Δυνητικές «παγίδες θανάτου» τα παλιά σπίτια...

Στις 27/5 ένα 7χρονο κορίτσι πέρασε μέσα από την τζαμαρία της μπαλκονόπορτας την ώρα που έπαιζε, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα... Συντετριμμένος ο παππούς του, περιγράφοντας το περιστατικό που συνέβη σε διαμέρισμα της Καλλιθέας ανέφερε: «Ήταν στο σπίτι της νονάς μαζί με τη θεία της για να επιτηρεί το παιδάκι. Πήγε να πετάξει ένα χαρτάκι. Από εδώ στα τρία μέτρα ήταν. Πόση φόρα μπόρεσε να αναπτύξει στα τρία μέτρα; Ήταν λεπτό το τζάμι, αυτά που είχαν οι πολυκατοικίες οι παλιές».

Χωρίς πιθανότατα να έχει την πρόθεση, ο παππούς της μικρής με την τελευταία του φράση ανέδειξε ένα πρόβλημα για το οποίο δεν συζητάμε καθόλου. Πολλά από τα σπίτια όπου μένουμε είναι παλιά. Ειδικά στο κέντρο της Αθήνας χιλιάδες πολυκατοικίες είναι χτισμένες από την περίοδο της πρώτης μεγάλης αντιπαροχής, τη δεκαετία του ’60. Στους ελεύθερους χώρους που είχαν απομείνει προστέθηκαν με ανάλογη μαζικότητα οι πολυκατοικίες του ’80. Συνεπώς, ο αριθμός των πιο καινούργιων σπιτιών είναι περιορισμένος και πλειονότητα αποτελούν αυτά που συμπληρώνουν μισό αιώνα από την κατασκευή τους και παραπάνω.

Η παλαιότητα από μόνη της δεν αποτελεί πρόβλημα. Αν ήταν τα σπίτια μας πιο προσεγμένα και όχι ογκώδη και άχαρα, θα μπορούσαν να συγκροτούν ένα σπουδαίο πολιτισμικό-αρχιτεκτονικό κεφάλαιο, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, και όχι μια απρόσωπη τσιμεντούπολη. Ωστόσο, πέρα από το έλλειμμα γοητείας που εμφανίζουν, το γεγονός ότι δεν γίνονται οι απαιτούμενες συντηρήσεις τα καθιστά και επισφαλή.

Απόρροια της στεγαστικής κρίσης

Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος απ’ όσο νομίζουμε. Κάτι το οποίο διαπιστώσαμε τόσο με τον τραγικό θάνατο του παιδιού όσο και με τις αντιδράσεις που ακολούθησαν μετά την είδηση στα social media. «Δυστυχώς η απώλεια της μικρής είναι μια ακόμη συνέπεια της τεράστιας στεγαστικής κρίσης που υπάρχει στη χώρα μας. Δεν χρειαζόμαστε απλώς σπίτια. Χρειαζόμαστε ασφαλή στέγαση!» έγραψε στον λογαριασμό της στο facebook η Ευτυχία Π. Το περιστατικό τής ξύπνησε μνήμες από μια δική της παρόμοια εμπειρία. «Το 2012 είχα μετακομίσει σε σπίτι στους Αμπελόκηπους σε μια πολυκατοικία του ’80. Ένα πρωινό του Απριλίου κι ενώ περίμενα να έρθουν τα ψώνια στο σπίτι, άκουσα ένα φορτηγό και θέλησα να βγω στο μπαλκόνι νομίζοντας ότι είναι το βαν του σούπερ μάρκετ. Δεν αντιλήφθηκα ότι το παράθυρο ήταν κλειστό και πέρασα μέσα από την τζαμαρία. Εγώ ήμουν πολύ τυχερή γιατί δεν ήμουν μόνη μου και τη γλίτωσα με λίγα ράμματα σε κοιλιά και χέρι. Προφανώς αν τα παράθυρα ήταν αυτά που έπρεπε -με τζάμι ασφαλείας- ούτε εγώ θα είχα πάθει κάτι τότε ούτε η 7χρονη θα είχε χάσει τη ζωή της».

Εξηγώντας στην ΑΥΓΗ της Κυριακής τις συνθήκες του δικού της ατυχήματος, επισημαίνει ότι μιλάμε για παλιά, συρόμενα, σιδερένια παράθυρα με πολύ λεπτό τζάμι. «Τόσο που αν τα καθαρίσεις καλά, δεν το βλέπεις. Από τότε δεν τα καθάρισα ξανά». Τα πρώτα σημεία του σώματος που έρχονται σε επαφή με το τζάμι σε μια τέτοια περίπτωση είναι το κεφάλι και η κοιλιά, με αποτέλεσμα να είναι αυτά που πληγώνονται άμεσα. Αν φοράς ρούχα πιο λεπτά, παίζει επίσης τον ρόλο του «καθώς δεν είσαι ντυμένος με ένα πουλόβερ που θα μπορούσε να σε προστατέψει».

Η ασφάλεια παραμένει ζητούμενο

Oπως τονίζει, τότε δεν της πέρασε καθόλου από το μυαλό να στραφεί στον ιδιοκτήτη προκειμένου να του αποδώσει ευθύνες. «Ήμουν πιο μικρή, 24 χρόνων, και είχαμε μεγαλώσει σε μια συνθήκη όπου αυτή η διεκδίκηση δεν θα έβγαζε λογική. Τότε δεν υπήρχε η στεγαστική κρίση. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να παραδώσω το σπίτι όπως ήταν, “άρτιο”. Δεν σκεφτόμουν ότι αν δεν υπήρχε ένα τόσο παλιό παράθυρο, δεν θα γινόταν και το ατύχημα».

Αντιθέτως, θεώρησε τον εαυτό της αποκλειστικά υπεύθυνο και επωμίστηκε ένα κόστος 300 ευρώ για την αντικατάσταση του παραθύρου. Όλα αυτά τη στιγμή που έδινε ενοίκιο 350 ευρώ για ένα σπίτι 50 τ.μ., το οποίο τότε ήταν υψηλό. «Και το ωραίο είναι ότι περνάω από αυτή τη γειτονιά και προσπαθώ να δω αν έχει αλλάξει τα παράθυρα, να βάλει πιο σύγχρονα και βλέπω ότι είναι τα ίδια. Δεκατρία χρόνια μετά, εκεί».

Αντιμέτωπη με σοβαρό κίνδυνο θα μπορούσε να έρθει λόγω προβλήματος και με τα ηλεκτρολογικά. «Δεν υπήρχε ρελέ. Που σημαίνει ότι θα μπορούσα να πάρω και φωτιά, γιατί όταν υπάρχει διαρροή, σου ρίχνει την ασφάλεια».

Το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Στο σπίτι που νοικιάζει τώρα, επίσης στους Αμπελόκηπους, είχε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. «Το σπίτι είχε ρελέ αλλά δεν ήταν συνδεδεμένο και το διαπίστωσα φωνάζοντας ηλεκτρολόγο λόγω της προηγούμενης εμπειρίας».

Στη σημερινή κατάσταση φαίνεται ότι έχει οδηγήσει ένας συνδυασμός παραγόντων. «Υπάρχει μια γενικότερη αδιαφορία από τον ιδιοκτήτη, με την ευγενική χορηγία του κράτους γιατί δεν κάνει κανέναν έλεγχο και δεν έχει θέσει κανέναν στάνταρντ» λέει η Ευτυχία. Πιστεύει ότι για αρκετούς «ιδιοκτησία σημαίνει εύκολο εισόδημα» και αυτό φαίνεται από περιπτώσεις ιδιοκτητών που μπορεί να έχουν μια επάρκεια οικονομική «και ενώ τους λες ότι υπάρχουν προγράμματα όπως το Εξοικονομώ-Ανακαινίζω, επιλέγουν να μην κάνουν τίποτα».

Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει πράγματι οικονομική αδυναμία από μέρους του ιδιοκτήτη να προχωρήσει σε ουσιαστικές επισκευές. «Αλλά αν κρίνω από εκεί που έχουν πάει τα ενοίκια, δείχνει ότι δεν έχουμε τόσο θέμα αδυναμίας όσο ότι επικρατεί περισσότερο αυτό της ευκαιριακής λογικής. Γιατί θα μπορούσαν να βρεθούν τρόποι. Να σου πει, ok, θα στο αλλάξω, ή πλήρωσέ το εσύ αν μπορείς και βάλε μου 50 ευρώ λιγότερα κάθε μήνα». Αντ’ αυτού χιλιάδες άνθρωποι συνεχίζουν να νοικιάζουν σπίτια-δυνητικές παγίδες θανάτου.

avgi.gr