Ηταν τέσσερις, σαν τις Εποχές του Βιβάλντι. Εγιναν τρεις, σαν τις Αδερφές του Τσέχοφ. Γίνανε δύο, σαν τα έπη του Ομήρου. Κι έπειτα έμεινε μία - σαν τον κούκο!
Τα 'χει αυτά η ζωή (βρε μπας κι έχει μόνο αυτά και τσάμπα ζοχαδιαζόμαστε;). Τα 'χει, που... λες, αυτά: με πολλές προσδοκίες ξεκινάς και καταλήγεις με τη μία στο χέρι. Μην παρεξηγηθώ (που πολύ, πάρα πολύ με νοιάζει!): εννοώ πως κι αυτή τη μία, να δεις πώς το κάνουν, πώς το φέρνουν και χρωστούμενη σου βγαίνει κι από πάνω... Τώρα βέβαια, τέσσερις προσδοκίες για μια ολάκερη χρονιά πολλές δεν τις λες. Ενεκα όμως που συνήθως δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα τις προηγούμενες χρονιές, μας μένουν αμανάτι και φτάνουμε στο να λέμε «λίγες και καλές» παρά «πολλές και τίποτα».
Το πόσο έχουμε χιλιοπληρώσει (με αίμα, κόπο, ψυχή, ψυχές και χρήμα φυσικά), αιώνες τώρα αυτό το «λίγες και καλές» να ξέραμε μονάχα, πιπέρι θα βάζαμε στο στόμα μας, με σίδερο θα ισιώναμε τις μίζερες σκέψεις μας και βουρ θα πηγαίναμε για το «πολλές και όλες»! Δεν κατάλαβα δηλαδή; Οσοι τα θέλουν όλα και τα παίρνουν κι όλα, καλύτεροι είναι; Καλύτεροι σίγουρα όχι. Ικανότεροι όμως; Κι εδώ είναι η παγίδα. Ικανότερος πότε είσαι; Οταν αγωνίζεσαι (δίνοντας αίμα, κόπο, ψυχή και χρήμα - αν έχεις φυσικά) για τα όσα πιστεύεις και προσδοκάς ή όταν έχουν άλλοι, που μοιάζουν με τα μούτρα σου, φροντίσει να μη χρειαστεί να κάνεις απολύτως τίποτα (απολύτως τίποτα όμως) για να ζεις μια κατεστημένη πραγματικότητα όπου, χωρίς να πιστεύεις πουθενά, έχεις ό,τι προσδοκά η ψυχούλα σου (που μπορεί και να μην έχεις, ψυχούλα εννοώ, αλλά ποσώς με μέλει έχεις ή δεν έχεις);
Με μέλι ή χωρίς, αυτό το χάπι δεν καταπίνεται. Ακριβώς γιατί «χάπι εντ» δεν γίνεται να γίνεται μόνο για δαύτους. Τους «ικανότερους». Που κατά τ' άλλα πιστεύουν στον Χριστούλη, που μωράκι μωρέ γεννήθηκε μες στα κρύα και κάτι γελάδες το αχνίζανε σαν τον αστακό, μη και πουντιάσει και τον χάσουμε πριν κάνει τη δουλίτσα και, όχι τίποτε άλλο δηλαδή, δεν θα έχουν μετά και με τι να κορνιζάρουν τα γραφεία τους οι Αδώνιδες του κόσμου τούτου και τα δικαστήριά τους και τις αίθουσες διδασκαλίας τους και κορόνα στο κεφάλι τους τον έχουν τον Χριστούλη, γιατί αλλιώς άλλους πάτρωνες της νεοφιλελευθεριότητάς τους θα έπρεπε να μοστράρουν στις γραφειάρες τους, κάτι λίγο από Χίτλερ, λίγο από Ρέιγκαν, από Θάτσερ και Φρίντμαν, άντε και κάνα Ρουβά στο τσακίρ το κέφι και κάπως αγριευτικοί είν' όλοι τούτοι (όχι εσύ, Σάκη μου), οπότε κάπως άσχημα θα χτύπαγε και η εικόνα τους μόστρα παρτίδα στο πόπολο, που δεν το 'χουν κι ανάγκη αλλά το 'χουν και λίγο, γιατί εκλογές έρχονται, πόπολο και ψήφος, κεφάλι το κεφάλι μάς μετράνε πριν μας το πάρουν. Γι' αυτό έχουν ανάγκη κι εκείνον: για να παίζουν με τον Χριστούλη, κρυφτούλι. Φτου και βγαίνουν! Και συμμαζεμό ασυδοσίας και απανθρωπιάς δεν έχουν.
Παρλάτα την παρλάτα, μέρα τη μέρα, εγκλεισμό τον εγκλεισμό, κάπως τα συνηθίσαμε όλα τούτα κι όλοι μαζί για ένα ακόμα Χριστούγεννο ετοιμαζόμαστε. Τώρα, όλοι μαζί; Ο καθένας από μοναχός του; Κάποιοι, πολλοί, στους δρόμους; Κάποιοι άλλοι πολλοί σε κάτι κρεβάτια που κάτι γιατρούς ψάχνουν και δεν βρίσκουν; Κάποιοι ακόμα περισσότεροι που κάτι «πολιτισμό» λέγαν πως παράγουν αλλά μετά ήρθε μια λευκή τούφα κι έβγαλε τη λέξη από λεξικά και υπουργεία και «ψάξε ψάξε δεν θα τη βρεις»; Ή μήπως οι πραγματικά πολλοί που χάνουν τη δουλειά τους ή ποτέ δεν βρίσκουν; Αυτοί οι «όλοι» τελοσπάντων. Αντε και κάποιοι ακόμη, που σε κάτι σπίτια εκτός σχεδίου πλέμπας ζουν και παρέα συναμετάξυ τους κάνουν μόνο, οπότε δεν πιάνονται.
Αν μία προσδοκία μού 'μεινε, θα φανώ κυρία και θα τη χαρίσω σε κάποιον που άσπρη μέρα δεν του 'λαχε να δει, ούτε καν μετά θάνατον - κι ας τον έχουν κάνει αφίσα, κάρτα, κορνίζα. Ενα Χριστούλι για τον Χριστούλη θα ζητήσω... κι ο Θεός βοηθός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου