«Παραμονή Χριστουγέννων, μόνος»...

ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ το άγχος, τις προσδοκίες και τον εκνευρισμό που συχνά μεταφέρουν, αγαπώ τα πάντα σχεδόν στα Χριστούγεννα: τα δώρα, τις συγκεντρώσεις, τα πάρτι, τα γλυκά, τα ποτά, το κρύο έξω, τις μουσικές, τα καρτούν, τις «αμερικανιές», την ιδέα της... θαλπωρής και του γιορτινού πνεύματος, τις ψευδαισθήσεις συναισθηματικής υπέρβασης. Πολλά από αυτά δεν επιτρέπεται να συμβούν φέτος ή θα συμβούν σε κλειστούς κύκλους και στη ζούλα.   

Έχουν να συμβούν διάφορα τραγελαφικά και μπόλικες παρεξηγήσεις, φαντάζομαι, με αφορμή τα σουαρέ περιορισμένου αριθμού προσκεκλημένων, είτε αυτά γίνουν νωρίς είτε δέκα το βράδυ με πέντε το πρωί, πίσω από κλειστές πόρτες. Φαντάσου να αποκλειστείς σε κακό συναπάντημα και να μην μπορείς να φύγεις πριν από τις πέντε το πρωί.   

Το σίγουρο είναι ότι όσοι περνούν μόνοι τέτοιες μέρες, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη είτε από το ξερό τους το κεφάλι, θα νιώσουν πιο άνετα από άλλες χρονιές.  

 Ο Μπουκόφσκι ήταν ένας από εκείνους που είχαν μαλώσει με το «εορταστικό πνεύμα των Χριστουγέννων», δυσανεξία που ήταν φανερή σε πολλά γραπτά του – ποιήματα και πεζά. Αν ζούσε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα ένιωθε δικαιωμένος φέτος, με την ματαίωση των απανταχού πολυπληθών ρεβεγιόν.   

Από την άλλη βέβαια, σίγουρα θα τον ενοχλούσαν τα κλειστά μπαρ. Κάπου θα έβρισκε ίσως να χωθεί ως «δέκατος» παρείσακτος σε μια κλειστή ομήγυρη. Το πιο πιθανό όμως είναι να την πέρναγε μόνος στο σπίτι ή σε κάποιο δωμάτιο μοτέλ, γράφοντας «ευχετήριες κάρτες» ή επιστολές μίσους προς τα Χριστούγεννα, όπως τα δύο παρακάτω κομμάτια που τα χωρίζουν δύο δεκαετίες.  

 Παραμονή Χριστουγέννων, μόνος (1973)

Παραμονή Χριστουγέννων,

 μόνος, σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην άκρη της ακτής... 

κοντά στον Ειρηνικό – τον ακούς; 

προσπάθησαν να το ανακαινίσουν αυτό το μέρος

 σε στυλ ισπανικό, 

με λάμπες και ταπισερί, 

και η τουαλέτα είναι καθαρή, 

με μικρά ροζ σαπούνια.

 δεν θα μας βρουν εδώ: 

ούτε τα πιράνχα 

ούτε οι κυρίες 

ούτε οι ειδωλολάτρες 

πίσω στην πόλη έχουν μεθύσει, 

είναι σε πανικό περνάνε με κόκκινο ανοίγουν τα κεφάλια τους 

τιμώντας τα γενέθλια του Χριστού, τι όμορφα. 

σύντομα θα' χω τελειώσει αυτό το μπουκάλι

 με το πορτορικάνικο ρούμι. 

το πρωί θα κάνω εμετό,

 ντουζ και θα οδηγήσω πίσω, 

θα φάω κανένα σάντουιτς κατά τις μία

 και μέχρι τις δύο θα είμαι στο δωμάτιο μου, 

απλωμένος στο κρεβάτι, 

περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο, 

που δεν θα απαντήσω, 

οι διακοπές μου είναι μια αποφυγή, 

η λογική μου όχι.

Μια χριστουγεννιάτικη κάρτα από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι (1992) 

Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά 

κινούνται προς το μέρος μας 

ξανά αυτό το γνώριμο εμετικό ντουέτο 

οι μάζες ξεμυτάνε από τις σπηλιές 

με την τηλεόραση οι οικογενειακές συγκεντρώσεις 

η απαίσια μονότονη ανυπαρξία, 

τα ψεύτικα μεθύσια, 

τα ψεύτικα χαμόγελα. 

οι ψεύτικοι άνθρωποι 

θα το υπομείνουμε κι αυτό με κάποιο τρόπο 

για άλλη μια φορά. 

Πηγή lifo.gr

Στη φωτό ο Ron Galella, Ltd./Ron Galella Collection via Getty Images/Ideal Image.

 Αν ζούσε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα ένιωθε δικαιωμένος φέτος, με την ματαίωση των απανταχού πολυπληθών ρεβεγιόν. Από την άλλη βέβαια, σίγουρα θα τον ενοχλούσαν τα κλειστά μπαρ.