Είναι ξεκάθαρο πλέον: η ελληνική κοινωνία καλείται να αντιμετωπίσει, εκτός από τον κορονοϊό, και την... αστυνομική βία μιας ανάλγητης δεξιάς κυβέρνησης. Ξεκαθαρίστηκαν επίσης και τα δύο πολιτικά, αντίπαλα, στρατόπεδα: από τη μια Μητσοτάκης, Βελόπουλος και, δυστυχώς, Φώφη Γεννηματά και από την άλλη τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (με τις όποιες αποχρώσεις και αδυναμίες τους). Απορίας άξιον παραμένει ποιος είναι ο σκοπός, έστω ο στόχος του Κινήματος Αλλαγής.
Γιατί δεν αυτοδιαλύεται ώστε να απεγκλωβιστούν και να απελευθερωθούν οι συναισθηματικά δεμένοι μαζί του ψηφοφόροι; Δεν βλέπει το μέλλον, εντάξει· δεν παρατηρεί όμως το παρόν; Δεν αντιλαμβάνεται ότι ολοκλήρωσε τον ιστορικό του, πράγματι, κύκλο; Του αρέσει να σέρνεται πολιτικά και να φαίνεται ουραγός της Δεξιάς; Δεν ενθυμείται ότι εισέβαλε πανηγυρικά, πριν από μισό αιώνα, στην πολιτική ζωή του τόπου ανατρέποντας την κυριαρχούσα επί δεκαετίες εξουσία της Δεξιάς με αντιδεξιά συνθήματα; Δεν έλεγε ότι θα τη βάλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας;
Τέλος πάντων κάτι ριζοτομικό πρέπει να γίνει με αυτό το κόμμα, που όντως αναστάτωσε, θετικά ή αρνητικά, την πολιτική ζωή της χώρας.
Το αξίζουν οι φιλότιμοι ψηφοφόροι του, οι οποίοι παραμένουν συνεπείς παρά τα δεξιά του στραβοπατήματα στα οποία όμως συγκατανεύει ο επί μία οκταετία διατελέσας πρωθυπουργός, ο κ. Σημίτης – άσε που στελέχη του έχουν εμφιλοχωρήσει σε θέσεις εξουσίας της νυν κυβέρνησης. Και να μη συμφωνεί κανείς με αυτό το κόμμα, με τον ιδιότυπο και ανάπηρο «σοσιαλισμό» του, ασφαλώς θα συμφωνήσει ότι δεν του έπρεπε αυτού του κόμματος μια τέτοια κατάληξη. Δεν ξεχνάμε ότι πολλά από τα στελέχη του προέρχονται από τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Δεν είναι να σκέφτεται κανείς πώς ένιωθαν χθες αυτά τα στελέχη, βλέποντας τον διασυρμό του εορτασμού του Πολυτεχνείου.
Οταν συμπαρατάσσεσαι, εκών άκων, δεν ξέρω, με το μέτωπο Μητσοτάκη - Βελόπουλου, απαρνιέσαι το παρελθόν σου και τους αντιδεξιούς σου, κάποτε, αγώνες –εκτός εάν ο κύβος έχει ριφθεί υπέρ μιας ψευδοφιλελεύθερης πολιτικής, οπότε αλλάζουν όλα και πας γι’ άλλα. Ποια άλλα;
Τι γίνεται όμως και με τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς;
Πώς προσδιορίζεται σήμερα η Αριστερά, μετά και την εμπειρία της στην κυβερνητική εξουσία; Το ΚΚΕ αντέχει να λέγεται αριστερό κόμμα ή επιμένει στην κομμουνιστική του προοπτική και ιδεολογία; Είναι δυνατή μια συνύπαρξη σε αξιακό, αντιπολιτευτικό επίπεδο ή ήταν μια συντυχία η υπογραφή κοινής δήλωσης για την αντιμετώπιση της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας; Είναι εφικτή μια συνάντηση εκπροσώπων των τριών κομμάτων που συνυπέγραψαν ή μετά το «πανηγύρι» ο καθένας στο κονάκι του;
Είναι κατανοητό ότι πρέπει να συμπαραταχθούν στον διμέτωπο αγώνα της κοινωνίας κατά του κορονοϊού και κατά της αστυνομικής βίας;
Μπορεί να υπάρχουν απαντήσεις, μπορεί και να μην υπάρχουν· σημασία έχει να τίθενται [οι σωστές] –οι απαντήσεις αν είναι θα έρθουν μόνες τους, με τον καιρό εννοείται.
Βέβαια, για να μην το παρατραβήξουμε, οι απαντήσεις δεν έρχονται από «πάνω» ή αυτό συμβαίνει σπάνια. Εάν δεν αναδυθούν νέες δυνάμεις από «τα κάτω», από τα σπλάχνα της κοινωνίας, εάν δεν αυτο-οργανωθεί η κοινωνία, εάν δεν γίνει η ίδια πολιτικό υποκείμενο... αλλά μια τέτοια συζήτηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα...
Γιώργος Σταματόπουλος
Πηγή:efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου