βαλκανικού επιχειρηματικού βίου.
Δουλειά κοσμικογράφου ή χαζοχαρούμενου γυναικείου διδύμου, της μεσημβρινής συνήθως ζώνης ραδιοσταθμού, είναι να προβάλλουν την κοινωνική πλευρά της διασημότητας και του τρόπου διασκέδασής του.
Δηλαδή, να μας ενημερώνουν με ποιο μανεκέν ή τηλεπαρουσιάστρια, το ίδιο είναι, περνάει αυτή η celebrity τα Σαββατοκύριακά του στη Μύκονο, τι δώρο της έκανε στα γενέθλια της ή πόσες σαμπάνιες άνοιξε για πάρτη της στο Nammos.
Δεν είναι, όμως, αυτή δουλειά για αριστερό κειμενογράφο, αναλυτή της μικροαστικής καθημερινότητας απλών ανθρώπων.
Μπορεί να τον συγκινεί η ιστορία μια χαμένης ξαδέλφης του που βρήκε στο Facebook ή να του προκαλούν ενδιαφέρον οι νυχτερινοί διάλογοι μιας Καθηγήτριας Γλωσσολογίας με ένα μικρομεσαίο καταπιεσμένο οικογενειάρχη, αλλά του είναι παντελώς αδιάφορη η απόφαση της πρόωρης αποφυλάκισης ενός κοσμικού προσώπου, πρώην πρότυπου της φιλελεύθερης αριστείας.
Ο λόγος;
Ο λόγος είναι ότι γράφει κανείς για γεγονότα που τον προκαλούν ή τον εκπλήσσουν.
Ε λοιπόν, δεν ένιωσα καμία έκπληξη για την δικαστική απόφαση που αφορούσε ένα καταχραστή δημοσίου χρήματος.
Ήταν μία αναμενόμενη δικαστική απόφαση.
Μια απόφαση, που εάν παιζόταν σε δελτία στοιχηματικής εταιρείας και πόνταρε κάποιος σε αυτήν, τα λεφτά του παίκτη δεν θα πήγαιναν στον κουβά.
Αν κάποιος ανατρέξει σε παράνομα στοιχηματικά sites, της Κορέας συνήθως, θα βρει μέσα σε αυτά -ή μπορεί και να προτείνει στους διοργανωτές για στοίχημα- οποιοδήποτε θέμα η έκβαση του οποίου κρίνεται αβέβαιη και η ορθή πρόβλεψή του υπόκειται σε μια μαθηματική πιθανότητα.
Μπορεί, για παράδειγμα, να προτείνει κάποιος για στοίχημα, πέραν των συνήθων απίθανων ποδοσφαιρικών, καλλιτεχνικών η τηλεοπτικών θεμάτων -για παράδειγμα, ποιος παίκτης θα βαρέσει την πρώτη κεφαλιά σε ένα παιγνίδι, ποιος μάγειρας θα είναι ο νικητής σε τηλεπαιχνίδι του ΣΚΑΙ κλπ – και θέματα ειδικότερου ενδιαφέροντος.
Να, όπως για παράδειγμα προβλέψεις που σχετίζονται με την μέγιστη θερμοκρασία σε μια πόλη του πλανήτη το 2020, την επιβολή η όχι δασμών στις κινέζικες εξαγωγές από τον Τραμπ, ή ακόμα και με την απόφαση ενός ιερατικού συμβουλίου που εξετάζει περιπτώσεις παιδόφιλωv της καθολικής εκκλησίας.
Κινέζοι, Ταϊλανδοί και Κορεάτες, που λειτουργούν αυτά τα sites σε υπόγεια της Tottenham Court Road, αποδέχονται τέτοιου είδους στοιχήματα μετά χαράς -σε κρυπτονομίσματα βέβαια- και καθορίζουν την απόδοση που θα απολαύσει ο νικητής με βάση την προϊστορία ανάλογων γεγονότων.
Είμαι σίγουρος, όμως, ότι κανένα site δεν θα δεχόταν στοίχημα πάνω στην απόφαση ελληνικού δικαστηρίου για θέματα που σχετίζονται με εμπόριο ναρκωτικών, λαθρεμπόριο καυσίμων, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, υπεξαιρέσεις φόρων Δημοσίου, και δόλο κακουργηματικής μορφής στην εκτέλεση υπουργικών καθηκόντων.
Γιατί;
Γιατί το αποτέλεσμα -βάσει των ιστορικών δεδομένων που λαμβάνει ο μαθηματικός που αναλύει τις πιθανότητες- είναι 100% προβλέψιμο.
Αθώωση, κάθειρξη με αποφυλάκιση στον χρόνο πάνω για λόγους υγείας, ποινή φυλάκισης με αναστολή λόγω έλλειψης ταπεινών ελατηρίων, απαλλακτικό βούλευμα και άλλες πολλές είναι οι συνήθεις αποφάσεις που απολαμβάνουν οι ντόπιοι υπόδικοι, και κανείς δεν παραξενεύεται με την έκδοσή τους.
Καθόλου δεν με εξέπληξε, λοιπόν, αυτή η συγκεκριμένη απόφαση για τον καταδικασθέντα Φλώρο.
Θα είχα, μάλιστα, εκπλαγεί, εάν με δικηγόρο τον Βορίδη, εξέτιε ολόκληρη την ποινή του ο οποιοσδήποτε καταδικασμένος για οικονομικό έγκλημα.
Και ο ενάμισης χρόνος -που έμεινε μέσα ο Φλώρος- πολύ μου φαίνεται.
Γράφει επίσης, κανείς, για κάτι που τον ενοχλεί.
Γιατί να με ενοχλήσουν δυο νεαρά παιδιά, ο Φλώρος και ο Μηλιώνης, που είναι ελεύθεροι να ξοδέψουν, όπως γουστάρουν, τα εκατομμύρια που καταχράστηκαν;
Μόνοι τους πήραν την πρωτοβουλία να εισπράττουν φόρους για λογαριασμό του Κράτους;
Όχι, βέβαια.
Τους έγινε η ανάθεση του έργου με κάποια απόφαση και κάποιο υπουργικό νόμο.
Αλήθεια, έλεγξε κανείς το ιστορικό ίδρυσης της εταιρείας, τα κεφάλαια των μετόχων, την μετοχική της σύνθεση και τους τραπεζικούς λογαριασμούς που είχαν ανοίξει;
Φυσικά και δεν τα έλεγξε.
Για να πάρεις μια επιστροφή φόρου τριακοσίων ευρώ από το Δημόσιο, η Εφορία σου ζητάει λογαριασμό ημεδαπής τραπέζης.
Για να εισπράξει το Δημόσιο χρήματα, που προορίζονται για την ίδια του την λειτουργία, δεν απαιτεί η συλλογή τους από τους εισπράκτορες να γίνει σε δεσμευμένο λογαριασμό.
Μας έκανε, ακόμη, εντύπωση πώς καταχράστηκαν τόσα χρήματα χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι, και δεν μας έκανε εντύπωση που στην κύρια δίκη ο Κεντρικός Τραπεζίτης, ο Στουρνάρας, δεν έστειλε συνήγορο πολιτικής αγωγής.
Σε καμία τράπεζα δεν έκανε εντύπωση η μεταφορά εκατομμυρίων από ελληνικούς τραπεζικούς λογαριασμούς σε αντίστοιχους εξωχώριων εταιρειών;
Και μας ενόχλησε, μετά, που δύο νεαροί τα πήραν και τα σκόρπισαν δεξιά και αριστερά;
Εμένα προσωπικά, με ενόχλησε πολύ περισσότερο, για να πω την αλήθεια μου, που ένας υπουργός οικονομικών, ο Παπακωνσταντίνου, με σκοπό να σώσει από την ξεφτίλα και τους φόρους μια οικογένεια απόγονων κατοχικών δωσίλογων, όχι μόνο δεν μπήκε φυλακή για την παραποίηση ενός κρατικού εγγράφου, η χρήση του οποίου θα απέφερε δεκαπλάσια έσοδα από την κατάχρηση της παρέας Φλώρου-Μηλιώνη, αλλά του επιβλήθηκε η φοβερή ποινή του ενός μόλις χρόνου με αναστολή.
Λίγο μικρότερη από αυτή που ρίχνει επαρχιακό Πρωτοδικείο σε έμπορο ζωοτροφών για έκδοση ακάλυπτης επιταγής τριών χιλιάδων ευρώ.
Στο παρελθόν με είχαν ενοχλήσει και άλλα πολλά πράγματα. Αλλά στους απατεώνες, την αμαρτία μου τη λέω, δίνω πάντοτε ένα ελαφρυντικό.
Το ελαφρυντικό του πρότερου συγχρωτισμού με το ανέντιμο και διεφθαρμένο πολιτικό, εκδοτικό και τραπεζικό προσωπικό της χώρας.
Για τον λόγο αυτό, περισσότερο από τους ίδιους τους απατεώνες, με ενοχλούν όλοι αυτοί που δημιούργησαν ένα αβάσταχτο χρέος, αυτοί που παραποίησαν στοιχεία για να ρίξουν την χώρα στο ΔΝΤ, αυτοί που υπέγραψαν συμφωνίες υπαγωγής του χρέους σε δίκαιο ξένο από της ίδιας τους της χώρας και όλοι αυτοί οι πατριώτες που βγάλανε τα χρήματά τους έξω με την προτροπή του ίδιου του Κεντρικού Τραπεζίτη.
Με πειράζουν, τέλος, εκείνοι που, με την πολιτική ή κοινωνική ανοχή τους, εκκόλαψαν την νεοφιλελεύθερη επιχειρηματική τάξη της αρπαχτής και της νομικής διαπλοκής.
Γιατί, ποιοι έστρωσαν, Πιτσιρίκο, το χαλί της κοινωνικής ανόδου στον κάθε τυχάρπαστο επιχειρηματία, που δεν τον ήξερε προηγούμενα ούτε η ίδια του η μάνα;
Ποιοι, ε; Να σου πω, εγώ, ποιοι;
Πολιτικοί, Αρχιεπίσκοποι και εκδότες ήταν αυτοί που τους αγκάλιαζαν και τους εκθείαζαν για την διορατικότητα και την αποφασιστικότητα τους στο επιχειρείν.
Η γκομενίτσα από το Αιγάλεω έφτιαξε το προφίλ του Μηλιώνη, συνεταίρου του Φλώρου που την γλύτωσε με αναστολή, η κάποια Καϊλή από την Ευρωβουλή που έβγαινε και καμάρωνε μαζί του;
Τον Λαυρεντιάδη, ο παπάς της ενορίας τον έβαλε στο ΔΣ μιας εκκλησιαστικής ΜΚΟ, που άλλαζε ονόματα και ΑΦΜ σαν φαλιρισμένη εμπορική ΕΠΕ για να κρύψει τα ελλείματα του ταμείου της, ή ο Αρχιεπίσκοπος;
Όλοι αυτοί οι υπόδικοι, οι φυγόδικοι, οι καταδικασμένοι και αποφυλακισμένοι είναι παιδιά που αναδείχτηκαν από την πολιτική, θρησκευτική και εκδοτική ηγεσία του τόπου.
Είναι τα αυγά του νεοφιλελευθερισμού.
Συνεπώς, δεν με ενοχλεί καθόλου που ο κάθε Φλώρος -περαστικά στο παιδί μέσα από την καρδιά μου- είναι ελεύθερος, για οποιονδήποτε λόγο έκριναν οι δικαστές.
Ίσα- ίσα, τώρα που είναι έξω, θα έχω την ευκαιρία να πάρω και μάτι τις νέες μοντέλες που θα ανέβουν στους ώμους τους και να πληροφορηθώ πόσα κιλά λουλούδια μπορεί να πετάξει κάποιος στον Ρέμο.
Θα γελάσω, ακόμη, βλέποντας photos με καγκουρογιάπηδες να φωτογραφίζονται με τα πούρα στο στόμα και σαχλογκόμενες να χαχανίζουν κοιτάζοντας το κινητό τους.
Είναι ωραία όλα αυτά για αυτούς που τα βλέπουν και τα διαβάζουν.
Μακάρι να κάνουν και άλλα τέτοια τα παιδιά, όταν θα κοπάσει λίγο ο θόρυβος και ο κόσμος θα έχει ξεχάσει την ιστορία τους.
Η ζωή τους μπορεί να με αηδιάζει, αλλά οι ίδιοι εμένα δεν με πειράζουν καθόλου.
Το χρήμα τους, ανεξάρτητα από τον τρόπο της απόκτησής του, είναι σίγουρο ότι θα καταναλωθεί σε πουτάvες, σε σαμπάνιες και εγχώρια ξενύχτια.
Δεν το λέω εγώ. Το είπε ο Πορτοσάλτε που κόπτεται, εάν κανείς πειράξει την υγιή επιχειρηματικότητα και την αριστεία.
Για να σοβαρευτούμε, όμως. Να περάσουμε και λίγο στην οικονομική πλευρά του τρόπου διάθεσης ενός παράνομου αποκτηθέντος πλουτισμού;
Να περάσουμε, μπας και καταλάβουμε, ότι τη ζημιά που προκάλεσαν όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες των τελευταίων δεκαετιών -όχι ότι οι μετακατοχικοί προηγούμενοι δεν έκαναν τα ίδια, αλλά την γλύτωασν γιατί δεν υπήρχαν οι σαβούρες του Lifestyle- την πληρώνει μεν το Κράτος, αλλά όχι η ίδια η οικονομία.
Ο Keynes είπε ότι, σε ένα κλειστό οικονομικό κύκλο, εάν οι πλούσιοι -σίγουρα θα εννοούσε και τους απατεώνες του λευκού κολάρου- δεν αποθησαυρίζουν αυτά που κερδίζουν ή δεν τα παρκάρουν σε παναμέζικες offshore, συνεισφέρουν εξίσου στην οικονομία ενός κράτους με τους παραγωγούς προϊόντων.
Δημιουργούν κύκλο εργασιών μέσα από την κατανάλωση.
Από ένα πάρτι στη Μύκονο με καλεσμένες δέκα πληρωμένες μοντέλες της πλάκας, από πρακτορεία που λειτουργούν σαν καλυμμένοι οίκοι ανoχής, δέκα οικογένειες των Δυτικών προαστίων θα βρουν χρήματα να πάνε να ψωνίσουν είδη πρώτης ανάγκης από τα Lidl και τα ΙΚΕΑ της περιοχής τους.
Τα Lidl και τα ΙΚΕΑ θα προσλάβουν νέους υπαλλήλους των τετρακοσίων ευρώ και οι υπάλληλοι θα ξοδέψουν, με τη σειρά τους, τα λεφτά τους για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες.
Είναι απλά μαθήματα Μακροοικονομίας, που διδάσκονται οι φοιτητές στα Πανεπιστήμια, και δεν χρειάζεται να έχεις διδακτορικό από το Harvard, για να καταλάβεις αυτόν τον απλό κύκλο του χρήματος.
Αντιπαρέρχομαι την ηθική της κατανομής των κλεψιμαίικων (τα παίρνουν οι πουτάvες απευθείας από τα λαμόγια, αντί να τα μοιράζει το κράτος), γιατί αυτό δεν απασχολεί τους οικονομολόγους που μελετούν την ροή του χρήματος.
Τους οικονομολόγους, ενδιαφέρει η κυκλοφορία του χρήματος.
Το χρήμα του κάθε Φλώρου θα δώσει ζωή σε νυχτερινά κέντρα και σε όλα τα συναφή επαγγέλματα που ζουν από αυτά (προμηθευτές, σερβιτόρους, μπράβους, γύφτους που μαζεύουν λουλούδια από νεκροταφεία και τα πουλάνε με το κιλό στα ΄μπουζουξίδικα, ταξιτζήδες κ.ο.κ ), θα κινήσει εμπορικά καταστήματα -από μπουτίκ μέχρι κοσμηματοπωλεία- και θα βοηθήσει ένα σωρό άλλες, μέσα σε αυτές παρασιτικές ή και αντιπαραγωγικές, δραστηριότητες.
Το σίγουρο είναι, ότι το χρήμα αυτό δεν θα αποταμιευτεί.
Στο κάτω-κάτω, τα παιδιά της ENERGA δεν βρήκαν πετρέλαιο. Τζάμπα ρεύμα βρήκαν και μια ηλεκτρική εταιρεία έφτιαξαν, για να μην υπάρχει μόνο η ΔΕΗ.
Ε, από αυτή την εταιρεία θα ζήσουν, θα διασκεδάσουν και θα ξοδέψουν ότι με κόπο έβγαλαν στην άκρη.
Με απλά λόγια, το χρήμα που απέκτησαν δεν θα μείνει καθισμένο σε κάποιο ξένο fund η μια ελβετική τράπεζα.
Και το σπουδαιότερο, δεν θα φύγει έξω από την ελληνική επικράτεια. Το χρήμα αυτό, μόνο στην εγχώρια αγορά μπορεί να καταναλωθεί.
Επιχειρηματίες αυτού του είδους, και δεν είναι δα και οι πρώτοι, είναι από την φύση τους φτιαγμένοι να μην αποταμιεύουν η να επενδύουν.
Ζουν για να καταναλώνουν.
Καταναλώνουν για να προβάλλονται.
Προβάλλονται για να μπορούν, αργότερα ίσως, να στήσουν κάποια νέα δουλειά.
Όταν με το καλό μεγαλώσουν και ωριμάσουν θα νομιμοποιήσουν τις δραστηριότητες τους.
Θα βάλουν τα παιδιά τους μέσα, θα φτιάξουν κανένα ίδρυμα, θα γίνουν, βρε αδελφέ, οι νέοι εθνικοί ευεργέτες, οι φιλάνθρωποι και οι χορηγοί που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος.
Και όσο για τα διακόσια τόσα εκατομμύρια που καταχράστηκαν, για να μπούμε στο ψαχνό της υπόθεσης, αυτά από το Κράτος θα λείψουν.
Από ένα κράτος, το οποίο οι φιλελέδες θέλουν να εξαφανίσουν.
Ε, ωραία. Θα κοπούν οι συντάξεις, η πρόνοια και η περίθαλψη. Και τι έγινε;
Είδατε να αγανακτήσει κανένας φιλελές που λείπουν τα χρήματα αυτά από τα κρατικά ταμεία;
Ας τολμούσε η ΔΕΗ να επιχορηγήσει με καμία πενηνταριά χιλιάδες κανένα μαϊμού επιμορφωτικό σεμινάριο συνδικαλιστών του Φωτόπουλου και θα σου έλεγα εγώ τι θα ακούγαμε κάθε πρωί από τον Παπαδημητρίου, τον Οικονόμου και τον Παπαχρήστου.
Άρα, η παρέα του Φλώρου, μάλλον καλό έκανε στην πορεία για τον άκρατο φιλελευθερισμό της πατρίδας μας και ουδόλως, βάσει της στοιχειοθετημένης παραπάνω οικονομικής ανάλυσης, έβλαψε την οικονομία του τόπου.
Συμπερασματικά, και για να μην φλυαρούμε καλοκαιριάτικα, καλύτερα να είχαμε δέκα Φλώρους να τα τρώνε μέσα στη χώρα – έχουμε, ευτυχώς, πολλούς περισσότερους- παρά δέκα Παπασταύρου, που τα έβγαλαν έξω και μας κουνάνε και το δάχτυλο από πάνω.
Γ.Κ.
Υ.Γ.1 Φίλος, που έζησε χρόνια στη Γαλλία, μου έλεγε ότι το εγχώριο ΣΔΟΕ, όταν θέλει να πιάσει τις κομπίνες ένα μεγαλοαπατεώνα, δεν περιορίζει ποτέ την έρευνα του μόνο στο πρόσωπο που ερευνά.
Τον παρακολουθεί στενά κάποιος επιθεωρητής- από το Facebook μέχρι τα restaurants η τα bars που συχνάζει- και βλέπει με ποια ή ποιους συναναστρέφεται.
Τον είδε -και τον φωτογραφίζει μάλιστα και από πάνω- με κάποια μοντέλα;
Ε, θα αρχίσει να παρακολουθεί και την μοντέλα. Πού βρήκε αυτή τα χρήματα και τα ξοδεύει.
Στο φινάλε της ιστορίας θα πάει μέσα, όχι μόνο ο απατεώνας, αλλά θα πληρώσει φόρους από αδήλωτο εισόδημα και η μοντέλα.
Υ.Γ.2 Η απορία που πάντως έχω, και είναι αντικείμενο νομικού να μου την επιλύσει, είναι η εξής:
Αν κάποιο κλεφτρόνι-χρήστης, πάει σε έμπορο μεταχειρισμένων κινητών, σε στοά της Πειραιώς στην Ομόνοια, και πουλήσει κλεμμένο κινητό, στον έμπορο -που θα δώσει το εικοσάευρω στο πρεζόνι- όταν βρουν το κλοπιμαίο, θα απαγγελθεί κατηγορία για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος.
Το κλεμμένο χρήμα που συναλλάσσονται, πρώην καταδικασμένοι για οικονομικά εγκλήματα, γιατί να μην θεωρείται, για αυτούς που αποδέχονται να συναλλαχθούν μαζί τους, προϊόν αποδοχής εγκλήματος;
Έχεις, Κύριε, αποφυλακιστεί και ήσουν πρώην καταχραστής, που δεν πλήρωσε όλα τα οφειλόμενα; Δεν πειράζει, που κυκλοφορείς ελεύθερος, αλλά τα λεφτά, που τα βρίσκεις και τα ξοδεύεις;
Και εσύ, Κύριε του παραλιακού μαγαζιού, αφού τον ξέρεις, γιατί του ανοίγεις μπουκάλια που θα πληρωθούν με κλεμμένο χρήμα;
Ας υπήρχε ανάλογη ποινική διάταξη και θα σου έλεγα εγώ, εάν έκανε beach party στην Μύκονο ο κάθε αποφυλακισμένος. Ούτε σε ξαπλώστρα δεν θα τον αφήνανε να πλησιάσει.
Υ.Γ.3 Διαβάζοντας αυτό το καλοκαίρι την υπέροχη πολιτική μυθοπλασία του Ζαν-Φρανσουά Οπετιζάντρ, «Το πορτοφόλι. Μια κοινωνία χωρίς χρήμα», διαπίστωσα ότι σε μια αχρήματη κοινωνία, όχι κυμμουνιστική -ο φιλόσοφος την τοποθετεί γύρω στο 2030- η κοινωνία θα γίνει όχι μόνο πολύ πιο ανθρώπινη και ειλικρινής, αλλά θα εξαλειφθεί και το έγκλημα.
Και αναφέρει, μεταξύ άλλων, σαν παράδειγμα ότι οι πουτάvες και οι μοντέλες, που πάντα θα υπάρχουν, θα εισέπρατταν, σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, την αναγνώριση των πελατών τους. Δεν θα χρειάζονταν, ούτε μαστρoπό ούτε πρακτορείο.
Πορτοφόλι του κάθε ανθρώπου θα ήταν η συλλογή, όχι χρημάτων, αλλά αξιών αποδοχής από την κοινωνία. Και τις πουτάvες, όλοι τις αποδεχόμαστε.
(Αγαητέ φίλε, είστε υπέροχος. Και χαίρομαι πολύ που ζούμε στην ίδια χώρα. Για κάποιο λόγο, με παρηγορεί αυτή η σκέψη. Σας ευχαριστώ που μου κάνατε το χατίρι να γράψετε και για αυτό το θέμα, αν και δεν σας συγκινεί. Την αγάπη μου.)
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου