Ονειρεύομαι τον πατέρα μου. Πάντα αυτόν. Μου λέει πως πάει καιρός που δεν με έχει δει: «Πέτυχες στη ζωή σου, έγινες γνωστός. Δείξε μου τι έχεις κάμει».
Τον οδηγώ στο γραφείο μου ανοίγω τους φακέλλους, του δείχνω τη δουλειά μου. Χαρτούρα, σκισμένα τετράδια, εφημερίδες,... μουτζουρωμένα φύλλα, σκαριφήματα, άμορφα σχήματα, τίποτα. Είμαι λυπημένος. Αυτό άλλωστε σκέφτομαι όλη μέρα. 'Ο,τι έχω κάμει, ένα έργο, ή μάλλον μία απόπειρα έργου, άχρηστο. Δεν θα έχει χρησιμεύσει σε τίποτα. Μπορεί, να χρησιμεύσει κάτι σε οτιδήποτε; Ο Σαίξπηρ έχει πει εδώ και καιρό: «θόρυβος και οργή».
Έχουν μια τυφλή ζωτικότητα• κάποτε είχα μία ζωτικότητα μονόφθαλμη. Αφού δεν φοβάμαι πια να λέω απλές αλήθειες, λέω ακόμα μία: τίποτε δεν είναι αποδεκτό, αν δεν υπάρχει η έκσταση. Ας απολαύσουμε λοιπόν την παρούσα ζωή. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω πια. Τι μπορούμε να γράψουμε μετά απ’ όλα αυτά, για ποιον και σε ποιον;
{Αναζητήσεις – Ιονέσκο – Ένα μήνα αργότερα}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου