Ράφα ώρα μηδέν...

Όταν το Ισραήλ ξεκίνησε τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Γάζα, ζήτησε από τους Παλαιστινίους να μετακινηθούν στη Ράφα, το νοτιότερο σημείο της λωρίδας, στα σύνορα με την Αίγυπτο. 

Τώρα, μετά από 35 χιλιάδες νεκρούς (στη συντριπτική τους πλειονότητα, γυναικόπαιδα), 78 χιλιάδες τραυματίες και χιλιάδες αγνοούμενους θαμμένους κάτω από τα συντρίμμια, το Ισραήλ βομβαρδίζει και τη Ράφα... 

1,7 εκατομμύρια ανθρώπων, 600 χιλιάδες εκ των οποίων παιδιά, δεν έχουν που να πάνε, δεν υπάρχει άλλο μέρος να καταφύγουν, για να γλιτώσουν από τα τανκς και τους πυραύλους του Ισραήλ. Επιπλέον, από τη Ράφα περνά όλη η ανθρωπιστική βοήθεια προς τους αποκλεισμένους Παλαιστινίους, οι οποίοι τώρα κινδυνεύουν άμεσα με λιμό. 

Αν αυτό δεν είναι γενοκτονία, συστηματική και οργανωμένη, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Όμως, δε πρόκειται για επίδειξη δύναμης, αλλά αδυναμίας. Το Ισραήλ χάνει τον πόλεμο, ό,τι και αν λένε οι απολογητές του. Έχει προ πολλού απωλέσει την κοινή γνώμη στον υπόλοιπο κόσμο, τη χάνει πλέον και στη Δύση.

Αυτό σηματοδοτούν οι κινητοποιήσεις των φοιτητών στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, στις οποίες το αμερικανικό κράτος απαντά με καταστολή και ποινικοποίηση της κριτικής στο Ισραήλ, επικαλούμενο τον αντισημιτισμό. 

Το σιωνιστικό κράτος χάνει την υποστήριξη που απολάμβανε ακόμα και στους ίδιους τους εβραϊκούς πληθυσμούς της διασποράς – ένα σημαντικό μέρος όσων διαδηλώνουν στις ΗΠΑ είναι Εβραίοι. 

Τα γεγονότα μετά την επιχείρηση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου 2023, θυμίζουν την επιχείρηση Τετ στο Βιετνάμ, το 1968. Τότε που οι Βιετκόγκ εξαπέλυσαν την πιο μια μαζική επίθεσή τους, η οποία, ωστόσο, τακτικά κατέληξε σε αποτυχία. Οι αντάρτες έχασαν δεκάδες χιλιάδες μαχητές και πρακτικά όλο το παράνομο δίκτυο τους στο Νότιο Βιετνάμ. 

Πολιτικά όμως κέρδισαν τον πόλεμο, έκαναν θρύψαλα την προπαγάνδα των Αμερικανών ότι ελέγχουν τη χώρα και έδωσαν τεράστια ώθηση στο αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ και διεθνώς. Με τα λόγια του Κίσινγκερ:

« Εμείς πολεμούσαμε στρατιωτικά - οι αντίπαλοί μας πολεμούσαν πολιτικά. Εμείς επιδιώκαμε τη φυσική φθορά των αντιπάλων μας – εκείνοι στόχευαν στην ψυχολογική μας εξάντληση. Στην πορεία χάσαμε από τα μάτια μας ένα από τα βασικότερα αξιώματα του ανταρτοπόλεμου: Το αντάρτικο κερδίζει αν δεν χάνει. Ο συμβατικός στρατός χάνει αν δεν κερδίζει».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα στη Γάζα. Η αντίσταση χάνει στρατιωτικά αλλά κερδίζει πολιτικά. Ακόμα και χίλιους μαχητές της Χαμάς να εξοντώνει το Ισραήλ καθημερινά, σε μερικά χρόνια η παλαιστινιακή οργάνωση θα τους έχει αναπληρώσει και με το παραπάνω και θα είναι ακόμα πιο ισχυρή, ενώ το Ισραήλ πιο αδύναμο και πιο απομονωμένο. 

Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου διέλυσε την εικόνα της απόλυτης στρατιωτικής κυριαρχίας του σιωνιστικού κράτους. Η γενοκτονική απάντησή του έκτοτε, καταστρέφει και τα ελάχιστα ψήγματα νομιμοποίησης που διατηρούσε, ακόμα και στους πιο φανατικούς υποστηρικτές του, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. 

Από την επίθεση Τετ, μέχρι το 1975 που οι Αμερικάνοι αποχώρησαν από το Βιετνάμ, μεσολάβησαν 7 χρόνια και σφαγιάστηκαν περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Βιετναμέζοι. Αλλά ο πόλεμος είχε κριθεί προ πολλού. 

Το ίδιο επαναλαμβάνεται τώρα στη Γάζα, όσους περισσότερους σκοτώνει το Ισραήλ, τόσο πιο πολύ χάνει. Οι δε Παλαιστίνιοι βαδίζουν από ήττα σε ήττα, μέχρι την τελική νίκη.

Δικό μας χρέος είναι να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να περιορίσουμε τη σφαγή. Κάθε γενοκτονία είναι όνειδος, πόσο μάλλον όταν αυτή που γίνεται στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Και κάτι τελευταίο, η πάλη κατά της δολοφονικής πολιτικής του Ισραήλ είναι ταυτόχρονα και ένας αγώνας υπέρ των Εβραίων. Δεν αξίζει σε αυτόν τον ιστορικό λαό, που έχει περάσει τα πάνδεινα, να κηλιδώνει το όνομά του με γενοκτονίες αθώων.

Dimitris Tsirkas (FB)