Δύο «γίγαντες» της ασιατικής ηπείρου με άρρηκτα συνδεδεμένη ιστορική πορεία και συγκρουσιακές σχέσεις δεκαετιών. Ινδία και Πακιστάν βρίσκονται μπροστά στη μεγαλύτερη μεταξύ τους στρατιωτική κλιμάκωση των τελευταίων ετών και η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί τις οριακές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή.
Η αιματηρή επίθεση στο ινδικό Κασμίρ ήταν απλά η αφορμή για να ξεσπάσει μια αιματηρή ένοπλη αντιπαράθεση που ήδη μετράει περισσότερους από 30 νεκρούς και για τις δύο πλευρές, ενώ όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά.
Μπορεί η Ινδία να κάνει λόγο για «στοχευμένη» και περιορισμένη επιχείρηση κατά τρομοκρατικών στόχων, όμως το Πακιστάν ήδη ανακοινώσει πως θα απαντήσει στην «Επιχείρηση Sindoor».
Τι γνωρίζουμε μέχρι στιγμής
Η Ινδία υποστηρίζει ότι χτύπησε με επιτυχία εννέα περιοχές, τις οποίες χαρακτηρίζει ως «τρομοκρατικές υποδομές», ενώ σημειώνει πως η επιχείρηση δεν είχε μορφή κλιμάκωσης, καθώς δεν χτυπήθηκαν πακιστανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Το Πακιστάν απορρίπτει τους ισχυρισμούς για στρατόπεδα τρομοκρατών στα εδάφη του, χαρακτηρίζοντας αβάσιμες τις κατηγορίες. Υποστηρίζει ότι έξι περιοχές χτυπήθηκαν, ενώ αναφέρει πως κατέρριψε πέντε ινδικά μαχητικά, είδηση που δεν επιβεβαιώνει το Νέο Δελχί.
Το Ισλαμαμπάντ κατηγόρησε την Ινδία ότι χτύπησε μη στρατιωτικούς στόχους ανακοινώνοντας ότι έχει το δικαίωμα να απαντήσει όπως, όταν και όπως το αποφασίσει.
Τα χτυπήματα πυροδότησαν μια σφοδρή ανταλλαγή πυρών στα σύνορα ανάμεσα στις δύο μεγάλες χώρες προκαλώντας αρκετά θύματα.
Το Δελχί κάνει λόγο για 10 νεκρούς και 32 ταυματίες, ενώ το Ισλαμαμπάντ μιλά για 26 νεκρούς και 46 τραυματίες.
Οι σχέσεις των δύο κρατών έφτασαν σε χαμηλό επίπεδο μετά την τρομακτική επίθεση ενόπλων που σκότωσαν 26 τουρίστες στο ινδικό Κασμίρ, με την Ινδία να κατηγορεί το Πακιστάν για το μακελειό.
Από τότε και οι δύο χώρες έχουν ανακοινώσει μια σειρά από μέτρα, όπως το κλείσιμο συνόρων, αλλά και αναστολή μιας συμφωνίας για το νερό. Στρατεύματα και από τις δύο πλευρές έχουν προβεί σε ανταλλαγή πυρών.
Η σύγκρουση στο Κασμίρ
Η περιοχή είναι αμφισβητούμενη ήδη από το 1947, όταν η διαίρεση της βρετανικής Ινδίας έφερε τη δημιουργία της Ινδίας και του Πακιστάν, με βασικές διαφορές το θέμα της θρησκείας.
Την ίδια χρονιά, ο μονάρχης του πριγκιπάτου του Κασμίρ, ο οποίος ήταν ινδουιστής, ανακοίνωσε προσχώρηση στην Ινδία, με το Πακιστάν να διεκδικεί το έδαφος και να προσπαθεί να το καταλάβει με τη βία.
Το Κασμίρ διαιρέθηκε το 1949 μετά από συμφωνία κατάπαυσης πυρός με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ.
Μετά τους πολέμους του 1965 και του 1971 η γραμμή κατάπαυσης πυρός μετεξελίχθηκε σε γραμμή ελέγχου, με τη Ινδία να κατέχει περίπου τα δύο τρίτα του Κασμίρ και το Πακιστάν το υπόλοιπο.
Η περιοχή παρέμεινε αμφισβητούμενη και τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε ένας ακόμη γύρος έντασης με εξεγέρσεις στο τμήμα που ελέγχει η Ινδία, από οργανώσεις που υποστήριξε το Πακιστάν.
Οι τοπικές εκλογές του 1987 θεωρήθηκαν στημένες, γεγονός που έφερε ακόμη μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση σε μουσουλμάνους ακτιβιστές, σύμφωνα με τους NYT.
Από τις οργανώσεις που εμφανίστηκαν στο Κασμίρ άλλες υποστήριζαν την ανεξαρτησία της περιοχές, ενώ άλλες αποζητούσαν την προσάρτηση στο Πακιστάν ολόκληρης της περιοχής.
Τη δεκαετία του 1990 η ένταση συνεχίστηκε και σταδιακά η υποστήριξη από το Πακιστάν έγινε ολοένα και μεγαλύτερη, με αποτέλεσμα την φυγή μειονοτικών πληθυσμών ινδουιστών του Κασμίρ.
Όπως αναφέρουν οι New York Times στις αρχές του 21ου αιώνα άρχισε να μειώνεται η ένταση και κηρύχθηκε κατάπαυση του πυρός, όμως οι επιθέσεις στη Βομβάη της Ινδίας, το 2008, που κόστισαν τη ζωή σε 166 ανθρώπους έφεραν κατάρρευση των ειρηνευτικών συνομιλιών.
Το Κασμίρ παραμένει ένα από τα πιο στρατιωτικοποιημένα μέρη του πλανήτη, με την Ινδία και το Πακιστάν να φτάνουν αρκετές φορές στα πρόθυρα πολεμικής σύγκρουσης, με την πιο πρόσφατη να είναι το 2019.
Επίθεση αυτοκτονίας είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 40 Ινδών στρατιωτών, με την κυβέρνηση Μόντι να καταργεί ένα μέρος του συντάγματος που έδινε μερική αυτονομία στο κρατίδιο Τζαμού και στο Κασμίρ. Αυτή η κίνηση αποτέλεσμα εθνικιστικών επιδιώξεων έφερε νέο γύρο αυταρχικότητας στην περιοχή, με το Νέο Δελχί να ασκεί ασφυκτικό έλεγχο και να προχωρά και σε διώξεις και φυλακίσεις.
Το νερό ως μέσο πίεσης και συγκρούσεων
Μια από τις κομβικές στιγμές αυτής της αντιπαράθεσης ήταν η ανακοίνωση του Ινδού πρωθυπουργού, Ναρέντρα Μόντι, ότι η χώρα του προχωρά σε αναστολή συμφωνίας για παροχή νερού στο Πακιστάν από ποταμούς που πηγάζουν από το ινδικό έδαφος αλλά περνούν και υδρεύουν το Πακιστάν.
Η Ινδία ανέστειλε τη συμμετοχή της σε μια συνθήκη που υπέγραψε το 1960 με το Πακιστάν και αφορούσε τον διαμοιρασμό του νερού, με το Πακιστάν, από την πλευρά του, να προειδοποιεί πως κάθε προσπάθεια διατάραξης της ροής των ποταμών του θα θεωρηθεί «πράξη πολέμου».
Η επαρχία Παντζάμπ του Πακιστάν, όπου κατοικούν σχεδόν οι μισοί από τα 240 εκατομμύρια των Πακιστανών, συνορεύει με την Ινδία και είναι η «καρδιά» της αγροτικής παραγωγής της χώρας.
Η Συνθήκη του Ινδού δίνει στο Νέο Δελχί το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τους ποταμούς που μοιράζεται με το Πακιστάν για τα φράγματα και τις καλλιέργειες της Ινδίας, όχι όμως και να εκτρέπει τη ροή του νερού ή να περιορίζει τον όγκο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου