φωνάζουν ότι η σαπίλα έχει απλωθεί και ψάχνουν διέξοδο. Για την ώρα συνωστίζονται στην περιοχή της αποχής. Κι αυτό δεν ενοχλεί το καθεστώς. Προτιμά τον πολίτη απελπισμένο στον καναπέ του, παρά θυμωμένο στους δρόμους και στην κάλπη.
Τάσος Παππάς
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου