Είναι κοινός τόπος πια στις συζητήσεις ότι δεν υπάρχουν σπίτια για να μείνεις στο κέντρο της Αθήνας. Είναι άλλο όμως να το λες απλά σαν κουβέντα και άλλο να το συνειδητοποιείς με τα ίδια σου τα μάτια... Ή, ακριβέστερα, μέσα από τα μάτια εκείνων που έχουν καταφέρει να μείνουν πίσω. Ανθρώπων που μπόρεσαν να παραμείνουν στα διαμερίσματά τους είτε γιατί κατάφεραν να τα αγοράσουν κάποτε σε πολύ χαμηλότερες τιμές είτε, στην περίπτωση που μένουν με ενοίκιο, να έχουν απέναντί τους ιδιοκτήτες με κατανόηση ώστε να μην πολλαπλασιάζουν συνεχώς το ποσό που πρέπει να καταβληθεί.
Υπάρχουν πολυάριθμα παραδείγματα που δείχνουν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ας πούμε, σε όλο και περισσότερες πολυκατοικίες πέριξ της πλατείας Εξαρχείων όπου εγκαθίσταται ο σταθμός του μετρό τα κουδούνια στην είσοδο δεν έχουν πια ονόματα. Και ίσως ποτέ να μην χρειαστεί να μπει κάποιο, καθώς τα περισσότερα διαμερίσματα προορίζονται για τουριστικά καταλύματα. Ταυτόχρονα, τα σπίτια που πωλούνται σήμερα έχουν απλησίαστες τιμές για το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών, οι οποίοι αδυνατούν να κάνουν την οποιαδήποτε αποταμίευση εξαιτίας των υπέρογκων ενοικίων και της συνολικότερης ακρίβειας.
Η καθημερινότητα μεταβάλλεται σε κάθε της πτυχή. Η συμφόρηση και η φασαρία δεν σταματούν πια ούτε τα σαββατοκύριακα. Ειδικά όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι και αυξάνονται οι επισκέψεις των τουριστών, οι μεγάλες αλυσίδες επιλέγουν να κρατήσουν ανοιχτά τα καταστήματά τους και τις Κυριακές, όπως συμβαίνει στο Παγκράτι. Αυτό συμπαρασύρει και μικρότερα μαγαζιά, με αποτέλεσμα την εξουθένωση των πιο αδύναμων επιχειρήσεων, του προσωπικού αλλά και των κατοίκων.
Την κατάσταση που επικρατεί περιγράφουν στην ΑΥΓΗ της Κυριακής οι τελευταίοι των μόνιμων κατοίκων. Οι μαρτυρίες από Κουκάκι, Εξάρχεια, Κυψέλη και Παγκράτι φανερώνουν ότι η μετατροπή της πόλης από τόπο κατοικίας σε ένα πελώριο θέρετρο δεν συνιστά ένα τσιτάτο αλλά ένα γεγονός το οποίο έχει επηρεάσει απολύτως πραγματικά κάθε κομμάτι της προηγούμενης καθημερινότητας και ζωής.
Εύη Παπαθανασίου (Κουκάκι):
Eίδαμε ξανά «Ενοικιάζεται» στον δρόμο, αλλά με τιμές 700 ευρώ
Μένουμε στην περιοχή από το 2016, βγαίνουμε όμως εδώ και πιο παλιά. Θυμάμαι να ερχόμαστε το 2009 και να υπάρχουν τρία μαγαζιά κυριολεκτικά. Το παλιό Κουκί, η Γιώτα κι ένα ακόμα παραπάνω. Γύρω γύρω ήταν κλειδαράδες, υδραυλικοί, ψυκτικοί, ακόμη και στον πεζόδρομο. Τα τελευταία χρόνια όλη αυτή η κατάσταση έχει αλλάξει απίστευτα. Σε βαθμό που ακούμε συνέχεια μια βαλίτσα να σέρνεται, ειδικά όταν πλησιάζουμε προς τους καλοκαιρινούς μήνες. Τα μαγαζιά δεν απευθύνονται στους ανθρώπους της γειτονιάς, εμείς έχουμε ξεμείνει με ένα-δυο στα οποία μπορούμε να βγαίνουμε, αλλά και πάλι με δυσκολία γιατί έχει πάρα πολύ κόσμο. Έχει καταλήξει να έρχεται κόσμος από παντού για τη «φάση». Ακόμα και σουβλατζίδικα που ήταν μία τρύπα κατέληξαν να κάνουν επεκτάσεις ώστε να βγάζουν τραπέζια σε όλο τον πεζόδρομο και να παίρνουν και τους δίπλα χώρους για να έχουν πολύ μεγαλύτερες αίθουσες για τους χειμερινούς μήνες.
Μένουμε σε μια πολυκατοικία που αποτελεί λαμπρό παράδειγμα προς την κατεύθυνση του Αirbnb. Κάποια στιγμή νομίζω μετρούσαμε πέντε διαμερίσματα από τα δώδεκα και το ένα είχε αγοραστεί από Κινέζο ιδιοκτήτη μέσω Golden Visa. Τα λειτουργούν χωρίς κανέναν σεβασμό στην πολυκατοικία και χωρίς καμία επίγνωση ότι ζουν άνθρωποι. Καμία επίγνωση ότι μπαινοβγαίνει κόσμος non stop ώστε να επωμιστούν, για παράδειγμα, ένα κομμάτι της καθαριότητας, που γίνεται ένας χαμός από σκουπίδια. Και δεν ξέρουμε και σε νομικό επίπεδο σε ποιο βαθμό τηρούνται οι προϋποθέσεις. Δηλαδή έχουμε ζητήσει να μας φέρουν άδειες και μόλις δύο ανταποκρίθηκαν.
Εννοείται ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έμενε στο Κουκάκι με ενοίκιο και να συνεχίζει να παραμένει σε αυτό. Κι αυτό ισχύει πάνω από εξαετία. Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον τέσσερις-πέντε περιπτώσεις ανθρώπων που νοίκιαζαν και τους βγάλανε για να το κάνουν Airbnb.
Εμείς είμαστε σε ένα από τα τελευταία τριάρια διαμερίσματα που αγοράστηκαν το 2016 με τιμή λίγο πάνω από τα 50.000 ευρώ. Μια τιμή που δεν την ακούς πλέον και δεν τη βρίσκεις πουθενά. Και ειδικά εδώ τα χτυπάνε τρεις και τέσσερις φορές πάνω. Στη δική μας πολυκατοικία, η οποία είναι από το 1960, διαμερίσματα με μηδενική ανακαίνιση πωλήθηκαν 170.000 ευρώ σε ξένους επενδυτές.
Μια περίοδο είδαμε ξανά «Ενοικιάζεται» στον δρόμο, αλλά με τιμές 700-800 ευρώ. Έψαχναν σπίτι κάποιοι φίλοι και τους απαντούσαν «κορίτσι μου, έριξα πάρα πολλά λεφτά για να το φτιάξω Αirbnb, δεν μπορώ να το δώσω κάτω από 9 κατοστάρικα» για ένα σπίτι της τάξης των 350 ευρώ. Τα Πετράλωνα κρατάνε ευτυχώς λίγο καλύτερα, αλλά σ’ εμάς η κατάσταση έχει εδραιωθεί.
Για να διαβασετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...
πηγη avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου