Οσο περνάει ο καιρός τόσο αποθρασύνονται πολιτικοί αλλά και επιστήμονες, τόσο οι πράξεις τους αναδεικνύουν την απέχθειά τους για τον κοινό νου, για τις ανάγκες του κόσμου να ζει την κάθε μέρα του με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Γίνεται λόγος για... αυτούς ειδικά και όχι για άλλους επειδή υποτίθεται ότι προέρχονται από τον λαό και ιερό τους χρέος είναι να υπηρετούν τον λαό - θα όφειλαν να γνωρίζουν τα ντέρτια, τους καημούς και τον πόνο των ανθρώπων του λαού. Α, μπα. Αλαζόνες οι περισσότεροι εξ αυτών, απλώς μινυρίζουν παροιμίες λαϊκές και ακρωτηριασμένα αρχαία τσιτάτα για να «βελτιώσουν» την πόζα τους. Σε ό,τι αφορά τους επιστήμονες: πολλοί από τους κυρίους αυτούς υποστηρίζουν αδιάντροπα πως εάν κάτι ταιριάζει με τον κοινό νου δεν μπορεί να είναι επιστήμη. Οι μπηχαβιοριστές λ.χ. θεωρούν ότι πρέπει να απαλειφθεί από τις μελέτες των επιστημόνων οτιδήποτε έχει σχέση με την εσωτερική διανοητική εμπειρία και ότι θα πρέπει να εστιασθούν [οι μελέτες] σε μια απλή εξέταση της εξωτερικής συμπεριφοράς.
Μάλιστα. Ο εσωτερικός κόσμος για τους σύγχρονους πολιτικούς αλλά και επιστήμονες είναι απλώς μια ψευδαίσθηση, δεν υπάρχουν σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, αλληλεγγύη, δεν υπάρχουν πάθη! Υπάρχει χάσμα μεταξύ των «ειδικών» της πολιτικής και της επιστήμης από τη μια και του κοινού νου από την άλλη - μας θεωρούν κάτι σαν πιθήκους και το αποδεικνύουν καθημερινά, με έμφαση στην ανωτερότητά τους [αυτοί μόνο έχουν το δικαίωμα να σκέφτονται για μας και να φροντίζουν για μας [τους αδαείς, τους ονειρόπληκτους και τεμπέληδες και γκρινιάρηδες και άχρηστους]. Και εμείς, εκόντες άκοντες, αποδεχόμαστε αυτή την ανοσιότητα, αυτή την απάνθρωπη στάση τους. Δεν είναι άνευ σημασίας ότι διανοούμενοι, καθηγητές, γιατροί, καλλιτέχνες και λοιποί [υπερασπιστές του λαού, ντε] δεν προσφέρουν καμιά βοήθεια στους πάσχοντες και τους λοιδορούμενους από τους ειδικούς της εξουσίας και της επιστήμης. Μα, έτσι θέλαμε την επιστήμη, μέσα στην οίηση και αποκομμένη από την κοινωνία; Τέτοια προσδοκά η κοινωνία από τους επιστημονικούς και πολιτικούς «εκπροσώπους» της;
Εκμεταλλεύονται οι κύριοι αυτοί τις αδυναμίες και τα αδιέξοδα των πολλών και με μερικά ψιχία μάς αποτρέπουν από το να ξεσηκωθούμε. Δεν λέω να επαναστατήσουμε [εναντίον ποιου ακριβώς;], απλώς να αντιδράσουμε στην υπεροψία τους. Είναι αυτό δυνατό; Δύσκολο να δοθεί μια απάντηση, έτσι που αποδεχόμαστε αγόγγυστα την καταπίεση και τον αυταρχισμό τους - και των επιστημόνων και των πολιτικών, παρακαλώ. Το χάσμα μεταξύ πολιτικών-επιστημόνων και κοινού νου μεγεθύνεται όσο στην παρούσα κυβέρνηση παρελαύνουν αδιάντροποι άνθρωποι, προερχόμενοι από διαφορετικά πολιτικά κόμματα και το μόνο που επιθυμούν είναι η πολιτική τους επιβίωση. Τέτοια ευτέλεια.
Πώς ερμηνεύουν όλοι αυτοί το γέλιο, το παιχνίδι, τον χορό, τον έρωτα; Ποια η σχέση τους με την τέχνη και την ποίηση; Σε ό,τι αφορά το πρώτο ερώτημα: Είναι ανίκανοι να ερμηνεύσουν. Στο δεύτερο: Μηδενική, θα έλεγα, για τούτο και επικρατεί η ασχήμια, μέρα με τη μέρα, γι' αυτό εξαπλώνεται η φτώχεια - υλική και πνευματική. Δεν ξέρουν ότι ο κοινός νους γέννησε την επιστήμη και την πολιτική - ούτε θα το κατανοήσουν ποτέ.
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου