Όμορφη έννοια, λεία και στρογγυλή. Δηλώνει ταυτόχρονα τα πάντα και τίποτα. Ένα κενό σημαίνον, όσο... πασχίζεις να την ορίσεις, τόσο εκείνη ξεγλιστράει.
Το εύρος της ακαθόριστο, διαστέλλεται ασταμάτητα για να τους χωρέσει όλους: εργάτες και αφεντικά, δημόσιους υπαλλήλους και ιδιωτικούς, συνταξιούχους και ανέργους, νοικοκυρές και μπλοκάκηδες – όλοι μεσαίοι!
Και γιατί όχι, το μέσο μπορεί να είναι ό,τι φαντάζεται ο καθένας ή καλύτερα, ό,τι επιθυμεί να είναι.
Είναι και ψυχολογικό το ζήτημα: αν αισθάνεσαι μεσαίος έχεις ένα κάποιο στάτους, δεν μπορεί να είσαι η τελευταία τρύπα της φλογέρας. Ακόμη και αν είσαι η τελευταία τρύπα της φλογέρας.
Μη με λες φτωχό, με πληγώνεις. Ούτε λαϊκό στρώμα, είναι μπανάλ, πολύ 80s. Εργατική τάξη; Όχι δα, εντελώς τρικοσμικό. Λέγε με μεσαίο, αυτό ναι, είναι σικ, μου ταιριάζει!
«Μεσαία τάξη»: μια υπόσχεση και ένας φόβος μαζί. Η νανουριστική υπόσχεση ότι μπορείς και συ να ανέβεις στην πολυπόθητη ανώτερη τάξη.
Ο επίμονος, διαβρωτικός φόβος να μην ξεπέσεις στους ακατανόμαστους: τους φτωχούς, τους άπορους. Τέτοιοι όμως δεν υπάρχουν, αφού είμαστε όλοι μεσαίοι.
Δημητρης Τσιρκας (FB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου