Προχτές έπεσα επάνω σε ένα νήμα με tweets του Jeff Sharlet, αμερικανού δημοσιογράφου και συγγραφέα. Ο Sharlet έγραψε με αφορμή μια εκ των προεκλογικών συγκεντρώσεων του Τραμπ, στις οποίες εμφανίστηκαν αλλοιωμένες αμερικανικές σημαίες δίπλα σε... φασιστικά μπάνερ. Η αλλοίωση αυτή ήταν η ολική αλλαγή χρώματος όπου το μπλε και το κόκκινο αντικαταστάθηκαν με το μαύρο, και μια «εμβόλιμη» μπλε γραμμή ανάμεσα ρίγες της σημαίας.
Στις ΗΠΑ κυκλοφορεί μοντάζ της συγκεκριμένης σημαίας στο οποίο σκίζεται κι από μέσα αναδεικνύεται ο αγκυλωτός σταυρός, αλλά -σχολιάζει ο Sharlet- αυτή η εξίσωση αδικεί το ειδικό βάρος που προσφέρει αυτό το κίνημα στον νεοφασισμό.
Αυτή η μπλε γραμμή λοιπόν συμβολίζει το «Blue lives matter» (οι μπλε είναι οι αστυνομικοί), κίνημα που στέκεται απέναντι από τα αντίστοιχα που καταγγέλλουν την αστυνομική βία στις ΗΠΑ. Ο Sharlet γράφει πως το φαινόμενο της διαρκώς αυξανόμενης ηγεμονίας του εν λόγω κινήματος και του Τραμπισμού, φέρνει σε ένα μοντέλο πολύ κοντά στον λευκό εθνικισμό και το ονομάζει «Αστυνομικό εθνικισμό». Μια ταυτότητα που διακρίνεται από τον φετιχισμό μιας ιδιαίτερα σκληρής κεκαλυμμένης ιδέας ρατσιστικής αστυνόμευσης.
Οι συμμετέχοντες στο κίνημα στην πλειοψηφία τους δεν ανήκουν στην αστυνομία. Είναι λευκοί εθνικιστές που δεν θεωρούν τον εαυτό τους ως τέτοιους, και μεταφράζουν την αστυνομική βία ως την έννοια του νόμου. Συχνά στις εκδηλώσεις τους συγχωνεύουν το δόγμα «νόμος και τάξη» με μια απολυταρχική ιδέα του Χριστιανισμού. Στην ουσία, θεωρεί ο Sharlet, πρόκειται για έναν ευθύ συσχετισμό του δόγματος «νόμος και τάξη» με αυτό του «φυσικού νόμου» της θρησκείας, αντικαθιστώντας την θεία επιβλέπουσα αρχή με αυτή του κράτους.
Το σλόγκαν «Υποστηρίξτε τους Μπλε» που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα μέλη του κινήματος, αποτελεί τη φαντασίωση μιας επερχόμενης σύγκρουσης, στην οποία το να πάρει κάποιος την θέση της Αστυνομίας θα σημαίνει ότι διαλέγει μεριά σε έναν εμφύλιο πόλεμο.
Έναν πόλεμο που αναμένεται με περισσότερη ανυπομονησία απ’ ότι φόβο. Οι αστυνομικοί εθνικιστές πολύ συχνά αντιπαραβάλλουν εικόνες αστυνομικής καλοσύνης, ώστε να αφοπλίσουν τα επιχειρήματα εθνικισμού που υπάρχουν στο τραπέζι. Φωτογραφίες όπως με σκυλιά ή μικρά παιδιά ενίοτε έγχρωμα, ώστε να καλυφθεί το ρατσιστικό περιεχόμενο στον λόγο τους. Φυσικά και είναι αλήθεια ότι η αστυνομία εκτελεί έργο για το κοινωνικό καλό. Πρέπει όμως να μπορούμε να διακρίνουμε την αντικατάσταση της δημόσιας τάξης με την ένοπλη δύναμη.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο παρατηρούνται στην Ελλάδα περιστατικά ακραίας αστυνομικής βίας. Άλλωστε, είναι χαρακτηριστική η ομολογία κορυφαίου συνδικαλιστικού στελέχους της Ελληνικής αστυνομίας πως «Η Νέα Δημοκρατία μας έλυσε τα χέρια». Το κείμενο αυτό όμως δεν έχει να κάνει με την Ελληνική αστυνομία, της οποίας η πλειοψηφία είμαι σίγουρος πως δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα φαινόμενα, αλλά με τους νέους (;) κοινωνικούς αυτοματισμούς που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα και αρχίζουν να μοιάζουν επικίνδυνα με αυτούς που ανέφερα προηγουμένως. Ξαφνικά εμφανίζεται στη δημόσια έκφραση πολύ συχνά το «καλά να πάθουν», ξεχνώντας μάλλον πως ο ρόλος της αστυνομίας σε ένα δημοκρατικό καθεστώς δεν είναι να μοιράσει ξύλο και να χτυπήσει εκδικητικά όποιον δεν συμφωνεί μαζί της, αλλά να τηρήσει το γράμμα του νόμου. Είναι δύσκολο; Πολύ. Όπως πολύ δύσκολο είναι να ζητήσει κάποιος από έναν πυροσβέστη να μπει σε ένα φλεγόμενο κτήριο.
Ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει το τι έγινε προ ημερών στο Γαλάτσι, όπου αντιφασιστική πορεία διαλύθηκε δια της βίας από την Ελληνική Αστυνομία. Χτυπήθηκε ένα πεντάχρονο παιδί μέσα σε μια καφετέρια; Ελπίζω να το μάθουμε. Αυτό όμως που ήδη ξέρουμε, είναι ότι κοινωνικός αυτοματισμός υπαγόρεψε σε κάποιους να το σχολιάσουν ως «Τι δουλειά είχε εκεί το πεντάχρονο; Καλά να πάθουν οι γονείς του που το κουβαλάνε μαζί τους».
Αλέξανδρος Νικολαΐδης - Αναπληρωτής Εκπρόσωπος Τύπου ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία,
iEidiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου