Η ήττα του Φρίντριχ Μέρτς εντός της Bundestag μπορεί να μην ήταν καθόλου αναμενόμενη και να έχει φέρει εκ νέου σοκ στα πολιτικά πράγματα της Γερμανίας, αλλά δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Η μεταπολεμική Γερμανία δεν έχει ξαναζήσει παρόμοια κατάσταση αλλά η αλήθεια είναι πως ο ίδιος ο Μερτς έχει φροντίσει πριν από λίγους μήνες να έρθει σε ανοιχτή ρήξη με τον ίδιο χώρο που σήμερα φαίνεται ξεκάθαρα να τον «τιμώρησε».
Συγκεκριμένα τον περασμένο Ιανουάριο ο Μερτς είχε προκαλέσει σημαντικούς τριγμούς εντός του γερμανικού δημοκρατικού τόξου, ακόμη και εντός του κόμματός του, όταν προώθησε και επί της ουσίας πίεσε για νέα πολύ αυστηρότερη νομοθεσία στο μεταναστευτικό. Ο Μερτς στις αρχές του χρόνου με τις κινήσεις του έσπασε επί της ουσίας ένα μακροχρόνιο πολιτικό – και όχι μόνο – ταμπού στην χώρα σιωπηλά συνεργαζόμενος με την «Εναλλακτική για την Γερμανία» η οποία πριν από μερικά εικοσιτετράωρα επίσημα βρέθηκε εκτός νόμου και υπό διερεύνηση από τις γερμανικές αρχές. Τελικώς το σχέδιο Μερτς δεν έγινε νόμος της Γερμανίας καθώς ήταν σημαντικός ο αριθμός των βουλευτών του Μερτς που ανοιχτά αντιτάχθηκε στο σχέδιο.
Ανάλυση: Ο Μερτς που ξεμένει από επιλογές και ο γρίφος της επόμενης ημέρας για την Γερμανία
Σήμερα ο Μερτς ηττήθηκε για δεύτερη φορά, έχοντας καταγράψει στο ενδιάμεσο μία σημαντική νίκη στις εθνικές εκλογές – μία νίκη όμως που και πάλι δεν του έδωσε απόλυτη πλειοψηφία και έλεγχο στην Βουλή. Μετά από διαδικασίες εξπρές ο Μερτς βρήκε την «χρυσή τομή» για σχηματισμό Κυβέρνησης και η συνεργασίας με το SPD του έδωσε μεν την πλειοψηφία αλλά φαίνεται πως δεν του παρέχει και τις απαραίτητες ισορροπίες εντός του δικού του πολιτικού χώρου για να αναλάβει επίσημα τα ινία της χώρας.
Μπορεί για λόγους ιστορικότητας να είναι βαριά η σημερινή ήττα – πρώτη στα μεταπολεμικά πολιτικά χρονικά της χώρας – αλλά το μεγάλο ζήτημα είναι πως θα κυβερνήσει μετά και από τον συγκεκριμένο «σκόπελο» ένας Καγκελάριος που βρίσκεται συχνά – συχνότερα από κάθε άλλον – σε θέση ηττημένου ενώπιον του πολιτικού συστήματος. Μέχρι τώρα παραμένει άγνωστο – δημόσια – ποιοι είναι οι 6 βουλευτές του Κυβερνητικού συνασπισμού που επέλεξαν να εκθέσουν τον Μερτς αλλά είναι δεδομένο πως αυτό ο «πονοκέφαλος» δεν είναι απίθανο να εξελιχθεί σε ευρωπαϊκή «ημικρανία» καθώς βρίσκεται ξεκάθαρα υπό αμφισβήτηση μία από τις σημαντικότερες θέσεις εξουσίας της ίδιας της ηπείρου.
Το μήνυμα προς τον Μερτς δεν είναι ακόμη – και δεν θα μπορούσε άλλωστε – να είναι αποκρυσταλλωμένο αλλά δεν είναι «ακραίο» να σκεφτεί κάποιος πως υπάρχει σήμερα ένας σημαντικός πυρήνας εντός του Κυβερνητικού συνασπισμού που είναι διατεθειμένος να οδηγήσει τα πράγματα σε μία άλλη κατεύθυνση, μία κατεύθυνση στην οποία ο Μερτς δεν θέλει και δεν μπορεί να συμμετέχει.
Ο Μερτς που πιθανότατα θα εκλεγεί Καγκελάριος αλλά και με την συμμετοχή της Αριστεράς, που ο ίδιος ανοιχτά έχει θέσει εκτός κάδρου τόσο μετά την εκλογική του νίκη τον Φεβρουάριο όσο και πρόσφατα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο αστάθειας. Ο Μερτς θα βρίσκεται πλέον σε ένα εντελώς διαφορετικό κάδρο, με μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση σε πολλά από τα ζητήματα με τα οποία έκανε προεκλογική εκστρατεία και με πιέσεις την πηγή των οποίων σήμερα φαίνεται να μην γνωρίζει και θα πρέπει να ερευνήσει και να καταφέρει να περιορίσει.
Η κρισιμότητα εκλογής Καγκελαρίου και τα μηνύματα που αυτή φέρνει σήμερα στην επιφάνεια δείχνουν και κάτι ακόμη. Το «timing» και οι επιλογές από τον ίδιο τον Μερτς τίθενται άμεσα σε κρίση και κριτική. Ο επόμενος Καγκελάριος της Γερμανίας δεν έχει χρόνο και δεν θα έχει και την πολυτέλεια για «περίοδο χάριτος». Ο Μερτς εκτίθεται συγκριτικά με τους προκατόχους του ασύμμετρα τόσο στην Γερμανική όσο και στην Παγκόσμια κοινή γνώμη και έχει μπροστά του δύσκολο δρόμο στο εσωτερικό. Είναι αυτός ο δύσκολος δρόμος για την Γερμανία, αλλά και οι επίμονες επικρίσεις ανώτατου επίπεδου από τις ΗΠΑ προς τον ίδιο τον Μερτς, που θα πρέπει να προβληματίσουν και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου