24.12.20

Ένα πραγματικό Χριστουγεννιάτικο παραμύθι...



...θα σας πω σήμερα.
Το μεσημέρι κατέβηκα βόλτα στο Χαλάνδρι.
Πήρα μια μπύρα και έκατσα να την πιω σε ένα παγκάκι έξω από το Ταχυδρομείο, χαζεύοντας τους ιδιοκτήτες των μικρών καταστημάτων να κάθονται μέσα σε αυτά και να περιμένουν τους πελάτες που δεν μπορούν να μπουν σε αυτά, δεν μπορούν να δουν τα εμπορεύματά τους και δεν μπορούν να ψωνίσουν.
Αυτήν την τιμωρητική παράνοια σκεφτόμουν ότι δεν την αξίζει κανείς.
Αλλά... πάλι, πολλά δεν αξίζει κανείς κι όμως συμβαίνουν.
Ξαφνικά “ντιν” στο κινητό μου, το μέσεντζερ.
Διαβάζω “Άγιος Βασίλης”.
Μου λέει, "γειά σου, δεν γνωριζόμαστε, αλλά θέλω να σου στείλω ένα δώρο για τα παιδιά σου".
Λέω, "καλοσύνη σου, αλλά δεν υπάρχεις".
"Χα!", απαντάει.
Όχι "χοχοχο".
"Χα!"
"Φυσικά και υπάρχω. Θες να γνωριστούμε λίγο, να μην θεωρείς ότι παίρνεις δώρα από αγνώστους;"
"Ξέρεις", συνεχίζει, "ό τι ακους για μένα είναι ψέμα.
Η μόνη αλήθεια είναι ότι ζω πράγματι στη Σκανδιναβία, σε ένα διαβολοχώρι".
"Αλλά, δεν ήρθα από επιλογή, ήταν η ανάγκη.
Πρώτα απ’ όλα η δουλειά. Και οι συνθήκες. Καλή περίθαλψη, σύνταξη, καλή εκπαίδευση για τα παιδιά, καταλαβαίνεις"…
"Πώς, αμέ. Καταλαβαίνω", λέω.
Λέει, "το ξέρω ότι καταλαβαίνεις, επειδή διαβάζω τα κείμενά σου. Για την ακρίβεια καθόμαστε με τα δικά μου παιδιά το βράδυ στο τζάκι και διαβάζουμε για τη Λάουρα και τον Άλεξ".
"Θα σου πω ένα μυστικό", συνέχισε διστακτικά."Είμαι κι εγώ μονογονεϊκή. Τρία παιδιά".
"Όλοι τα ίδια περνάμε", συνεχίζει, "και είναι τεράστιο στοίχημα τι παιδιά θα μεγαλώσεις μόνος σου".
Λέω, "μπα, άστο, βλέπω κι αυτούς που τα μεγαλώνουν δύο"…
Λέει, "καλά ναι, αλλά ξέρεις τους κόπους, τις αγωνίες, την υπερπροσπάθεια, όλα επί δύο... Κι επειδή τα γράφεις ωραία, συνέχισε να τα γράφεις. Βοηθάει". 
"Αυτό είναι το δώρο που κάνεις εσύ, σε όσους διαβάζουν".
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι.
Μ’ άρεσε όμως.
Πολύ.
Ήπια μια γενναία γουλιά μπύρα.
Μου λέει, "τώρα θα σηκωθείς και θα μπεις στο ταχυδρομείο και θα πας στο ταμείο και θα σου στείλω ένα μνμ και μ αυτό θα πάρεις λεφτά.
Για να αγοράσεις ότι θέλεις στα παιδιά".
Πήγα να διαμαρτυρηθώ, αλλά δεν με άφησε.
Μου ευχήθηκε Καλά Χριστούγεννα.
Το μήνυμα ήρθε πράγματι.
Κοιτούσα το ποσό και δεν το πίστευα. Γενικά δεν το πίστευα όλο αυτό, λέω, Μαρία τι τις θες τις μπύρες μεσημεριάτικο, μέθυσες. 
Δεν έφταιγαν οι μπύρες όμως, ήταν όλα αλήθεια. 
Πήρα τα χρήματα και ξανάκατσα στο παγκάκι.
Κι έβαλα κάτι πάρα πολύ όμορφα κλάματα.
Διότι υπάρχει κάτι που ο Άγιος Βασίλης δεν ξέρει. 
Θα το μάθει το βράδυ, όμως, που θα διαβάσει στο τζάκι, στο διαβολοχώρι της Σκανδιναβίας, το κείμενο. 
Το 2020 παρά λίγο να μου πάρει το πιο σημαντικό πράγμα που κουβαλάω μέσα μου:
Την πίστη μου στον εαυτό μου και στους ανθρώπους.
Για προσωπικούς και γενικούς λόγους.
Μ΄έκανε ν’ αμφιβάλω για πρώτη φορά στη ζωή μου για την αξία του να δίνεις, να μοιράζεσαι, να προσφέρεις, να συναισθάνεσαι, ν’ αγαπάς, να δημιουργείς.
Δεν έφταιγε το 2020 φυσικά.
Ούτε οι χρονιές φταίνε, ούτε οι καταστάσεις ούτε οι άλλοι. 
Ούτε κι εμείς. 
Φταίνε όλα εκείνα τα σκουπίδια που μαζεύτηκαν στην πορεία μέσα μας και κάποια στιγμή πρέπει ν αποφασίσουμε αν θα τα πετάξουμε ή θα γίνουμε ένα μ' αυτά. 
Το 2020, λοιπόν, με βάρυνε πολύ η σκιά όσων κάνουν τη δεύτερη επιλογή. 
Και οι πράξεις τους. 
Με βάρυνε ο εγωκεντρισμός, η αναισθησία, η αγνωμοσύνη, η δειλία, η υποκρισία, με βάρυναν όσοι έπρεπε να είναι εκεί και δεν ήταν, όσοι τους απλώνεις το χέρι και στο χτυπάνε, όσοι εμπιστεύεσαι και σε πουλάνε, όσοι δεν σκέφτονται τις συνέπειες των πράξεών τους, όσοι δεν ενδιαφέρονται καν γι αυτές... 
Η σκληρότητα. Του κόσμου. Γύρω μας. 
Αλλά, λίγο πριν την εκπνοή του, ήρθε ο μονογονέας Άγιος από το πουθενά και έσωσε την προσωπική μου παρτίδα. 
Αν ο δρόμος μπροστά μου ήταν κάπως θολός, φύσηξε και διαλύθηκε η ομίχλη, είναι ξεκάθαρη η πορεία. 
Γύρισα στο σπίτι. 
Με τα χρήματα στην τσέπη.
Τα παιδιά αυτή τη στιγμή που γράφω τσακώνονται σε ποιανού το δωμάτιο θα βάλουμε το λάπτοπ που θα πάρουμε και η Λάουρα αναρωτιέται αν θα περισσέψουν λεφτά για να πάρει καινούργιο σκέιτ. 
Είναι ο ομορφότερος καυγάς που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. 
Να πιστεύετε. 
Στα αληθινά παραμύθια. 
Στους σωστούς ανθρώπους.
Στα γενναία αισθήματα. 
Αλλά, κυρίως, σε σας. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: