Πρέπει να ήταν χειμώνας του 1988, αρχές 1989 και έκλεινα ήδη δύο χρόνια στον Φίλαθλο όταν είδα για πρώτη φορά τον Λάρι Κινγκ σε “live” συνέντευξη. Ήταν ήδη ένας θρύλος στις ΗΠΑ και στην παγκόσμια δημοσιογραφία και το να βλέπεις στην Ελλάδα ελεύθερα και δορυφορικά το CNN και το... ΒΒC (και τη RAI με το Campionato και το RTL με τα σοφτ πορνό του, βεβαίως) ήταν ένα από τα τελευταία «δώρα» της πρώτης οκταετίας ΠΑΣΟΚ, του παλιού, ορθόδοξου, του Ανδρέα – μαζί με την ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση.
Για την ελληνική δημοσιογραφία, βγάλτε τα εισαγωγικά: ήταν δώρα με όλη τη σημασία της λέξης. Τα νέα ραδοτηλεοπτικά μέσα δημιούργησαν χιλιάδες θέσεις εργασίας, το να έχεις 2, 3 και 4 «δουλειές» τα επόμενα χρόνια σε εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση και περιοδικά, ήταν κάτι «λογικό», κανείς δεν γκρίνιαζε, οι δημοσιογράφοι δεν έφταναν για τις ανάγκες των εκδοτών, το επάγγελμα ήταν το πιο «της μόδας», οι πρώτες ιδιωτικές σχολές (απουσία και σχετικού ΑΕΙ) έγραφαν εκατοντάδες νέες και νέους που ήθελαν να γίνουν «δημοσιογράφοι», τη συνέχεια όλου αυτού τη γνωρίζετε…
Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, ανδρώθηκαν και οι Λάρι Κινγκ της ημεδαπής. Οι «συνεντευξιάκηδες», όπως τους λέγαμε τότε, μαζί με ένα «σιγά, ρε Λάρι Κινγκ», όταν ερχόντουσαν με ύφος να «πουλήσουν» στην αρχισυνταξία μια συνέντευξη που μόλις είχαν «κλείσει». Κάποιοι και κάποιες κρατάνε ακόμη, άλλοι χάθηκαν και ξεχάστηκαν, αλλά δεν πρέπει να υπήρχε ούτε ένας που να μην προσπαθούσε να αντιγράψει τον αυθεντικό Λάρι – κάποιοι και τις τιράντες του. Δεν ήταν κακό, όλοι «κλέβαμε» και «κλέβουμε» από τους κορυφαίους, και καλά κάναμε και κάνουμε, θα ήταν όμως σίγουρα καλύτερο αν κάποιος μας είχε μάθει πώς να το κάνουμε (το «κλέψιμο»).
Καλοκαίρι του 1993, λίγο προτού επιστρέψει «ο λαός στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία», ο εκδότης μού έστελνε για interview (συνέντευξη…) και προς πρόσληψη νέους ανθρώπους που δήλωναν ή ήθελαν να γίνουν δημοσιογράφοι. Όλες και όλοι, μα όλες και όλοι, ανέφεραν στα πρότυπά τους τον Λάρι Κινγκ. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, μάλιστα, όταν τους ρωτούσα «Τι σ’ αρέσει να κάνεις στη δημοσιογραφία;», απαντούσαν «συνεντεύξεις”.
“Ξέρεις, αυτό είναι πολύ δύσκολο», έλεγα. «Ναι, το ξέρω, αλλά μ’ αρέσει και δεν με φοβίζουν τα δύσκολα», απαντούσαν οι πιο θαραλλέοι/ες. Επέμενα: «Θέλει έρευνα, ρεπορτάζ, να μάθεις όσο περισσότερα μπορείς για τον συνεντευξιαζόμενο, να τον ψυχολογήσεις, να μπορέσεις να του βγάλεις πράγματα ενδιαφέροντα, να βγάλεις ειδήσεις και να τις αποδώσεις καλύτερα και απ’ ό,τι θα στα πει». «Ναι, ναι, ακριβώς έτσι», έλεγαν και τι να έλεγαν δηλαδή;
Στην πραγματικότητα γνώριζα ήδη ότι οι περισσότεροι πηγαίναμε στις συνεντεύξεις εντελώς απροετοίμαστοι και ό,τι βγει. Πού να προλάβαινες, άλλωστε, με τόσες δουλειές να κάνεις έρευνα σε βάθος; Και google δεν υπήρχε ακόμη.
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει, αλλά ευτυχώς, κάπου στο 2010 είχα διαβάσει μια συνέντευξη του μακαρίτη, που έλεγε ότι ποτέ του δεν προετοιμαζόταν για μια συνέντευξη. Και δεν έζησε καν εποχή ΠΑΣΟΚ. Τεράστιος…
Στέλιος Σοφιανός
popaganda.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου